Een spiritueel lied van iemand die nooit in de goot heeft gelegen? Niet geloofwaardig

Van Leonard Cohen kende ik weinig. Behalve dan dat ene zinnetje: There is a crack in everything. That’s how the light gets in. [...]

Het Tolerantiepad en de grens aan ver­draag­zaam­heid

Ik wilde een middagje naar Gorinchem omdat ik had gehoord dat daar sinds kort een Tolerantiepad bestaat. Alleen die naam al bracht me buiten zinnen van nieuwsgierigheid. De gekunsteldheid die ervan afstraalt! [...]

De bus maakt iets primitiefs in me los

Welkom in de bus. Mijn verhuizing plaatste treinstations buiten loopbereik en zo komt het dat ik ben aangewezen op een grilliger vervoerssoort.

Ik rook geen stank van een tankwagen, in mijn huis geurde het naar wijd openstaande lelies

Bij Alblasserdam lekte zaterdag een tankwagen en iedereen in het land sprak erover, omdat de stank ervan zich over half Nederland verspreidde. Ik zag er maandag niets van terug in deze krant en ik heb (in Utrecht) ook niets geroken.

Leirsund, het Mordor onder de lattenbodems

‘Met montage’ had ik voorgesteld, maar daarvoor rekende Ikea 120 euro per bed. En er waren er twee. Mijn vrouw zei: geen sprake van.

De hele huisraad in een container. Het voelt als een bevrijding

Om medische en technische redenen was ik hier even verhinderd. Ik heb een onvergetelijke blik geworpen in mijn eigen blaas en vrijwel gelijktijdig voltrok zich een operatie waarbij alle huisraad verdween in exact de 120 dozen die het verhuisbedrijf met ongekende precisie ter beschikking had gesteld.

De Sint-Ca­tha­rij­ne is niet zomaar een kerktoren

In het AD las ik dat de toren van de Sint-Catharijnekerk in Brielle dringend aan restauratie toe is. Er dreigen stukjes steen af te brokkelen, en bovendien blijken de spijlen in de borstwering aangetast.

Geluk zit in... een gestolen fiets

Van de week verdween mijn fiets. Zomaar. Binnen vijftien minuten. [...]

‘Meneer Pleij, het zou toch gaan over de schaduwkanten van de Gouden Eeuw?’

Waar ik het vandaan had, weet ik niet meer, maar in de vaste veronderstelling dat hij zou komen spreken over de schaduwkanten van de Gouden Eeuw, ging ik naar een lezing van Herman Pleij in Delft.

Doei, code geel! Mijn tuin­ameu­ble­ment en ik hebben je overleefd

Opstaan in de winter, zei cabaretier Paul van Vliet, lijkt op de KVP (nu CDA): een beetje naar links draaien, een beetje naar rechts draaien, en er toch niet uit kunnen komen.

Downton Abbey, maar dan echt

Er is een klein wonder gaande in uitgeefland. Mensen die houden van de wereld van ­Jane Austen hadden het al vernomen, maar langzaam sijpelt het mirakel door naar bredere lagen: ‘Cliffrock Castle’. Ofwel: hoe het debuut van een onbekende schrijfster uit Den Haag een bestseller belooft te worden.

Het kwade is overal aanwezig, het goede ook

Te midden van de harde actualiteit moet je, meen ik, altijd oog houden voor het goede gebaar. Dus als ik in Rotterdam de gruwelijke realiteit van World Press Photo wil bezoeken, treft mij het aimabele aanbod van de hostess bij de ingang: “Zal ik u naar de lift brengen?”

Op de Britse kleingrutter in Utrecht had de tijd geen vat

Ja, dat Verenigd Koninkrijk. Gisteren vermeldde ik een foto in een Duitse krant van een Britse provisiekast met gehamsterde levensmiddelen van het continent; men bereidt zich daar op alles voor.

Een ochtendritueel in een natte stad

Grijs was het gisteren, en regenachtig. De wind vlagerig en koud. Ik ondernam mijn ochtendritueel, nam de trein naar Centraal, en inspecteerde bij de Ako het rek met de buitenlandse kranten.

Leve de terugkeer van de wolf?

En hij vreet jullie op met huid en haar', schreven de gebroeders Grimm al aan het begin van de negentiende eeuw, toen zes van de zeven geitjes in de buik van de wolf belandden. Net als Lolek en Bolek.

Het is onloochenbaar dat Twitter het politieke en maat­schap­pe­lijk leven beïnvloedt

Het is natuurlijk een beetje pijnlijk, wanneer er ­afscheid van je wordt ­genomen terwijl je nog niet aan opgeven dacht. Het overkwam Andy Murray maandag, toen de tennisser zijn eerste ronde ­verloor op de Australian Open.

Utrecht Centraal, waar je de bloed­cir­cu­la­tie van een stad kunt zien

Staat u mij toe via deze weg al diegenen te bedanken die mij eerder deze maand per mail of per brief hebben aangemoedigd deze rubriek voort te zetten op de ingeslagen weg naar binnen, lezers die bereid zijn mij te volgen ook naar waar de domeinen kleiner en persoonlijker worden, de domeinen van literatuur en beschouwing, van hoofd en hart.

Op de vakantiebeurs is de wereld een grote accomodatie

Op de eerste publieksdag van de Vakantiebeurs in Utrecht stroomden de bezoekers en masse toe; ik zag ze gaan vanaf het station, over het vernieuwde Jaarbeursplein, langs de orgelman met zijn schuddende centenbak, op weg naar de hallen met stands van over de hele wereld.

De film ‘Roma’greep me meer aan dan ik hier zeggen kan

Vroegste herinneringen, hoever gaan die terug? Zo begon ik mijn verslag van gisteren. De vraag deed me uitweiden over mijn kindertijd in Australië en de lange overvaart op grote passagiersschepen.

De vroegste herinneringen van Wim Boevink spelen zich af in Australië

Vroegste herinneringen, hoe ver gaan die terug? Wat herinnert u zich van uw kinderjaren? Een geur, een kleur, de gloed van een kachel in een woonkamer? [...]

In Australië krioelt het van de gifdragers

Misschien heeft het bericht ook u bereikt, het was even wereldnieuws, misschien bij gebrek aan ander wereldnieuws. Hoe dan ook, een passant in de Australische stad Perth hoorde vanuit een huis een hysterische man ‘Why don’t you die!’ roepen (waarom ga je niet dood), terwijl een kind hartstochtelijk huilde.

We kunnen veel, wij mensen, maar niet alles lukt

Wisselstoring. In afwachting van wat komen ging zwierf ik wat rond en belandde in de hal van het belendende stadskantoor. Ik bekeek er voor de zoveelste keer de maquettes van het stationsgebied, schaalmodellen vol belofte, wierp een blik op de site van de NS die niets beloofde en nam even plaats aan de leestafel.