Konden we de hele brexit maar wegborstelen en opnieuw opzetten, net Bob Ross dat deed

November. Pas laat in de middag was de zon te zien. Maar lang was de dag grijs geweest na een nevelig ochtendgloren met lichte vorst. [...]

De grote wereld en de kleine

Opnieuw een rustige novemberdag met wat restwarmte in de lucht. Nog kleuren de bomen met hun laatste blad, in mijn voortuin schittert de toverhazelaar geel en groen.

De gekke oom werd een onbetrouwbare buurman

Een rustige novemberdag. Nog wat restwarmte in de lucht. Ik loop te lezen. [...]

‘Het was alsof de tijd werd opgeheven, de stemmen tilden je op in de Janskerk’

Het muziekgebouw was een kolkende machine. Met moeite al had ik er buiten een plaats kunnen vinden voor mijn fiets en eenmaal binnen werd ik opgenomen in een maalstroom van bezoekers die zalen ­in- en uitdreven en overal rijen vormden, voor toiletten en bars, soms bij een toegang tot een zaal stuitend op beveiligers, die de druk poogden te kanaliseren.

Nog één keer maai ik het gras, heel zachtjes

Kleine waarschuwing vooraf: dit verslag bestrijkt maar enkele vierkante meters, en wel die van het gras in mijn achtertuin. Ik kan me voorstellen dat u iets beters te doen hebt dan te lezen over een man en zijn stukje gras, ook al is het dan dat die man dat stukje gras voor de allerlaatste keer maait.

De bomen vieren hun einde

Zes november, bijna twintig graden. Een warme zucht uit het zuiden. Mijn jas hangt open, een vrouw komt me tegemoet gewandeld, ze draagt kousen, een rok, een blouse, een vestje erboven. [...]

Ja, de zon schijnt op 2 november, het licht strijkt gelijkelijk over alle graven

Het is de tweede november, Allerzielen, en het spijt haar dat de zon schijnt. Ik kijk naar de camera tegen haar buik. Ze is persfotografe, zegt ze. [...]

Een huis verkopen is ook een nieuw taallandschap betreden

We kregen een hypotheekofferte voorgelegd van de NIBC-bank. Ik kende de bank niet. Oude staatsbank, opgericht in 1945 voor de wederopbouw, zei onze adviseur. [...]

Al wat nut heeft, leeft maar kort

Mensen die terugtrekkende bewegingen maken, weg van grote debatten, weg van podia en evenementen, weg van feesten en partijen, weg van grotere samenscholingen eigenlijk, zulke mensen verstillen soms in hun donkere kamer voor hun blauwig licht werpend scherm. En zien de wonderbaarlijkste dingen.

Er werd veel meer geroofd dan kunst

Uit een asgrijze hemel valt regen. Het is twee uur in de middag, de lamp op het bureau is aan. Eronder ligt de special van het Cultureel Supplement van NRC. [...]

De herfst valt, wordt het een herfst van omvallende ziekenhuizen?

Het is zover. Het is tijd. Het licht is bezig te verdwijnen. [...]

Aha, vileine misleiding in de supermarkt

Tot een van mijn vrijwel dagelijkse handelingen behoort de gang naar de supermarkt. Uit zo’n ogenschijnlijk onschuldige mededeling valt met gefronste wenkbrauwen een en ander af te leiden dat mij niet tot voordeel strekt.

De vuistdikke, pornografische roman van dichter Borchardt

18 onbuigzame centimeters. Die kop stond onlangs boven een romanbespreking in het Duitse weekblad Die Zeit, een roman die werd beschreven als porno in zijn puurste vorm. Een pornografische roman van duizend pagina’s.

Moderne etiquette: beroemde mens, zeg uw naam!

Een betere plaats voor het presenteren van een etiquetteboek is nauwelijks denkbaar: Trou moet blijcken in Haarlem. In deze Rederijkerskamer gaan wellevendheid en eloquentie hand in hand, en ook anderszins vermoed je sporen van beschaving. Een monumentaal pand uit de zeventiende eeuw, met aan de wand prachtige ­gobelins, en in de stoelen deze middag een verzameling goed verzorgde Haarlemmers, Aerdenhouters en Bloemendalers.

Willem Pekelder wil opheldering over de huwelijksdag van zijn ouders

Het is vandaag exact 67 jaar geleden dat mijn ouders huwden. Mijn moeder had het vaak over die 19de oktober 1951.

Complete seizoenen verdwijnen

Me losgerukt uit de korte verhalen van Joseph O'Neill die erin slaagt me binnen enkele pagina's zijn kleine geschiedenissen in te sleuren, geschiedenissen van bitterheid en melancholie, van liefde en zielepijn, kortom heel het kleine volle leven zelf, vaker getekend door mislukking dan door succes.

Misschien is Zierikzee wel een groter wonder dan Zutphen

Meermaals heb ik getracht hier de zomer ten grave te dragen, een laatste zomerdag te vieren, maar telkens kwam hij terug, die zomer, hij kan er geen genoeg van krijgen.

Tijgeren door de kruipruimte, op jacht naar houtwormen

Voor de deur stond een oudere heer. Hij droeg iets dat op een gereedschapskoffer leek.

Alle seinen staan op groen voor de plant

Mijn plant en ik, dat was het thema van de laatste editie van de bijlage ‘Tijd’, gepresenteerd door de binnenin immer goedlachse chef Andrea Bosman, die ik goed en van nabij ken.

Hoe kunnen we dit weer negeren?

Hoe kunnen we dit weer, dit klimaat, negeren? Ik probeer het uit alle macht, maar het gaat niet. Vandaag, rond een uur of twee in de middag, na de wandeling door de stad, zette ik me met wat leeswerk in de tuin (een lezing in het Duits van de in Kameroen geboren politicoloog Achille Mbembe), in de tuin dus, in de oktoberzon, en ik hield het nog geen twintig minuten uit, zo warm was het!

Waarom zijn kerken toch zulke prachtige tempels voor het boek?

In de tas 'Here is New York' - die prachtige ode aan de stad van E.B. White uit 1949, die begint met te zeggen dat de stad twee gaven te vergeven heeft, de gift van de eenzaamheid en de gift van de privacy - maar ik was op weg naar Zutphen.

Waarom het doodgewone, on­ver­an­der­lij­ke, stof is voor poëzie

Het doodgewone, onveranderlijke, is stof voor poëzie. De dagen rijgen zich aaneen, evenals de Kleine ­Verslagen. Opstaan uit je stoel, naar het raam lopen, naar buiten kijken, je omdraaien, weer gaan zitten. [...]