Marianne van Oranje-Nassau scheidde van haar neef en kreeg een kind van haar koetsier

Na de zomer vervolgt prinses Ariane, de jongste dochter van de Nederlandse koning en koningin, haar opleiding aan het United World College in het noordoosten van Italië. Ze is niet de eerste Oranje die tijdelijk neerstrijkt in dat land.

Een vorig jaar verschenen boek over prinses Marianne van Oranje-Nassau (1810-1883), de enige dochter van koning Willem I, draagt zelfs de titel De Italiaanse prinses. Dat is misschien ietwat overdreven. Ze bracht maar een paar jaar door in Rome, maar het was misschien wel de gelukkigste tijd van haar leven.

Marianne voelde zich thuis in de stad, waar ze was omgeven door geschiedenis en schoonheid en waar het ‘dolce far niente’, het zalige nietsdoen tot kunst was verheven. Maar in wezen was Italië ook een vlucht.

Haar huwelijk liep uit op een drama

In Noordwest-Europa had ze de schande over zich afgeroepen. In 1830 was ze, twintig jaar oud, getrouwd met Albert van Pruisen, een volle neef. Dat huwelijk (met vijf kinderen) liep uit op een drama en eindigde na achttieneneenhalf jaar in een echtscheiding. Een paar jaar daarvoor was ze vanuit Berlijn al teruggekeerd naar Nederland, waar ze in Voorburg samenleefde met haar koetsier.

Nadat ze in het jaar van haar scheiding beviel van een kind van hem werd het ook de Oranjes al te bar. Marianne kocht in 1851 Villa Celimontana, een huis met een prachtige tuin in het hart van Rome, van een Spaanse edelman/diplomaat. Ze streek er neer met haar nieuwe gezin, ontving gasten en hield indrukwekkende feesten. Net als haar broer, de in 1849 al gestorven koning Willem II, had de prinses een duidelijk artistieke kant. Ze had veel contacten met in Rome verblijvende kunstenaars en gaf hen opdrachten. De revolutionaire dreiging dwong haar in 1855 Italië te verlaten en een rustiger plekje in Hessen te kiezen.

Koningin Juliana en prins Bernhard waren de eerste Oranjes na prinses Marianne die geregeld in Italië zouden blijven. Zij kochten in 1959 grond aan de Tyrreense Zee in het Toscaanse Porto Ercole en lieten er een villa bouwen. Het huis kreeg de naam ‘De Gelukkige Olifant’, naar het lievelingsdier van prins Bernhard. Het koninklijk paar, hun kinderen en kleinkinderen zouden er vele vakanties doorbrengen.

Drakesteyn en Rocca dei Draconi

Prinses Irene, de tweede dochter van Juliana en Bernhard, veroorzaakte in de jaren zestig de nodige ophef door te trouwen met Carel Hugo, rooms-katholiek én pretendent van de Spaanse troon. Zijn familie had – getuige de naam – evengoed Italiaanse roots. Hun Huis ontstond in 1739 door het huwelijk van een Spaanse koningszoon met de erfdochter van het hertogdom Parma en Piacenza.

Juliana’s en Bernhards oudste dochter, de latere koningin Beatrix, kocht midden jaren zeventig van een wijnfamilie een vervallen boerderij in Tavarnelle Val di Pesa in de Toscaanse Chianti-streek. Ze liet het ombouwen tot luxe buitenhuis en noemde het Rocca dei Draconi, een knipoog naar haar Nederlandse residentie tot aan de kroning, kasteel Drakensteyn vlakbij Lage Vuursche.

Beatrix’ oudste zoon en opvolger, Willem-Alexander, zocht een vakantieverblijf buiten Italië. Aanvankelijk leek dat een huis in Mozambique te worden, maar dat maakte onderdeel uit van een project dat om meerdere redenen onder vuur kwam te liggen (onder meer corruptie en matig nagekomen beloftes over ontwikkelingshulp). Hij deed er afstand van, toen de villa “tussen ons werk en Nederland kwam te staan”.

Willem-Alexander kocht daarna een riant huis met zwembad, privéhaven en privéstrand op de Griekse Peloponnesos. Daar heeft Ariane veel van haar vakanties doorgebracht. In haar geval geldt dat ze wel wat Italiaans bloed door de aderen heeft stromen. De vroege wortels van haar Argentijnse familie van moederskant, de Zorreguieta’s, liggen in Spaans Baskenland én in Italië.