Harrison Ford maakt de veilige dramatische komedie Shrinking de moeite waard

Een jaar na de dood van zijn vrouw gaat het slecht met de therapeut Jimmy (Jason Segel). Zijn eveneens rouwende tienerdochter Alice is praktisch geadopteerd door de bemoeizuchtige buurvrouw en mijdt hem, terwijl hij ’s nachts troost zoekt in drank en zwemmen met jonge vrouwen in zijn eigen achtertuin.

Tijdens een brakke dag op het werk wordt het gezeur van zijn cliënten hem te veel en in een opwelling vertelt hij wat hij echt van hun klein leed denkt. Deze radicale daad heeft onverwachte gevolgen voor hemzelf en iedereen om hem heen.

In Shrinking zien we hoe de trauma's van een nauw verbonden groep beginnen te helen door Jimmy’s breuk met gewoontes. Op de praktijk merken zijn norse baas Paul (Harrison Ford) en opgewekte collega Gaby (Jessica Williams) het als eerste. Maar als Jimmy in een vlaag van onprofessionaliteit een cliënt in huis neemt gaat de bal natuurlijk echt rollen.

Vlot en familievriendelijk verhaal

Shrinking is een zeer vlotte dramatische komedie met een spervuur aan grapjes waar wel de meeste scherpe randjes vanaf zijn geslepen. Op misschien wat “fuck” en “shit” na is het een veilige, familievriendelijke serie die nergens echt schuurt maar genoeg ontroert. Dat is vooral een verdienste van de aanstekelijk vrolijke cast.

Met een gezicht dat vrolijk en sip tegelijk kan staan is Jason Segel charmant genoeg om je laten meeleven met de alsmaar blunderende Jimmy. De dynamiek tussen hem en het ensemble andere personages is duidelijk doordacht maar wordt wel haastig opgebouwd. Om het tempo erin te houden offert Shrinking vaak de diepgang op en in de tweede aflevering weet je van vrijwel iedereen wat zijn of haar probleem is. Maar of die problemen je ook raken?

Shrinking heeft namelijk als grootste zwakte dat de serie je alles vertelt maar weinig laat zien. Alsof beschrijvende zinnen uit het script in de dialogen zijn beland, vertellen alle personages exact wat ze denken of zelfs hoe hun karakters en defecten in elkaar steken. Elke botsing tussen personages wordt eigenlijk al opgelost nog voordat er echt ongemak kan ontstaan.

Het overmatige gebruik van zoetsappige popmuziek geeft daarbij exact aan hoe je je als kijker moet voelen. Daardoor kijkt het allemaal moeiteloos weg maar laat Shrinking wel erg weinig aan de verbeelding over.

Harrison Ford kan eindelijk zichzelf spelen

Het is Harrison Ford die als stevig vloekende doch kwetsbare brombeer de serie van het broodnodige gewicht voorziet. De eenzame Paul worstelt met de ziekte van Parkinson en probeert voor het onvermijdelijke einde de draad op te pakken met zijn vervreemde dochter.

Zijn ziekte dwingt hem bijvoorbeeld ook te gaan carpoolen met zijn collega Gaby en hij ondergaat deze vernedering met de lach van een boer met kiespijn. Zijn fragiele personage staat ver af van zijn iconische rollen als Han Solo of Indiana Jones af, maar de inmiddels 80-jarige Ford speelt hem met zichtbaar plezier en overtuiging.

Shrinking had met iets villeinere grappen en meer zelfbeheersing dieper kunnen raken. Als dat helemaal niet de bedoeling was dan is de serie in zijn licht verteerbare opzet geslaagd. De hoge dichtheid grappen laat je vaak genoeg lachen om te blijven kijken, en het vleugje drama geeft je op een enkel onbewaakt moment zelfs een brok in je keel.

★★★

Shrinking is nu te zien op Apple TV+