Zoals Jan Arends schrijft, wil ik ook schrijven

Van Erik Jan ­Harmens verscheen onlangs Puur, de biografie van rapper Hef. Deze maand publiceert hij de dichtbundel De man die blauw werd.

Wat ik recent las

De gevangenis van Maksim ­Gorki, over een student in ­Rusland die voor demonstrant wordt aangezien en achter slot en grendel belandt. Honderd­twintig jaar geleden geschreven, maar hoogst actueel en vol zinnen die je nooit meer los­laten: ‘Wij moeten elkaar ­accepteren, omdat ik een mens ben en u ook maar een mens bent. Al het andere is maar ijle nevel.’ Ik kan daar lang over ­nadenken. ‘IJle nevel’, prevel ik dan voor me uit, ‘al het andere is maar ijle nevel’.

Waar ik me op verheug

Binnenkort verschijnt Goed ­komen van Joy Delima, voor mij de beste columnist van Nederland. Dit boek doet verslag van haar (en eenieders) zoektocht naar seksueel genot: wat het is en ook wat het niét is.

Ze is radicaal openhartig, grappig en taalvaardig als een acrobaat. Waar iedereen over zwijgt, namelijk hoe we ons tot ons eigen blote lichaam en dat van een ander in intieme zin verhouden, dat legt Delima ­met een bewonderenswaardige hardcore eerlijkheid op tafel.

Waar ik steeds naar terugkeer

Keefman van Jan Arends herlees ik vaker en dan vooral het verhaal Vrijgezel op kamers. Over een illusieloze man met een harteloze hospita. Als hij ziek wordt sluit ze hem in zijn kamer op, alwaar hij ‘als een geslagen hond’ de franjes van zijn ­deken telt. Steeds komt hij uit op een ander eindtotaal.

‘Het moeten er veel meer zijn’, beweert hij, compleet in beslag genomen door het on­benullige. ‘Ik wil niet ophouden voor ik de laatste geteld heb, maar dat haal ik niet omdat het te vermoeiend is.’

Zoals Arends schrijft, wist ik als tiener en weet ik nu nog steeds, zo wil ik óók schrijven.