Roxeanne Hazes: ‘Hoge pieken, diepe dalen. Daar hou ik van’

Kijken, horen, voelen, ruiken, proeven en intuïtie: onze zintuigen maken wie we zijn. Deze week: De nieuwe single van zangeres Roxeanne Hazes (29) verscheen vrijdag. Nu ze, na al die jaren, haar eigen stem heeft gevonden, voelt ze zich meer dan ooit verbonden met haar vader. ‘Soms, als ik er doorheen zit, vraag ik om zijn hulp.’

RUIKEN - Een geur drukt uit wie je bent

“Ik ben echt geobsedeerd door geuren. Je kunt ermee uitdrukken wie je bent. Zo draag ik Myrrh & Tonka, een kruidig parfum met een zoetje erin, dat past bij me. Ik ben best een zoet persoon, maar ook heel pittig.

Het is al jaren een grote wens om tijdens mijn muziekshows alle zintuigen te prikkelen, met geurmachines die bij elk liedje een passende sensatie meegeven. Denk aan fijne patchoeli bij een liedje over een hartverscheurende break up. Dat lijkt me geweldig.

Geuren brengen me terug naar bepaalde herinneringen. In de parkeergarage hier in de straat ruik ik altijd een geur die me doet denken aan de galerij van de flat in Benidorm waar ik als kind met mijn opa en oma naartoe ging. Pure nostalgie. Of ik zit in gedachten weer in de attractie van King Kong in een Amerikaans pretpark waar we vaak kwamen. Als ik die specifieke gasachtige geur ruik, herinner ik alle leuke momenten met mijn ­vader daar.”

HOREN - Na tien jaar zingen, vond ik pas mijn eigen stem

“Als je op je elfde je vader verliest en het hele land kijkt en leeft mee, kun je niet echt zorgeloos kind zijn. De aandacht voor hem bleef maar doorgaan; dan was er weer een documentaire of musical, dan weer een film. Het stopte nooit. Dat is prima, maar het vormt je wel. Toen hij overleed, voelde ik als kind vooral: hoe kun je me dit aandoen! In de jaren erna heb ik extreem gepuberd, ik was zo ontzettend boos en zette me heel erg ­tegen hem af.

Het muziekwereldje rolde ik als vanzelf in. Ik werd gevraagd voor een tv-programma en van het een kwam het ander. Ik vond het allemaal hartstikke leuk en zong met plezier mijn vaders liedjes. Maar mijn broertje en ik werden vooral geboekt als leuk dingetje op feesten en in België werden we zelfs de Hazes-kids genoemd. Ik had lange tijd geen voornaam. Dat doet wat met je.

Bij mijn zoontje van vier ben ik dan ook superalert dat hij zijn eigen koers vaart. Ik krijg meteen vlekken in mijn nek als mensen zeggen dat Fender vast zanger wordt, omdat hij leuk kan zingen. Hij mag worden wat hij wil en ik vind scholing heel belangrijk. Ik wil vooral dat hij zo lang mogelijk kind kan zijn, want dat heb ik heel erg gemist.

Na tien jaar mijn vaders muziek zingen kon ik niet meer. Ik was 24 en ging elke dag huilend naar mijn werk. Toen wist ik: dit moet stoppen. Wat hielp was ineens die navelstreng doorknippen. Daarna kon ik pas mijn eigen muziek maken. Mensen zeggen altijd dat ik de zogeheten snik van mijn vader heb. Ik snapte dat nooit en wilde het niet. Als ik tijdens opnames te veel vibratie in mijn stem hoorde, moest dat er gelijk uit. Om maar niet op hem te lijken. Drie jaar lang zat ik dag in dag uit in de studio. Mijn debuutalbum In Mijn Bloed ging echt over mij, daarop klinkt mijn eigen stem. Langzaam maar ­zeker stapte ik af van het Hazes-DNA. Dat ik met dat ­album een Edison won, voelde echt als erkenning.”

VOELEN (1) - Het zwarte schaap zijn is eenzaam

“Vrijdag kwam mijn single Geen Sorry uit, dat op mijn nieuwe album staat. Daarop klink ik anders dan mensen van mij gewend zijn. Wat dat betreft lijk ik wel weer op mijn vader. Ook hij experimenteerde graag, maakte een blues-album en volgde zijn eigen pad. Ik erfde zijn creativiteit en eigenzinnigheid. Nu ik mijn eigen geluid laat horen, kan ik weer liefdevoller naar zijn muziek kijken. Ook loop ik niet meer weg voor de vibratie in mijn stem.

Ik voel me juist sterk verbonden met hem en vraag soms om zijn hulp als ik er mentaal doorheen zit. Ik ben behoorlijk spiritueel en geloof heilig in tekens. Hoe vaak ik niet de cijfers 23/9, zijn sterfdatum, voorbij zie ­komen. Echt bijzonder. Gelukkig heb ik het jaar voor zijn dood een fantastisch jaar met hem gehad, alsof hij het al voorvoelde.

We konden vaak allebei niet slapen en keken dan ’s nachts samen tv en voerden geweldige gesprekken over muziek maken. Ook al zijn het er niet veel geweest, ik heb daar nu veel aan en fantaseer weleens over wat we samen allemaal nog hadden kunnen doen. Wat mijn ­familie betreft sta ik er verder alleen voor. Ik ben een beetje het zwarte schaap van de familie en dat voelt ­weleens eenzaam, ondanks mijn gezin en de vele lieve mensen om me heen.”

Interview loopt verder onder de foto

ZIEN - Kijk alles aan, ook je angsten

“Ik word binnenkort dertig, ik wil anders de toekomst in. Dat heeft te maken met paniekaanvallen waar ik vanaf mijn twintigste mee kamp. Ik durfde ineens de kleinste dingen niet meer, zoals autorijden of met vrienden afspreken. Gelukkig heb ik die heftige aanvallen overwonnen door er veel over te praten en ze te erkennen, maar ik ben daarna nooit meer angstvrij geweest.

Al tien jaar heb ik een ‘zwaar hoofd’ en ik ben vaak bang dat er iets naars gebeurt, vooral met mijn zoontje. Ik ben altijd doodnerveus als ik het podium op moet, maar vind optreden zo geweldig dat ik het wel aanga. Ik durf dan niet veel, maar doe wel alles. Ik wil ­alleen niet meer dat al die zorgen me wekenlang lamleggen. Ook voor Fender, hij moet zich juist vrij voelen, daarom ­bezoek ik sinds een tijd een therapeut.

Die leert me dat mijn werk ook maar gewoon werk is. Ik zorg beter voor mezelf, ga op tijd naar bed en stop me niet meer vol met troosteten als ik me niet lekker voel. Ik heb al die heftige uitspattingen van vroeger niet meer zo nodig en kan enorm genieten van een natuurwandeling. Sinds ik andere keuzes maak, voel ik me volwassener en vrijer. Blijer ook.”

VOELEN (2) - Fans herkennen mijn kwetsbare kanten

“Als ik een ruimte binnenloop, denk ik altijd dat mensen over mij praten. Ik heb geen filter, ik ben erg gevoelig en laat alles binnen. Hoge pieken, diepe dalen. Daar hou ik van. Ik leef groots en voel alles optimaal. Maar ik ben ook best destructief en kan enorm zwelgen in zelfmedelijden. Melancholie is mijn hoofd-emotie. Dat hoor je ­terug in mijn muziek, ik zing graag in mineur en ook muziek die ik zelf beluister heeft vaak een diepe lading. Ik kan gek genoeg enorm genieten van een flinke break up, van diepe emoties word ik enorm creatief. Als het ­leven maar kut genoeg is, dan ga ik helemaal top.

Ik zoek de rottigheid niet zelf op en hou niet van ­ruziemaken of roddelen. Ik wil gewoon een leuk leven en die instelling wordt gewaardeerd, merk ik. Vroeger zag ik het als zwakte om kwetsbaar te zijn, ik wilde mijn imperfecties niet delen, nu doe ik dat wel. Ik speel geen toneelstukje meer, maar mag mezelf zijn en gelukkig wordt dat omarmd.

Ik voel me een vriendin van mijn publiek. Ik herken mensen die naar mijn optredens komen, ik ken ze bij naam, voel me met hen verbonden. Juist door bereikbaar te zijn, herkennen mensen zich in mij, dat is mijn kracht. Na elke show spreek ik met het publiek en dan delen fans zulke mooie verhalen. Dan vertellen ze hoe een liedje hen heeft geholpen, dat iemand uit een rot­relatie is gestapt en geheeld is door Ik was toch je meisje. Daar kan geen Edison tegenop.”

INTUÏTIE - Er is niets dat je niet aankunt

“Als iets niet goed voelt, doe ik het niet. Mijn onderbuikgevoel is altijd leidend. Toen ik de aanvraag kreeg om aan Beste Zangers mee te doen, voor de zomer, voelde ik enorme opwinding en ook heftige angst. Ik vond het vooral een eer. Hoe mooi is het dat er een tv-programma is dat alle ruimte geeft om te praten over muziek, over het maakproces en de verhalen achter de teksten. Een lied is als het leven zelf: vol euforische en bombastische frases en gelukkig ook met rustigere coupletten.

Dat het wat los zou maken bij de kijkers, toen ik in dat programma vertelde over mijn heftige heimwee en dat mijn moeder na mijn vaders dood veel afwezig was, had ik wel verwacht. Je bespreekt een gevoelig onderwerp, waar ergens nog een taboe op rust. Toen mijn ­familie over me heen viel, deed dat pijn. Maar ik kan niet zeggen dat het helemaal als een verrassing kwam. De steun die ik uit het hele land ontving, maakt me sterk. Ik weet inmiddels: er is niets dat je niet aankunt. Maar wat je aankunt, is niet niets.

Ik leef nu puur vanuit mijn intuïtie. Zo ging het ook met mijn huidige liefde. Erik en ik waren al snel verloofd, ik was vlot zwanger, maar kreeg helaas een ­miskraam. Toen ik zag hoe hij me in die weken steunde, zo intens liefdevol, wist ik dat het goed zat. We zijn zes jaar bij elkaar, we werken prima samen en genieten van ons zoontje. Ik hoop dat we volgend jaar ergens tijd vinden om te trouwen. Een kleine intieme ceremonie.”

PROEVEN - Mijn nieuwe leven smaakt naar meer

“Meedoen aan Beste Zangers heeft me het plezier in ­muziek maken teruggegeven. Je hoopt dat het iets voor je gaat doen en je doet je stinkende best, maar dat het zo positief uitpakte, is wel erg fijn.

Ik heb daar echt gemerkt: wat is het toch heerlijk om met muziek bezig te zijn. Na een lange periode van stilte ga ik volgende maand op tournee, daar kijk ik erg naar uit. Ik ga hartstikke goed, ben heerlijk aan het werk en geniet ook van het moeder-zijn.

Ik heb het idee dat mijn leven nu echt op orde is en dat smaakt naar meer.”

Lees ook:

Radiopresentator Lara Billie Rense herkent zichzelf eindelijk. ‘Non-binair is voorlopig de werktitel’

Lara Billie Rense (50) neemt afscheid als vaste presentator voor de NOS op Radio 1. Na twintig jaar snelle journalistiek en een zoektocht naar diens gender is het tijd voor verandering. ‘Non-binair is voorlopig de werktitel’.