Niña Weijers: ‘De levenslust en feilloze bullshit-radar van Mensje van Keulen is verkwikkend’

Wat ik nu lees

De afgelopen dagen las ik Laura van der Haars nieuwe roman, De kuil. Ik had nooit eerder iets van haar gelezen, maar ik volg haar op Instagram en haar foto’s intrigeren me: vaak stillevens op straat, taferelen waar je zo aan voorbij zou lopen maar die bij nadere inspectie absurd of vervreemdend aandoen. In haar schrijven herken ik onmiddellijk de blik van de Instagram­fotograaf. Een doodgewone premisse – jong stel vervreemdt van elkaar – blijkt te ontaarden in iets veel vreemders en ongrijpbaarders dan je in eerste instantie vermoedt. Het is heel knap hoe vanzelfsprekend Van der Haar het alledaagse met het unheimische verweeft: je hebt het bijna niet door, tot je zelf tot aan je nek in de kuil staat.

Waar ik steeds naar terugkeer

Daarin doet haar proza me denken aan dat van Mensje van Keulen, een schrijver die ik lees en blijf herlezen, alleen al omdat ik maar niet begrijp hoe ze het precies dóet, met die bedrieglijk onnadrukkelijke zinnen. Recent is het derde deel van haar dagboeken verschenen, Moeder en pen (1979-1983). Ik lees er af en toe stukken in, en ben telkens ­helemaal verkwikt door haar scherpte, levenslust en feilloze bullshit-­radar.

Waar ik me op verheug

Ik kijk uit naar de Nederlandse vertaling van After Sappho, de debuutroman van Selby Wynn Schwartz, die vorig jaar op de longlist van de Booker Prize belandde. Het is een soort groepsportret van allerlei beroemde vrouwelijke kunstenaars en intellectuelen, van Lina Poletti tot Virginia Woolf, die aan het begin van de twintigste eeuw de kunst (en hun levens) radicaal veranderden. Een geweldig, genre-overschrijdend, gefragmenteerd, lesbisch, activistisch boek dat laat zien wat je allemaal kunt doen met de romanvorm.