Na tien jaar Japan besefte Nicki (46): mijn man en ik passen toch niet bij elkaar

De relatie van Nicki (46) kreeg een andere wending toen zij met haar man naar Japan emigreerde. ‘Ik ben opgegroeid als een zelfstandige vrouw, maar daar was ik volledig van hem afhankelijk.’

‘We waren vijf jaar samen toen hij vroeg: ‘Hoe zou je het vinden om een jaar of drie in Japan te gaan wonen?’ Hij heeft Japanse roots maar is in Nederland opgegroeid, hij wilde voelen hoe het is daar te leven.

Ik viel op hem omdat hij zo lief en zorgzaam is. Als mensen hulp nodig hebben staat hij als eerste klaar. Hij is heel sociaal, organiseert uitjes waarin hij iedereen meetrekt, hij is supergenereus. En vanaf het begin was duidelijk dat hij het serieus meende. Al bij de tweede date kreeg ik zijn huissleutels, na twee maanden vroeg hij of ik bij hem wilde intrekken. Dat gaf me rust, een rots in de branding die voor mij wilde gaan.

Ik zag het wel zitten om met hem naar Japan te gaan. Het leek me leuk: een avontuur, en een volgende stap in onze relatie. We trouwden, hij vond daar een baan. We spraken af dat hij eerst drie maanden vooruitging om te kijken of hij het wat vond. Het was fantastisch, zei hij, dus ik reisde hem achterna.”

Voor alles had ik hem nodig

“Voordat we naar Japan gingen, waren we twee gelijken. We hadden allebei een fulltimebaan, allebei een goed inkomen, allebei eigen vrienden en interesses. We deden dingen samen, maar ook los van elkaar. Ineens was ik in een land waar ik de taal niet sprak, geen bankrekening had en weinig om handen. De meest vanzelfsprekende dingen kon ik niet meer zelfstandig. In de supermarkt lukte het me zelfs niet de melk te vinden: vijftien verschillende pakken, allemaal wit en met tekens, maar wat erin zat? Is het melk, soja, is het sap? Niemand sprak Engels, niet bij de kapper, niet in de ziekenhuizen, zelfs taxichauffeurs niet. Voor alles had ik hem nodig.

De werkmentaliteit bleek daar heel anders. Je kunt het kantoor niet eerder verlaten dan je manager. Gaat hij om tien uur ’s avonds weg, dan jij ook – of je nu iets te doen hebt of niet. En daarna zijn er ook nog borrels met collega’s. Eerste verbaasde mijn man zich nog over van alles – ’die gekke Japanners’. Maar als je er middenin zit, ga je er vanzelf in mee. Hij kwam vaak pas diep in de nacht thuis van zijn werk.

Zelf veranderde ik ook. Ik ben opgegroeid met het idee dat ik mijn eigen broek kan ophouden, een zelfstandige vrouw die leuke dingen meemaakt, wat te vertellen heeft en doet waar ze zin in heeft. Maar in Japan was ik volledig afhankelijk, dat maakte me onzeker. Met hem kon ik daar niet over praten: ik had het in zijn ogen maar makkelijk, hij was ondertussen verantwoordelijk voor ons allebei.”

Uitslapen of opstaan

“Eigenlijk pasten we niet bij elkaar. Hij houdt heel erg van structuur en regelmaat, ik ben meer van ‘we zien wel waar het schip strandt’. In Nederland kwamen die verschillen niet zo tot uiting. Ik had daar gewoon een vaste baan waarvoor ik op tijd op moest, daarna waren er de boodschappen, in het weekend schoonmaken en sociale verplichtingen: je zit vanzelf in een stramien. Maar in Japan zag ik niet in waarom ik mezelf nog zou dwingen daarnaar te leven. Waarom zou ik niet gewoon uitslapen? Hij kon zich daar heel erg aan storen: je moet om acht uur opstaan, ook al heb je daar geen specifieke reden toe.

Ik ben tien jaar gebleven, in plaats van drie. Normaal heb je vrienden en familie om je heen die zeggen: zit dat nog wel goed met jullie? Ik had niemand om in vertrouwen te nemen behalve mijn man, die zei dat het toch allemaal goed ging. Ik twijfelde vooral aan mezelf.”

Ik heb het laten ontploffen

“We hadden nog tien jaar zo kunnen voortkabbelen, beiden ongelukkig. Lange tijd dacht ik: we zingen het wel uit, we leven gewoon langs elkaar heen. Maar toen hij door covid continu thuis was, ging dat niet meer. Ik heb het laten ontploffen. Ik zag dat hij appte met een andere vrouw en gebruikte dat als reden om uit elkaar te gaan. Ik ben terug naar Nederland gegaan.

Het is niet alleen maar slecht geweest. In Japan heb ik nog beter geleerd mezelf te redden, want hij was er niet om altijd mijn handje vast te houden. Nu er afstand is, kan ik ook meer begrip voor hem opbrengen. Hij heeft mij superveel geboden. Ik ben nu financieel onafhankelijk door mijn eigen bedrijf dat ik in Japan ben gestart. Dat had zonder hem niet gekund.”

De volledige naam van de geïnterviewde is bekend bij de hoofdredactie