Mijn sterke, stoere moeder leerde me mijn hart te volgen en naar een ander om te kijken

Annemarie Struive (46) bewondert haar stoere en sterke moeder Trees Struive – Van der Holst (80) die op haar dertiende het familiebedrijf overnam. ‘Bij ons thuis mocht alles.’

‘Tientallen jaren was mijn moeder bij atletiekvereniging Bataven in Leiden houder van het clubrecord kogelstoten bij de dames: 11,63 meter. Ze wilde op nationaal ­niveau presteren en kwam ­inderdaad in de A-klasse in Nederland.

Op de foto was ze 27 of 28. Hij is eind jaren zestig gemaakt op haar vereniging, die sindsdien is opgegaan in AV Leiden. Ik vind dit typisch mijn moeder: zoals ze daar staat, middenin de cirkel, met die kogel. Ze stond graag in het middelpunt en ging altijd recht op haar doel af. Nu doet ze het rustiger aan.

Ze heeft dertig jaar aan wedstrijdatletiek gedaan, ook nog toen mijn broer en ik heel jong waren. We gingen regelmatig mee naar trainingen. Ze had flinke spierballen: van die kadetjes op haar arm. Op vriendjes maakte dat grote indruk. Ze ­gingen graag mee naar de atletiekbaan, allemaal in de auto, op de achterbank en in de achterbak, dat kon toen nog gewoon. We mochten alles uitproberen. Zij gaf demonstraties, soms ook op het grasveld bij ons in de buurt.

Bestelbus van de zaak

Mijn moeder koos in haar ­puberteit voor kogelstoten. Ze wilde iets voor zichzelf doen, want daar had ze verder weinig ruimte voor. Kogelstoten lag haar. Ze was erg sterk, omdat ze vaak sjouwde met zware melkbussen in de melk- en zuivelwinkel van haar vader in Noordwijk. Al op haar twaalfde reed ze in een bestelbus van de zaak, dat mocht officieel niet, maar haar vader kende de politieagent van het dorp en die kneep een oogje dicht.

Mijn opa was niet zakelijk, hij gaf aan iedereen krediet totdat hij zelf bijna kopje onder ging. Op een dag zag mijn moeder een aanplakbiljet dat het faillissement van de zaak dreigde. Ze zei: ‘Pa, óf ik neem het nu over, óf je gaat failliet’. Hij besloot het toen aan haar over te dragen. Dertien jaar was ze. Ze stopte met school en zodoende kon ze geen kleuterleidster of straaljagerpiloot worden, zoals ze had gewild.

Maar ondernemer zijn vond ze ook mooi. Hoe jong ook, ze zag wat nodig was en wist er een bloeiend bedrijf van te maken. Ze kon heel goed onderhandelen. Met het verdiende geld kocht ze met haar zus een sportauto. Als ze naar feestjes gingen, reed mijn moeder steevast terug want ze was geen drinker. Het was al een feestje als zij er was, zonder dat ze dronk.

Toen ze met mijn vader trouwde en verhuisde naar Roelofarendsveen, heeft ze de zaak aan haar broer overgedragen. Ik denk dat het loslaten haar moeite heeft gekost. Aan de andere kant wilde ze alles opzij zetten voor haar gezin. Ze was dol op kinderen. Op de bruiloft was er een feest voor volwassenen en een apart kinderfeest. Op ons huis hing lang een bordje met daarop ‘Kindervreugde’.

Met matrassen van de trap af

Ze was anders dan andere moeders. Alles mocht van haar, dat was bij haar ouders vroeger hetzelfde, en ik ben ook zo. Iedereen wilde altijd komen spelen omdat het zo gezellig was. Ze deed lekker gek met ons. Met z’n allen liepen we als een orkest met potten en pannen door het huis. We mochten met matrassen van de trap afglijden, de halve zolder verbouwen en in de tuin een gat graven om een hut te bouwen.

Maar wilde ze iets niet, dan gebeurde het ook niet. Zo hadden we heel lang geen telefoon. Ze had er een hekel aan gekregen toen ze vroeger in de zaak te pas en te onpas werd gebeld. Of ze nog een litertje slagroom bij iemand in Noordwijk aan Zee kon komen brengen. Tot mijn achttiende heb ik dus vele uren in telefooncellen doorgebracht.

Altijd eigen baas

Wat ik bewonder is dat ze overal gewoon op af ging als ze iets bedacht. Toen ze 22 was, reisde ze op de bonnefooi naar Londen omdat ze au pair wilde worden en om haar Engels te verbeteren. Ze vond een adres, maar na twee weken hield ze het al voor gezien. Ze was altijd eigen baas geweest en merkte dat ze er niet tegen kon als anderen haar opdrachten gaven.

Ik lijk wel op mijn moeder. Ik ben ook ondernemend, maar minder een onderhandelaar dan zij. Ze leerde me mijn hart te volgen en naar een ander om te kijken. Niet veroordelen, maar wel je mening geven.

Ze is ontzettend sociaal, luistert, staat altijd voor je klaar. Maar na de plotselinge dood van mijn vader in 2020 had ze een tijdlang weinig behoefte aan ­sociale contacten. Dat paste niet bij haar. Ze had een groot gat in haar hart, en nog steeds. Dat ze weer is opgekrabbeld en aan haar leven toch nog een mooie invulling weet te geven, maak me des te trotser op haar.”