Met één onverwachte regel laat Svetlana Alexijevitsj je struikelen over een gruwelijkheid

Jaap Robben (1984) veroverde een groot publiek met Birk en behaalde met Zomervacht de longlist van de Internationale Booker Prize. Vorig jaar verscheen zijn nieuwste roman Schemerleven.

Wat ik nu lees

Op dit moment ben ik helemaal opgenomen door Van armoede van Jonah Falke. Hij onderzocht allerlei soorten armoede in Nederland. Falke trekt deuren en luiken open waar we zelden tot nooit achter (kunnen) kijken. Hij beschrijft alles op zo’n grondige manier dat het je niet meer lukt om het voortaan niet meer te zien. Ik ben net over de helft, maar wat ik tot nu toe las, maakt het al tot een belangrijk boek.

Waar ik steeds naar terugkeer

Het lievelingsboek van onze zoon bevat alle verhalen over Robin van Sjoerd Kuyper. Er zijn weinig dingen die gelukkiger maken dan die verhalen steeds opnieuw te mogen voorlezen.

Naast mijn eigen bed ligt al maanden Het einde van de rode mens van Svetlana Alexijevitsj. Een duizeligmakend portret van bewoners van de Sovjet-Unie. Soms voel je de gloeiende weemoed naar keukentjes waar werd gedronken en vrijelijk gepraat. Maar met één onverwachte regel laat Alexijevitsj je struikelen over een gruwelijkheid. Het zijn die wurgende gruwelijkheden waardoor het me nooit lukt om hier lang in te lezen. Maar uiteindelijk ga ik er altijd weer in verder omdat het zo ontzettend goed geschreven is.

Waar ik me op verheug

Sinds ik Miek Zwamborn hoorde vertellen over haar Schotse eiland Mull, ben ik enorm gefascineerd door haar werk. Haar boek Wieren was al zeldzaam mooi. Nu werkt ze aan een boek waarin ze op allerlei manieren en in allerlei vormen de ruige natuur in haar omgeving bestudeert. Daar kijk ik enorm naar uit.

Binnenkort verschijnt ook Gelukkig & blij. Een nieuwe poëziebundel van Edward van de Vendel is altijd goed nieuws! Neem nou die eerste regels van het gedicht Dieren: ‘Zelfs als je moe bent,/ als je bedroeft bent,/ of je eigen boosheid zat,/ zitten er nog altijd kopjes in je kat.’