Meelezen- en leven met Hanif Kureishi, de schrijver die plots verlamd raakte

‘Gisteren, in de sportzaal, legde mijn fysiotherapeut mijn klauwachtige hand op mijn eigen gezicht. Het was een horrorachtige ervaring, alsof een grappenmaker een stel halfbevroren vegetarische worstjes over mijn gezicht had gedrapeerd.’

Op tweede kerstdag maakte de Britse (toneel)schrijver en filmmaker Hanif Kureishi (My beautiful laundrette; The buddha of suburbia) een dramatische val in zijn appartement in Rome. Hij dacht dat hij dood ging. Dat ging hij niet, maar sindsdien is Kureishi verlamd. Armen en benen kan hij niet bewegen.

Aan volgers geen gebrek

Toch begon hij binnen de kortste keren weer met schrijven, via Twitter en op platform Substack. En hoe. Het idee dat ziekte tot wijsheid en hogere inzichten leidt, is door schrijvers als Audre Lorde en Susan Sontag al naar het rijk der fabelen geholpen. Maar wie schrijft, die blijft. Kureishi (1954) dicteert aan zijn vrouw en zoons die zijn berichten de wereld in sturen. Ze gaan over zijn nieuwe toestand als ‘kasplant’ (waarmee hij andere verlamden direct voor het hoofd stootte), over seks (het gebrek daaraan), drugs, muziek en herinneringen. En hij geeft schrijfopdrachten aan zijn lezers. Die lezer is nu voor hem nog belangrijker dan zijn schrijven, zegt hij. Hij leest alle opmerkingen. Aan volgers heeft hij geen gebrek.

Het bijzondere aan het intieme en grillige verslag van Kureishi is het realtime element: het ontwikkelt zich terwijl je meeleest. Het voyeuristische ervan stemt soms ongemakkelijk. Sociale media op hun best. Kureishi is ook nog eens erg grappig. Zijn vrouw Isabella D’Amico ook. Als Kureishi haar verwijt dat een net gedicteerde blog is kwijtgeraakt, zegt zij dat hij doet alsof hij Marcel Proust is die Op zoek naar de verloren tijd op een wc-rol schreef, waarmee een passerend schandknaapje zijn billen afveegde.