Lisan (46) had haar oude liefde uit haar geheugen gewist, maar haar lichaam herkende hem meteen

Tijdgeest verkent het wel en wee van de liefde: hoe het hart soms nieuwe wegen inslaat. Lisan (49) moest opeens samenwerken met de man met wie ze ruim twintig jaar geleden een onstuimige relatie had.

“Na de repetities gingen we met de theatergroep vaak nog wat drinken. Wij bleven met z’n tweeën altijd als laatste over. Hij was intelligent, spitsvondig, woest aantrekkelijk, lief – alles wat je wil. Ik was nieuw bij de groep, 20 jaar en net van de opleiding. En deze ongelofelijk fantastische man viel op mij. In zijn toneelspel voegde hij details toe die rechtstreeks voor mij bedoeld waren, zonder dat iemand het merkte. Dan zei zijn personage ‘ik hou van jou, en je kleine blauwe ­autootje’. Ik had zo’n autootje.

Ik ging er vol in, zo ben ik nu eenmaal, en zo is hij ook. We waren onafscheidelijk, hij nam me overal mee naar toe. Ik geloof niet dat ik ooit bij hem thuis ben geweest. Dat vond ik niet gek. We waren vrije vogels, niet het type dat samen gaat ­koken of tv-kijken. We stapten in de auto en zagen wel waar we uitkwamen, in het bos, of aan zee, en overal hadden we wilde seks. Het was een droomtijd, waarin alles kon. Voilà, dacht ik, ik zit gebakken.”

Niemand nam het voor me op

“Na een jaar ontdekte ik dat hij een vrouw en kinderen had. Zij bleef na een voorstelling nog wat hangen, hij moest haar aandacht geven, natuurlijk. Mijn wereld scheurde open, maar hij had een verhaal klaar: zijn vrouw en hij leefden als broer en zus, hij was bezig bij haar weg te gaan. Ik vond het begrijpelijk klinken. Ik snapte best dat je een huwelijk met kinderen niet zomaar kon opblazen.

Ik ben nog drie jaar bij hem gebleven. Het waren onze collega’s die er een einde aan maakten. Zij wisten allemaal dat hij met mij was, maar kenden ook zijn vrouw heel goed. Ze wilden niet langer tegen haar liegen. Hij had geld en aanzien, dus ik was degene die uit de theatergroep werd gezet. Het was een gigantische shock. Zij waren ­allemaal beroemder dan ik, ze hadden deuren kunnen openzetten voor mijn carrière.

Ik heb hem nog één keer gezien, toen hebben we gevochten. Ik viel hem aan, omdat alles kapot was door hem. Ik geloof dat hij echt bang was. Dat luchtte enigszins op. Daarna ging ik mijn wonden likken. Ik was zo gekwetst en boos. Iedereen had mij afgewezen. Ik wilde niks meer met ze te maken hebben.”

Het voelde als thuiskomen

“Een paar maanden geleden kreeg ik een opdracht voor een eenmalige freelanceklus: of ik samen met een andere acteur door middel van improvisatietheater een groep wilde trainen. Die andere acteur, was hij. Ik heb lang getwijfeld, maar ik vond dat als iemand deze klus zou afwijzen, hij het moest zijn. Dus ik zei ja. Ik was ook nieuwsgierig naar mezelf: zou ik kotsmisselijk worden, zou ik de hele dag boos voor die groep staan, of zou ik me eroverheen kunnen zetten?

Het allerboeiendst was de ­reactie van het lichaam. Ik had hem gewist uit mijn geheugen, ik had hem ruim twintig jaar niet gezien, er waren talloze andere liefdes geweest, maar mijn lichaam herkende dat van hem meteen: het voelde als thuis­komen. Ik besefte dat ik iedere ­beweging, iedere millimeter oppervlakte van dat lichaam kende. De klik die we hadden, was er nog altijd. Ik vind hem nog steeds ongelofelijk fantastisch.

Als vanouds zond hij me via zijn spel boodschappen. Dat hij was gescheiden, dat hij wist hoe leugenachtig hij had geleefd. Het grappige is dat de groep ons complimenteerde hoe goed we als team op elkaar ingespeeld waren. In de trein terug hebben we gepraat. Hij heeft zijn fouten ingezien. Hij is bij zijn vrouw weg, zijn fortuin is hij kwijtgeraakt. Hij zei: ‘Sorry, al is dat waarschijnlijk te laat nu’. En ik zei: ‘Het is nooit te laat’. ­Eigenlijk heel romantisch.”

Geen toestanden meer

“Na dat gesprek wilden onze lichamen als vanouds in elkaars armen liggen. We benoemden het, we hebben het niet gedaan. Net als de liefde voor hem, is ook mijn wantrouwen voor hem ingebakken. Maar we voelden allebei heel sterk dat het de moeite waard is om elkaar nog eens te zien. En ook dat we geen toestanden meer willen in ons leven. Zo avontuurlijk als toen zijn we nu niet meer.

De opdrachtgever heeft ons opnieuw gevraagd, dus er komt een vervolg. Het voelt alsof het leven me de kans geeft om iets goed af te ronden of juist opnieuw te openen. Ik weet het nog niet, alles kan nu. Maar ik ga me niet meer zo naïef en onbezonnen voor de leeuwen werpen. Ik ben een beetje verstandiger geworden.”

De namen in dit artikel zijn om privacyredenen gefingeerd. De echte namen zijn bekend bij de redactie.