Lees de oorlogsbizarrerie van rasopportunist Curzio Malaparte

Wekelijks tipt een schrijver of (beroeps)lezer drie favoriete boeken. Vandaag P.F. Thomése.

Wat ik nu lees

De schrijver aan wie ik afgelopen jaar het meeste plezier heb beleefd, is de Italiaanse rasopportunist, opschepper, schelm en oorlogstoerist Curzio Malaparte, van wie dankzij vertaler Jan van der Haar het ene na het andere boek verschijnt over diens Baron Von Münchhausen-achtige avonturen in en om de Tweede Wereldoorlog.

Onverbiddelijke klassieker is de roman Kaputt, thans herdrukt. In deze heet van de naald geschreven fictionele non-fictie toert Malaparte als oorlogscorrespondent in een privé-auto achter het Oostfront aan, van de modder van Moldavië tot diep in de eeuwige Karelische nacht. Ondertussen vermaakt en verbijstert hij de lezer met de wonderlijkste afgrijselijkheden. Onvergetelijk in deze totale oorlogsbizarrerie is een luisterrijk diner in Warschau met topnazi’s als Hans Frank en Heinrich Himmler, die onze held met stomheid slaat door een onnavolgbare causerie ten beste te geven over Hitler die ­eigenlijk een vrouw zou zijn.

Waar ik steeds naar terugkeer

Een boek waar ik veelvuldig naar terugkeer zonder er ooit helemaal doorheen te komen, is Infinite Jest, het duizend bladzijden en honderden voetnoten omvattende meesterwerk van David Foster Wallace, de Moby­-Dick van onze tijd, de great American novel van Herman Melville, die ik overigens ook nooit helemaal heb uitgekregen. De witte walvis bij Wallace (DFW voor bewonderaars), is een cartridge die, eenmaal geïnstalleerd, de consument in een staat van entertainment brengt waaruit hij niet meer ontwaakt.

Waar ik me op verheug

Een reeds aangekondigd boek waar ik zeer naar uitkijk, is ­Speculations, filmessays en bioscoopherinneringen van Quentin Tarantino, de verbaal hoogbegaafde cineast uit Hollywood, wiens films niet alleen een lust voor het oog zijn, maar ook een genot voor het oor.