Het ging snel tussen Shanti (30) en haar vriend, maar die overweldigende liefde had ook een keerzijde

Tijdgeest verkent het wel en wee van de liefde: hoe het hart soms nieuwe wegen inslaat. Shanti Silos (30) ging al na een week samenwonen met een man die ze in de duinen ontmoette. Dat ging mis. Spijt heeft ze niet.

‘Ik noem mezelf een straaljager, ik ‘jaag’ op stralende mensen. Hij was ook zo iemand: opvallend blauwe lachende ogen, een brede glimlach. Hij kwam uit de duinen tevoorschijn, ik zag meteen zijn spark. Dus ik zei: ‘Hé, waar ga jij naartoe?’ Hij was op weg naar een strandtent waar hij werkte. Dus ik zei: ‘Ik loop met je mee, ik woon daar vlakbij’.

Hij hoefde nog niet te beginnen met werken, dus ik nodigde hem bij me thuis uit. Mijn enige reden daarvoor was dat we zo’n leuk gesprek hadden. Ik merkte wel dat hij heel dicht bij me ging zitten op mijn bank, maar ik zocht er niks achter. Ik had het nog steeds niet door, tot hij me probeerde te zoenen voor hij wegging. Dit was niet mijn bedoeling. Maar ik wilde het contact niet verliezen, dus zei ik: ‘Kom na je werk maar terug’.

Dat deed hij, en ik merkte hoe fijn ik het vond om bij hem te zijn. Toen het laat werd, zei ik: ‘Je mag blijven slapen, maar geen seks’. Waarop hij zei: ‘Maar ik wil ook niet je knuffelmattie worden. Ik wil niet in de friendzone terechtkomen. Ik wil seks, maar ik wil óók connectie. Als dat er niet in zit, dan hoeft het voor mij niet.’ Hoe kon ik hem toch bij me houden? ‘Misschien is er een optie op seks’, hield ik hem voor, ‘maar het begint met knuffelen’. Het werd een fantastische nacht.”

Ik wil niet scoren, ik wil diepgang

“In het huidige datingklimaat is het vaak een soort ‘hit en run’, het gaat erom te scoren. Daar ben ik niet van, ik wil diepgang. Ik vergelijk het met een taart. De bodem is een gevoel van veiligheid, de inhoud is intimiteit – die kan ook zitten in mooie gesprekken. De slagroom is sensualiteit en de kers is de seks. Ik wil nooit beginnen bij de kers, de hele taart is veel lekkerder. We hebben geknuffeld, gepraat, er was zoveel liefkozing en het luikje naar seks stond wel open dus we hebben ook wat gevoosd, maar verder niet.

Hij bleef bij me tot hij weer moest werken, en kwam daarna weer terug. Vijf dagen achter elkaar. Toen hij de zesde dag niet kwam, miste ik hem verschrikkelijk. Ik ging wandelen door de duinen en natuurlijk kwam ik hem tegen. Hij vertelde dat-ie ontslag had genomen, ik vroeg hem of hij bij me kwam lunchen. Hij is niet meer weggegaan.

Hij was de beste en de slechtste liefdeservaring die ik ooit heb gehad. Sinds covid was ik niet meer met iemand samen geweest. Ik merkte nu pas hoezeer ik de affectie en intimiteit had gemist. Alsof je na een lange tijd in de woestijn met afschuwelijke dorst bij een meer aankomt. We gingen totaal in elkaar op en voelden een diepe verbinding. Ik had ook nog nooit een relatie gehad met iemand die zoveel affectie toonde, ik kreeg zoveel kusjes en knuffels, het was haast verslavend.”

Ik voelde zoveel liefde voor hem

“Ik wist dat hij blowde om ’s avonds makkelijker in slaap te komen. Maar hij zei dat hij ermee ging stoppen. Dat wilde hij al langer, onze relatie zag hij als een verlossing. Hij hield het een tijdje vol, toen werd het toch weer ‘eentje maar, alleen ’s avonds’. Ik voelde zoveel liefde voor hem, ik wilde alles wel van hem aannemen. Ik zag niet dat hij de dubbele hoeveelheid in één joint draaide.

’s Avonds verplaatste naar overdag, hij sliep ook steeds langer uit want hij had toch geen baan meer. Wanneer hij eindelijk opstond, maakte hij iets te eten alleen voor zichzelf, hij werd steeds egoïstischer. Als ik hem met zijn gedrag confronteerde, sloeg hij scheldend en tierend de deur dicht en ging staan roken op het balkon.

Tijdens onze ruzies staarde hij me hatelijk aan, dat lichaam van twee meter kwam steeds dreigender op me over. Uiteindelijk heb ik hem weggestuurd. Ik was bang, belde huilend een vriendin. Zij kwam helpen zijn spullen te pakken. Even leek het of-ie ons wat aan zou doen, maar hij deed niks. Voor hij wegging keek hij me ijzig aan en zei: ‘Dit had ik van jou nooit gedacht’.”

Ondanks alles ben ik dankbaar

“Onze relatie heeft maar een paar maanden geduurd, maar doordat we dag en nacht bij elkaar waren, voelt het als een jaar. Ik schreef meer dan honderd gedichten over hem en ons. Ondanks de pijnlijke momenten ben ik dankbaar. Ik dacht altijd dat de diepe verbinding, het commitment en de ­affectie die ik van de ander verlangde onmogelijk was, maar nu heb ik ervaren dat het kan. Het voelt als een belofte.”

In de papieren versie van dit artikel werd de naam van Shanti Silos veranderd, om privacyreden. Ze geeft echter de voorkeur aan het gebruik van haar echte naam.