Hans heeft een vrouw die niet bij hem past. ‘Maar we zijn nog niet klaar met elkaar’

Tijdgeest verkent het wel en wee van de liefde: hoe het hart soms nieuwe wegen inslaat. Na zijn scheiding koos Hans (65) voor een vrouw die totaal niet bij hem past.

‘Na mijn scheiding nam ik me één ding voor: geen nieuwe liefde totdat de kinderen uit huis waren. Op mijn zestiende overleed mijn moeder aan kanker en twee maanden later had ik al een stiefmoeder. Een complete schok voor me, maar over mijn verdriet werd niet gepraat. Zoiets wilde ik mijn kinderen besparen.

Sowieso heb ik me altijd voorgenomen dat ik het beter wilde doen dan mijn vader. Het huwelijk van mijn ouders was een ramp. Ik kan me bijna alleen maar de ruzies herinneren, ellende en gezeik. Zo wilde ik niet leven. Voor een deel lukte dat, want mijn ex-vrouw en ik zijn jarenlang heel gelukkig geweest. Maar we groeiden uit elkaar en ik kon ons huwelijk niet redden. Mijn onverwerkte verdriet en de scheiding waren een reden om echt aan mezelf te gaan werken.

Ik ben bijna tien jaar lang single geweest. In die tijd focuste ik me op mijn kinderen, mijn werk en op mezelf, door middel van therapie. Daar had ik mijn handen vol aan. Maar op een gegeven moment leerde ik via kennissen toch iemand kennen, Ilse. Een vrouw van ongeveer mijn leeftijd.”

Totaal geen match dus, zou je zeggen

“Ik vond haar aardig, maar meer niet. Ze was naar mijn smaak te timide en burgerlijk, misschien zelfs wat oppervlakkig. Ze liet in ieder geval nooit het achterste van haar tong zien. Ik ben artistiek, ik heb behoefte aan diepgang en ik kan heel confronterend zijn in mijn uitspraken. Totaal geen match dus, zou je zeggen.

Ilse bleef contact zoeken, waar ik tegen wil en dank in meeging. Ze biechtte op dat ze stapelverliefd op me was. Dat bracht me in verwarring. Het was de eerste keer dat een vrouw zoiets tegen me zei en ik begon te zwichten. Op een dag besloot ik haar mee te vragen voor een weekend weg en we belandden in één bed. Niet voor seks overigens, want dat was veel te spannend voor haar. Ik was de eerste man in haar leven. Ze kreeg op jonge leeftijd te horen dat ze onvruchtbaar is, waardoor ze ervan overtuigd was dat ze ongeschikt was voor een relatie. Pas toen ze ouder werd begon die overtuiging te wringen, en werd het verlangen naar een man groter.

We kregen een relatie, maar ik voelde dat er iets niet klopte. Ilse bleef emotioneel afstand bewaren. Telkens als een gesprek té persoonlijk werd, boog ze het om naar iets oppervlakkigs. Een soort onbewust afweermechanisme om niet gekwetst te worden, vermoed ik. Enerzijds wilde ik haar de tijd geven, maar anderzijds verlangde ik naar een gevoel van connectie. Daarom stelde ik na een tijdje voor om te gaan samenwonen: als íets ons dichter tot elkaar zou brengen, was dat het wel, zo redeneerde ik.”

Het vooral nergens over hebben, daarbij voelde ze zich prettig

“Fout gedacht. In de anderhalf jaar dat ik bij haar woonde, bleef ik me een gast voelen. Het werd nooit mijn huis, ik was een soort visite. Het was onmogelijk voor haar om écht te delen wat er in haar omging, of om echt interesse te tonen in mij. Liever wilde ze op de bank zitten om samen naar een RTL4-programma te kijken. Het vooral nergens over hebben, daarbij voelde ze zich prettig.

Ik raakte zo ­gefrustreerd dat ik de relatie ­beëindigde en weer alleen ging wonen. Ilse had het daar heel moeilijk mee en ik ook, gek genoeg. Het voelde alsof ik faalde en ergens voor wegliep. Ik heb namelijk de overtuiging dat niks voor niks gebeurt. Dat er dingen op je pad komen om een reden. In de weken na de breuk vroeg ik me regelmatig af waarom Ilse in mijn leven was gekomen, wat het te betekenen had. Ik kwam tot de conclusie dat we ondanks alles toch een bijzondere band hadden. Daarom nam ik weer contact met haar op en gaven we onze relatie een nieuwe kans.”

We zijn amper een stap verder gekomen

“Inmiddels zijn we vijftien jaar verder. Ik durf het bijna niet te zeggen, maar in al die jaren zijn we amper een stap verder gekomen. We hebben een complexe latrelatie die ik moeilijk krijg uitgelegd aan mensen. We zijn zelfs weggestuurd bij relatie­therapie, omdat ze consequent weigerde meer van zichzelf te laten zien.

Voor een deel heb ik het geaccepteerd, want er is kennelijk genoeg wat ons bij elkaar houdt. Daarnaast ben ik een stuk milder geworden. Anderzijds blijf ik hopen dat er iets verandert. Ik ben ervan overtuigd dat ze een heel goed mens is. Ze staat altijd voor me klaar en ze is heel zorgzaam en creatief. Maar relationele diepgang blijft onmogelijk en ik wil dat zó graag. Met haar.

Waarom blijf ik volhouden, vraag ik mezelf regelmatig af. Is het een soort verslaving, of is het echte liefde? Ik ben 65, maar ik heb het antwoord nog steeds niet. Een ding weet ik echter wel: we zijn kennelijk nog steeds niet klaar met elkaar.”

De namen in dit artikel zijn om privacyredenen gefingeerd. De echte namen zijn bekend bij de hoofdredactie.