Green Soap-oprichter Marcel Belt: ‘Het leven bestaat uit meer dan werken’

Marcel Belt (58) miste tot zijn ergernis lekker ruikende eco-schoonmaakproducten en begon daarom Marcel’s Green Soap. Nu doet hij een stap terug. ‘Ik ga binnenkort een cursus sterrenkunde doen.’

RUIKEN - Geuren met een verhaal maken blij

“Ik ben dol op geuren met een goed verhaal. In ons wasmiddel zit bijvoorbeeld patchoeli – de geur die veel mensen associëren met de jaren zestig toen jongeren het gebruikten om de lucht van wiet te camoufleren. Kijk van zo’n verhaal word ik blij.

Ik zit nu zo’n dertig jaar in de wereld van schoonmaakmiddelen en weet inmiddels welke geuren aanslaan bij consumenten, daarin werk ik nauw samen met parfumeurs. Basilicumgeur werkt bijvoorbeeld goed in een schoonmaakmiddel voor de keuken, omdat je dat met voeding associeert, net als sinaasappel en grapefruit. Bij meubels en de woonkamer werkt lavendel en sandelhout beter. Superinteressant om mee bezig te zijn. Maar ik moet er wel iets bij voelen, als er geen goed verhaal achter zit, komt het niet in het schap.

Toch was de start van mijn eigen zeepbedrijf geen ­geslepen marketingstrategie, dat kwam voort uit een persoonlijke ergernis. Mijn kinderen, inmiddels tieners, spraken me vaker aan op mijn milieuonvriendelijke gedrag. Zo begon mijn eigen ongemak te groeien. Een van mijn dochters eet bijvoorbeeld geen vlees meer. Toen we tijdens familiebezoek in Amerika daar zo’n enorme keuze aan ecologische schoonmaakproducten zagen, zei een van hen: waarom ga jíj dat niet in Nederland opzetten? Zo begon ik zes jaar geleden, puur vanuit innerlijke drang en niet vanuit status of financieel gewin.”

VOELEN - Met een positieve boodschap bereik je meer

“Mijn generatie moet de verandering voor een betere wereld in gang zetten en niet doorschuiven naar de volgende generatie. Wij moeten die handschoen oppakken. Dat betekent dat ik bij vrienden, bekenden en het grotere publiek duidelijk maak dat we met een hogesnelheidstrein op de afgrond afstevenen. De schade die het milieu oploopt door ons gedrag is onacceptabel. Dat maakt me echt boos.

Die onrechtvaardigheid voel ik het sterkst bij mensen die gebukt gaan onder ons westerse, vervuilende gedrag. Kijk naar wat er gebeurt in Pakistan met die overstromingen, daar horen én moeten wij voor opdraaien. Wij zijn de bron van de ellende daar. Ik kom als witte man van boven de vijftig genoeg mensen tegen die daar heel anders over denken, of zelfs klimaatontkenners zijn.

Bij hen ga ik er vol in, dan ben ik heel fel in discussies en spreek me openlijk uit. En dan niet op de Greta Thunberg-manier – hoewel ik groot respect heb voor haar denkbeelden – maar met een positieve boodschap, zo verleid je mensen tot ander gedrag en bereik je grotere groepen.

Ik ben geen doemdenker en wil niemand veroordelen. Als je een auto bezit en je gaat vier keer per week met de trein, dan ben je toch hartstikke goed bezig? Soms zeggen mensen: jullie zijn niet honderd procent ecologisch omdat er één procent parfum in zit. Tja, als je het milieu echt niet wilt belasten moet je alleen met water poetsen. Daarom noem ik onze producten ook lichtgroen.”

KIJKEN - Een verpakking moet verleiden

“Een consument die voor het winkelschap staat, neemt in drie seconden een beslissing over een product. Dat weet ik als marketingstrateeg maar al te goed. In die drie seconden moeten wij als schoonmaakproduct ons verhaal vertellen tussen al die andere flessen. Dat is een hele kunst, want een consument kijkt alleen maar, die ruikt of voelt verder niets. Daarom moet je aantrekkelijk en slim zijn om de klant voor je te winnen.

Aan de voorkant verleiden we de koper met aansprekende kleuren en een positieve groene claim, en aan de achterkant vertellen we ons verhaal en waarom we bijvoorbeeld basilicum of cranberry als geur gebruiken. Een goede geur en een sympathiek verhaal zijn de pijlers onder al onze producten. Het tweede aspect in de keuze om iets te kopen is routine, als mensen eenmaal bekend zijn met het product kiezen ze er vaker voor. En dat zit bij onze producten wel goed.”

PROEVEN - Probeer elke dag iets nieuws

“Ik ben opgegroeid in de Achterhoek als jongste van zeven kinderen en ben dol op die streek. Ik ben een van de weinigen die gelukkig wordt van de geur van koeienmest. Wij waren stadse mensen, mijn vader was winkelier, maar ik werkte veel op boerenbedrijven. Achter op boerenkarren hobbelen, mest scheppen. Ik hou van het boerenleven, maar wist al jong: ik wil hier weg, de wereld in. Mijn nieuwsgierigheid won.

Als enige uit ons gezin ging ik studeren en als enige ging ik in het buitenland bij multinationals werken. Toen ik in 1987 voor Unilever naar Indonesië vertrok voor mijn studie zat ik voor het eerst in een vliegtuig. Mijn opdracht was om te kijken hoe westerse merken daar succesvol waren geïntroduceerd. Eenmaal op Java verbaasde ik me over de bijzondere gerechten die ik kreeg voorgeschoteld. Ik kende geen enkel ingrediënt, maar dacht: er zijn miljoenen mensen die dit eten, dus het zal wel goed zijn. Sindsdien ben ik verliefd op de Indonesische keuken en besloot ik altijd alles te eten wat een land me aanbiedt.

Ook rookte ik kretek-sigaretten. Als ik die kruid­nagelgeur nog weleens ruik ben ik direct terug in die ­gelukzalige periode. Ik voelde me er helemaal op mijn plek. Het mooie was dat ik elke dag geprikkeld werd door iets anders; iets wat ik nog nooit geroken, gegeten of beleefd had. Elke avond ging ik naar bed en dacht: wauw, ik heb weer iets nieuws gezien. Alle vanzelfsprekendheden van mijn ouders, alle normen en waarden van thuis golden daar niet. Toen wist ik het zeker. Dit is wat ik wil: de wereld ontdekken.”

HOREN - Praat minder, luister meer

“Na Indonesië werkte ik langere tijd in enkele Oost-­Europese landen, Italië, de VS en in Mexico. Ik leerde mijn vrouw kennen, een Amerikaanse, en we kregen drie dochters. Maar toen ik 41 jaar was, overleed ze totaal onverwacht na een infectie. We verhuisden daarna terug naar Nederland om dichter bij familie te zijn. Mijn meiden waren nog piepjong en met behulp van au pairs kon ik blijven werken.

Je moet je wel bij je lot neerleggen, anders red je het niet. Voor mij werkte die berusting heel goed. Mijn motto was bezig blijven en vooral ook leuke dingen doen. Uiteindelijk bewijs je jezelf een enorme dienst door zo in het leven te staan. Wij gingen als gezin wel zeven keer per jaar naar de Efteling. Dan vertrokken we zaterdagochtend heel vroeg en waren als eersten bij de Vliegende Hollander of de Python. Een eenoudergezin heeft nadelen, maar ook voordelen. Alle pijlen zijn dezelfde kant op gericht en ik heb het gevoel dat er bij ons minder ruzie is dan bij een gezin waarin de ouders bijvoorbeeld gescheiden zijn.

Ik herinner me nog goed dat mijn dochter ooit vroeg: ‘Wat zou je kiezen pap, nooit meer kunnen praten of niets meer kunnen horen?’ Dat is makkelijk. Dan stop ik gelijk met praten, want daarmee reproduceer je alleen maar wat je al weet. Door te luisteren komt er steeds weer vernieuwing op gang. Hoe mooi zou het zijn als politici dat meer zouden doen, vaker luisteren en minder praten.

Mijn dochters luisteren altijd sterk naar me en daar wil ik graag van af. Ik ben er heel trots op als een van hen iets kiest waarvan ze weet dat ik het niet goed vind. Mijn middelste studeert nu medicijnen en zit bij het corps, vreselijk vind ik zo’n studentenvereniging en dat weet ze ook, maar ik juich het toe dat ze tegen mijn zin haar eigen weg kiest.”

INTUïTIE - Durf voor je kinderen te kiezen

“Jarenlang besteedde ik 70 procent van mijn energie aan werk. Het omslagpunt kwam toen mijn dochters in de puberteit kwamen en al die au pairs zat werden. Ik merkte zelf ook dat de tijd wel erg snel ging en besloot om een tijdlang thuis te zijn. Dichter bij de kinderen. Ik was er als ze uit school kwamen, wist waar hun voetbalspullen lagen en bracht ze naar kinderfeestjes. We deden het met elkaar en verdeelden de taken.

Die keuze heeft op alle fronten goed uitgepakt, door die jaren thuis begrijp ik ze beter. Langzaam maar zeker zag ik mijn dochters op hun plek vallen, en we hebben nu inniger contact dan als ik zo hard was blijven werken. Maar op een gegeven moment had ik weer tijd over, het begon te kriebelen en dat was het moment waarop ik als een soort bezigheidstherapie Marcel’s Green Soap startte. Heel klein en overzichtelijk in het begin, maar het werd al snel een uit de hand gelopen hobby.

Tijdens de pandemie explodeerde de vraag en is ons assortiment flink uitgebreid. Nu zijn we te koop bij grote supermarkten. Dat vraagt om een andere bedrijfsvoering, meer investeringen, grotere voorraden. Ik ben nu 58 en wil niet meer zoveel tijd in werk stoppen. Daarom heb ik dit jaar mijn werkuren bewust teruggebracht naar 20 procent. Ik blijf eigenaar, het gezicht naar buiten en doe belangrijke afspraken, maar de dagelijkse leiding ligt in handen van mijn nieuwe chief soap officer Christiaan van Doornik.

Nu heb ik ineens tijd voor zelfverwezenlijking. Jezelf blijven verdiepen en inspireren vind ik belangrijk. Daarom ga ik een cursus sterrenkunde volgen in Artis, ik weet veel te weinig van die prachtige sterrenhemel. Daarnaast sport ik elke dag, want bewegen is het recept om gezond oud te worden. Mijn overbuurman van tachtig is mijn grote voorbeeld: hij voetbalt en tennist nog.

Minder stress dus, vroeg naar bed en vaker familie en vrienden zien. Onlangs heb ik met vrienden vijf dagen gewandeld in de Eifel. Daar had ik tot voor kort nooit tijd voor.

Ik bezocht van de week de ouders van een goede ­middelbareschoolvriend. Ik wilde ze graag ontmoeten, want ze hebben veel voor mij betekend tijdens mijn jeugd. We spraken over vroeger, zo inspirerend. Meestal zie je dat soort mensen pas na hun overlijden, bij de ­begrafenis. Dat wil ik voor zijn. Ik wil dat soort gesprekken nu voeren. Het leven bestaat uit zoveel meer dan werken.”