Graag een vaste plek voor W.F. Hermans in het nieuwe Literatuurmuseum

Er moet een Willem Frederik Hermans Museum komen, dacht ik even na het lezen van Het universum van Willem Frederik Hermans (een bespreking staat op bladzijde 60-61). In dit rijk gevulde ‘plakboek’ putten de samenstellers uit het privéarchief van de schrijver. Dat archief is enorm. Het heeft een omvang van dertig strekkende meter, het is in 2001 door de Erven Willem Frederik Hermans in bruikleen gegeven aan de Koninklijke Bibliotheek.

Thans beheert het Literatuurmuseum het archief en stelt het ter beschikking aan onderzoekers. Het bevat brieven, manuscripten, notitieboekjes, een grote hoeveelheid foto’s en door Hermans zelf samengestelde dossiers, bijvoorbeeld over zijn reis naar Zweden. Dat er musea zijn voor Couperus, Multatuli, Reve (de studio van Teigetje en Woelrat) en Mulisch (zijn huis) is mooi, maar waar is WFH?

Misschien komt het omdat Hermans zelf zijn neus ervoor opgehaald zou hebben, een kneuterig museumpje ergens achteraf waar twaalf bezoekers per dag komen. Het is ergens ook helemaal niet wenselijk, die versnippering van literair erfgoed. Hermans verdient ­beter dan een kamertje met wat prullaria. Het Literatuurmuseum heeft bijvoorbeeld een zeer uitgebreide online-expositie rond Nooit meer slapen op de website staan, gemaakt met bronnen uit het monumentale WFH-archief.

Als over een kleine twee jaar het nieuwe Literatuurmuseum in Utrecht de deuren opent, verdient deze inhoudelijk zeer goede Nooit meer slapen-expositie een permanente fysieke plek. Een beetje in de stijl van het schitterende Mu­seum of Literature of Ireland in Dublin zou het kunnen worden, waar Ulysses van James Joyce een vaste prominente plek heeft. Dan kan WFH shinen, naast Multatuli, Couperus, Anton de Kom en Hella Haasse. We kunnen niet wachten!