Fumiko Miura moest als ‘polderjapanner’ veel hobbels nemen. Leren fietsen bijvoorbeeld, en klussen

Fumiko Miura was niet op zoek naar een Nederlandse partner. Het mocht ook best een Braziliaan, Brit of Belg zijn. Eén ding wist ze zeker: ze zou niet met een landgenoot trouwen. Zoveel was duidelijk na haar mislukte relatie met een Japanse commando die de omgangsvormen uit het leger mee naar huis nam en Miura uitsluitend in de gebiedende wijs aansprak.

En toen was daar die man in de wasserette. Hij gebruikte gelijktijdig alle vier de wasmachines én de droger, waarin zijn bonte zwembroek vrolijk rondjes draaide. ‘Wat heb je veel was.’ Sindsdien zegt Miura tegen single vrouwen uit Japan dat ze maar eens naar de wassalon moeten gaan. Wie weet vinden zij daar ook iemand. ‘Maar helaas, tot nu toe heb ik van niemand een bedankje ­gekregen voor mijn tip.’

Ingehaald op de Maasboulevard

In 2001 verhuisden wasseretteman Hans en zijn Fumiko vanuit de Japanse stad Kobe naar Rotterdam. Polderjapanner is het knap vertelde verhaal van vallen en opstaan in een nieuwe omgeving aan de andere kant van de wereld. Geestig schrijft Miura over alle hobbels die ze moet over moet om iets van het land van haar echtgenoot te snappen.

Steeds weer kijkt de sociologe in haar boek in de spiegel en spaart zichzelf daarbij niet. Soms wordt de spiegel naar haar geboorteland in het verre Oosten gericht. Nederlanders worden eveneens uitgenodigd om kritisch te reflecteren op de vraag wat het betekent om Nederlander te zijn. Als we die vraag niet kunnen beantwoorden, wat wordt dan precies van immigranten verwacht?

Met een scherp oog belicht Miura de overeenkomsten en verschillen tussen Holland en Japan. Zo dacht ze altijd goed te kunnen fietsen. Maar Japanners blijken anders te peddelen. Als zelfs kinderen en bejaarden haar inhalen op de Maasboulevard, vraagt ze Hans wat er in dat kleine fietslandje aan de hand is. Het antwoord: ‘Als iedereen snel is, dan ben jij te langzaam’.

Verzot op stamppot

Miura verbaast zich over de talloze klusprogramma’s op televisie. En over de mensen die in het weekend maar blijven boren en zagen. ‘Mijn eigen kennis van kluswerk is zo dun als een plakje rauwe ham.’ Japanners klussen niet. De woningen waren er lang haast letterlijk van hout en papier. Wie in Japan zijn huis onderhanden nam, moest goed weten wat hij deed, of het stortte onherroepelijk ineen.

Wennen aan al die Nederlandse broodmaaltijden is Miura nog altijd niet gelukt. Wel is ze verzot op de snackbar en op boerenkoolstamppot. En dat allemaal omdat ze, nu bijna ­dertig jaar geleden, met een mand vol beddengoed die wasserette binnenliep.

Fumiko Miura
Polderjapanner. Een Japanse in Nederland
Van Oorschot; 212 blz. € 22,50