Verloren kans of grootse prestatie: een podiumplaats Kelderman

Daar stond hij dan toch, Wilco Kelderman, op het erepodium van de Ronde van Italië in Milaan. Als de nummer drie, na Tao Geoghegan Hart en Jai Hindley. Vooraf had hij er uiteraard willen staan, daar op het lege Piazza del Duomo. Toch was er zondag een ‘vreemd gevoel’, zei hij. De eindzege zat er tot zaterdagmiddag nog in.

Maar op weg naar Sestrière moest hij lossen, gesloopt als hij was door Rohan Dennis, de meesterknecht van de uiteindelijke winnaar. Daarom kon hij zondag na zijn eigen tijdrit alleen maar toekijken hoe twee gelegenheidskopmannen elkaar op de laatste 15,7 kilometer tijdrit bevochten voor de eindzege. Hart, als kopman aangeduid na het uitvallen van Geraint Thomas, tegen Hindley, de ploeggenoot die uiteindelijk sterker bleek dan Kelderman. Die eerste won, uiteindelijk met 39 seconden verschil. Kelderman werd op 1.29 minuut derde.

Het was een Giro waarin Kelderman (29) meedeed op een niveau waarvan hij al jaren dacht dat hij het niet meer kon bereiken. Hij wist zelf hoeveel klappen zijn lijf de afgelopen jaren had moeten opvangen. Zijn Tourdebuut in 2015 eindigde anoniem door meerdere valpartijen. In 2017 brak hij een vinger in de Tirreno-Adriatico en twee maanden later in de Giro diezelfde opnieuw. In 2018, vol goede moed na een vierde plek in de Vuelta, brak hij zijn rechtersleutelbeen in de Tirreno. Op het NK was diezelfde schouder wederom de klos. En toen moest zijn zwaarste blessure nog komen: in maart 2019 gleed hij weg op een rotonde in de Ronde van Catalonië, met als gevolg een breuk in zijn linkersleutelbeen en een nekwervel.

Al die blessures zorgden ervoor dat zijn vertrouwen in eigen kunnen daalde, vertrouwen dat na die nekbreuk zelfs even helemaal weg was. Het zou een rode draad zijn de afgelopen jaren. “Ik heb zeker getwijfeld of ik nog in deze positie zou komen”, zei hij op de tweede rustdag deze Giro nog.

Enorme toekomst

Het was lange tijd een zware gedachte voor een renner die een enorme toekomst voorspeld had gekregen. Zelden was een renner getalenteerder in zijn jeugd, iets wat zich bijvoorbeeld manifesteerde in de beroemde Rabo Ardennen Proef (RAP), waar jeugdrenners onder de vleugels van wielerunie KNWU heuvelop werden getest op onder meer de Côte de Wanne en de Rosier. “Als er één prof wordt, is dat Wilco”, zei talentcoach Peter Zijerveld ooit tegen de vader van Kelderman.

Zijn nuchtere houding had hij als junior al, zegt Zijerveld. “Al liet je een bom naast hem afgaan, hij keek er niet van op. Ik heb wel tegen hem gezegd: kom voor jezelf op.” Ook trainingsmaatje en voormalig kamergenoot Jos van Emden, zelf actief bij Jumbo-Visma, kent geen introverter persoon dan Wilco. Pas toen er deze zomer in de verstandhouding met de leiding van Team Sunweb enige scheuren kwamen (Kelderman las in de krant dat hem geen nieuw contract zou worden aangeboden), sprak hij zijn frustratie meer uit, aldus Van Emden. “Dat heb ik ook proberen te stimuleren. Want als je je ergens super-k over kunt voelen, dan kun je ook superblij worden.”

Deze Giro voelde Kelderman veel emoties, toen hij donderdagmiddag na zijn ‘zwaarste fietsdag ooit’ de roze leiderstrui mocht aantrekken, zo zei hij tegen de NOS. Het was een beloning na al die jaren ongeluk, maar naar buiten toe bleef hij altijd beschaafd en beheerst.

Keuze van de ploegleiding

Zelfs toen hij zich naar eigen zeggen niet genoeg gesteund voelde. Wellicht was de situatie voor Kelderman rooskleuriger geweest als Hindley niet met Hart was meegereden, maar op hem had gewacht en hem over de relatief vlakke valleiwegen had geleid tussen de Stelvio en Laghi di Cancano (donderdag) en tussen Cassina Torinese en Sestrière (zaterdag), plekken waar Kelderman minuten verloor.

Wellicht had het hem geholpen als hij zich openlijk had opgesteld als kopman, in plaats van mee te gaan in de ploegredenering dat zowel hij als Hindley kans mochten maken op de eindzege. Een vorm van boosheid tonen, net zoals hij misbaar maakte toen donderdag zijn ploegleiderswagen hem voorbijstoof op weg naar voorste pion Hindley, die als enige de tandem Hart-Dennis kon bijhouden. Toch hield hij zich in. Het bleef bij een korte verklaring. Had hij zich genoeg gesteund gevoeld? Niet altijd en dat was lastig.

Maar donderdag en zaterdag werd wel duidelijk dat Kelderman niet goed genoeg was. Hij moest twee keer de twee besten laten gaan, onder wie zijn ploeggenoot. Het maakte de keuze van de ploegleiding begrijpelijk.

‘Over een week ben ik hier superblij mee’

Zelf zou hij nooit breken, zei hij donderdag nog bij de NOS, en dat deed hij niet. Het leidde tot een podium in een grote ronde. Nog steeds een grootse prestatie, ook al overheerste het sentiment dit weekend dat een kans verloren is gegaan. Maar, zo zei hij: “Over een week ben ik hier superblij mee.”

Bovendien hervond hij zelfvertrouwen, dat zich uitte in de vorm van twee dagen een roze trui, aangevuld met roze helm, handschoentjes en bril. Twee dagen lang was hij de beste van de koers, al brak hij met de finish in Milaan in zicht. Als hij niet valt, kan hij met de besten mee, zo weet hij nu. Misschien ook wel in 2021, bij zijn nieuwe ploeg Bora-Hansgrohe.

Lees ook:

Met de leermeester van Wilco Kelderman de Giro kijken: ‘Mijn wereld stort in’

Wilco Kelderman verloor zaterdag het zicht op de eindzege in de Ronde van Italië. Zijn oude trainer Wim Sluis zag het op tv gebeuren. Trouw keek met hem mee.