Van der Sar en Van Nistelrooij, het verraad uit eigen gelederen

Ik weet niet wat ik pijnlijker vond. Vier dagen nadat Edwin van der Sar stotterend in een microfoon eenzaam op het veld een snerpend tribunaal van zijn eigen Ajax-fans onderging, verliet Ruud van Nistelrooij na een publicitaire dolkstoot in de rug vanuit zijn zo gemoedelijke PSV via een achterdeur het toneel.

De voetbalwereld zet mensen graag hoog op een sokkel om ze er met evenveel gemak weer van af te trekken. Van der Sar is een icoon genoemd, net als Van Nistelrooij. Omdat beiden ooit iets goeds deden voor hun club: ballen stoppen of ze erin schoppen of koppen. Ze hadden een vrij solitaire rol in een teamsport. Na hun carrière werden ze in staat geacht een topfunctie te bekleden. Ik vrees dat de belegen maar wijze woorden van Co Adriaanse, over die ruiter en het paard, nog altijd onvoldoende zijn geland. Dat je niet een topper in alles kunt zijn.

Niet iedereen is Johan Cruijff

Sinds Van der Sar zich niet meer achter de rug van Marc Overmars kan verschuilen, blijft hij wanhopig wrijven in een vlek die alsmaar groter wordt. Nu weer die huldiging van de Ajax-vrouwen: geschrapt. Want er zou toch niemand komen en het paste ook niet bij het rotseizoen. Blijkbaar is de manvriendelijke cultuur bij Ajax, waar Overmars zo in gedijde, nog springlevend.

Van Nistelrooij kwam er net als Van der Sar achter dat het managen van een heel team en staf, met al die gezwollen ego’s, andere kwaliteiten vereist. Dat is niet erg. Niet iedereen is Johan Cruijff. Ik luister nu graag naar de analyses van Ruud Gullit en Marco van Basten die niet langer wilden dat ze als trainer voor ‘pannenkoek’ werden uitgemaakt. Deze week hing Jurriën Timber bij Rondo aan de lippen van Van Basten toen hij hem wijs adviseerde nog bij Ajax te blijven, omdat hij in het buitenland in de hiërarchie zou verzuipen.

Van Nistelrooij had als gewezen topspits niet altijd begrip voor de mindere goden met wie hij nu ook te maken had. Een van die kleine luyden bracht hem via een vriendje in de media ten val. Van Nistelrooij weet dat het van linkmiegels met hun vuile oorlogjes moeilijk winnen is. Typerend voor het voetbal is hoe Van Nistelrooij zijn besluit kenbaar maakte: hij stopte met zijn topfunctie binnen een bedrijf van 100 miljoen euro omzet impulsief, de directeur wist van niets. Houdoe!

Bij Shakespeare sneuvelden helden ook bij bosjes

Het heeft Van Nistelrooij en PSV wel bevrijd van een dilemma voor komend seizoen. Had het ‘icoon’ PSV nog een jaartje moeten laten ploeteren? Al te dramatisch moeten we nu niet doen over zijn val, en ook niet als Van der Sar binnenkort uit zijn lijden is verlost. Die tuimeling overleven ze wel. Daar ben je icoon voor. Ze weten dat voetbal door emoties en dagkoersen wordt geregeerd en dat je in hun wereldje na elke handdruk even je vingers moet natellen. Eigen volk dat ‘kruisig hem!’ roept naar de oude held of het verraad door een van de discipelen; ze passen in het shake­spea­reaans drama dat het voetbal ook is. Daarom houden we er ook van. Shakespeare liet helden ook bij bosjes sneuvelen.

Arne Slot besefte als beperkte middenvelder van PEC, NAC en Sparta dat hij als trainer moest zien te klimmen in plaats van dalen. De mop van de week is dat hij besloot bij Feyenoord te blijven terwijl van vertrek nooit sprake is geweest. Dat is ook de verdienste van directeur Dennis te Kloese. Het hoogste niveau waarop hij ooit speelde was het eerste elftal van SV Huizen én HSV De Zuidvogels.