EK atletiek
Sporten in een land waar een ramp aan de gang is, vraagt dat om een statement?
De Nederlandse topatleten zijn voor de EK indoor afgereisd naar Istanbul. ‘We kunnen het niet alleen over medailles hebben als zich elders in dat land zo’n tragedie heeft afgespeeld.’
Voor de Nederlandse afvaardiging naar de EK atletiek, die donderdag in Turkije beginnen, is het niet zozeer de vraag óf maar hóe er steun betuigd moet worden aan het door aardbevingen getroffen gastland. Dat klinkt logisch, maar is bijzonder. Zo vaak zetten topsporters hun oogkleppen niet af, uit angst de focus te verliezen die noodzakelijk is voor het leveren van sportieve topprestaties.
Daags voor vertrek is de technisch directeur van de Atletiekunie, Vincent Kortbeek, duidelijk. “We kunnen niet naar een land afreizen en het alleen over medailles hebben als zich elders in dat land zo’n tragedie heeft afgespeeld.” Het toernooi vindt plaats in Istanbul.
Topatlete Femke Bol, die de komende vier dagen haar indoortitels op de 400 meter en 4x400 estafette hoopt te prolongeren, geeft eerlijk toe dat zij er dubbel in staat. Op de vraag of het haar iets doet dat ze juist daar loopt, antwoordt ze: “Dat vind ik lastig. Zeker tijdens het seizoen zitten wij zo in een koker dat je het nieuws vaak ook mist. Voor de duidelijkheid: dit was niet te missen hoor. Ik hoop dat het voor Turkije iets moois blijkt te zijn dat er een toernooi is en dat er mensen heen komen.”
Geld ophalen
Hoogspringer Douwe Amels vindt het wel een beetje schuren. “Er zit toch een randje om dit kampioenschap. Wij sporten straks in een land waar een ramp aan de gang is.” De achttienvoudig nationaal kampioen heeft als voorzitter van de atletencommissie het initiatief genomen voor een gezamenlijk statement. “Als we daar dan toch zijn, kunnen we de aandacht die we als atletengroep krijgen in ieder geval inzetten om geld op te halen. Zo kan onze aanwezigheid de mensen die verderop in het land door een hel gaan misschien ietsje helpen.”
Geïnspireerd door voetbalclub Fortuna Sittard, die met giro 555 op het shirt speelde, heeft Amels voorgesteld om het rekeningnummer van de hulporganisaties ook op de wedstrijdkleding van de Nederlandse deelnemers te zetten. Onder collega’s is er brede steun voor, alleen uit navraag van de bond blijkt dat idee te botsen met internationale marketing-eisen. Kortbeek: “Je stuit al snel op allerlei regels, terwijl je denkt: we moeten toch met elkaar constateren dat we hier iets breders te dienen hebben dan alleen de sport.” Overwogen wordt nu om de medaillewinnaars tijdens hun ereronde een vlag te geven met ‘Giro 555’ erop.
Precies twaalf maanden geleden reisde de atletengroep, grotendeels in dezelfde samenstelling, naar Belgrado voor de WK indoor. Het was een paar weken na de inval van Rusland in Oekraïne. In het pro-Russische Servië bleven solidariteitsacties voor de aangevallen natie uit - een opvallend contrast met nu.
Natuurlijk vond het titeltoernooi vorig jaar niet plaats in het getroffen land, zoals dit keer wel het geval is. Maar belangrijker nog lijkt het verschil in de aard van de ramp: politiek versus humanitair. Lisanne de Witte had voor het estafetteteam geel-blauwe-haarlinten meegenomen, maar die bleven uiteindelijk ongebruikt in haar tas. Teamgenote Lieke Klaver verklaarde destijds: “Ik vind zo’n politiek statement heftig. Dat is toch wat anders dan een bericht op Instagram.”
Geen paradox
Volgens Amels illustreert dat voorbeeld hoe ingewikkeld de vraag is voor een topsporter wanneer je je wel iets aantrekt van de situatie in een land waar je komt, en wanneer niet. “Daar is geen panklaar antwoord op. Bovendien is het heel individueel. Ik persoonlijk relativeer het hoogspringen, in die zin dat ik me ervan bewust ben dat het voor mij heel belangrijk is, maar in het grotere geheel niet in verhouding staat tot andere gebeurtenissen in de wereld. Dat is voor mij geen paradox. Ik kan me voorstellen dat sommige atleten zich er meer voor proberen af te sluiten. Ik accepteer dat beide dingen naast elkaar bestaan en soms, als de situatie zich voordoet zoals nu, kun je daarmee misschien een klein verschil maken.”
Geen wereldrecord voor Bol, denkt ze
Anderhalve week geleden verbaasde Femke Bol de wereld door het 41 jaar oude mondiale indoorrecord op de 400 meter te verpulveren. Zij klokte 49,26 seconden. Kan zij nog harder? Bol verwacht dat niet op de EK indoor. Dat tekent niet alleen haar bescheidenheid, maar ook de setting. “Op een toernooi gaat het uiteindelijk om winnen. Je ideale race moet je dan altijd een beetje loslaten, zeker indoor.”
In de kleinere overdekte stadions wordt de 400 meter niet geheel in eigen baan afgelegd, halverwege komt het lopersveld samen. Bol vindt dat ook de charme van die wedstrijden: dat het echt een race tegen elkaar is. “Het betekent dat je je raceplan ook een beetje moet afstemmen op de anderen. Moet ik 23,4 openen om na 200 meter aan kop te liggen of is 24,0 voldoende?”
Of ze ooit nog in staat is om die 49,26 te verbeteren, daar twijfelt ze over. “Ik weet het niet. Maar ik wist ook niet dat ik deze tijd kon lopen.”
Lees ook:
Steun voor Oekraïne? Op de WK atletiek blijft het nagenoeg stil
Op de WK indoor was het oranje succes mooi maar bescheiden qua omvang, de geel-blauwe steun voor Oekraïne opvallend spaarzaam.
