Sport vergroot hem uit: de bedreigde man

Zijn loopje was koddig. Met vinnige pasjes probeerde de kale man van middelbare leeftijd de renners op Alpe d’Huez bij te benen. Wel knap dat hij er in geslaagd was zijn bourgondische lijf in een veel te klein wielershirt van Bora te persen. Daar rende hij, met zwiepende armpjes, gevaarlijk vlak langs andere toeschouwers.

Hij was niet de enige meerenner die bij ons thuis de fantasie op hol deed slaan, over middeleeuwse martelpraktijken die je hem zou toewensen. Ach, nee. Deze in lycra verpakte kiloknaller was gewoon een man op de vlucht, voor iets. Hij paste in een sportweek die de staat van ons mannen nog eens belichtte. Conclusie: het is zorgelijk.

Dat begon zondag in Oostenrijk, bij de Formule 1. In het spoor van ‘onze’ Max reisde een oranje massa af die dankzij homofoob, racistisch, seksistisch, vandalistisch en onsportief wangedrag naam maakte over de hele wereld. Kijk, ik snap wel dat de afschaffing in 2018 van de schaars geklede pitspoezen al zo’n teken was: dit mannenbolwerk stond óók al onder druk. Verzet is wat dan rest. Nu het mannenvoetbal nog stilligt, biedt Formule 1 een uitlaatklep. Lesbiennes werden vernederd, vrouwelijke verkoopsters lastiggevallen en reclameborden werden van wanden gesloopt en gejat. Op een filmpje zag ik een man een pet van Mercedes lachend in de brand steken. Mercedes is de auto van Lewis Hamilton. De Britse grootheid is bij een deel van de Verstappen-fans sowieso al jaren mikpunt van racisme.

Zonde van het gras

Ik verklaar het laveloos brallen en kontknijpen als wanhoopsdaden. Vermoedelijk is het dezelfde bedreigde mensensoort die lang heeft gegrapt dat vrouwenvoetbal zonde van het gras is. Dat zul je Mark Parsons nooit horen zeggen. De gentleman die bondscoach is van de Oranje Leeuwinnen zit aan het andere uiterste van het mannenspectrum.

Maar ook hij worstelt. Deze empathische millennial van 35 probeert met speelsters een menselijke relatie op te bouwen. Hij doet dingen die wij mannen typisch vrouwelijk vinden: te lang praten en dan ook nog over gevoel! Tenminste, volgens Jill Roord. Zij vertelde dat deze week in de Volkskrant. Als Parsons ‘de diepte’ in gaat, haakt vijftig procent van de speelsters af, zei Roord. En oh ja, ze verklapte dat de speelsters zich niet altijd evenveel aantrekken van zijn tactische aanwijzingen.

NOS-analiste Leonne Stentler vond dat Parsons na deze ‘karaktermoord’ Roord stevig had moeten straffen. Maar Parsons stelde haar gewoon op tegen Portugal. Ik denk omdat hij nog enig draagvlak in de selectie over wilde houden. Ik zie vooral een man in de verdrukking. Een zachte heelmeester die niet opgewassen is tegen sterke vrouwen met een eigen mening.

In de spiegel kijken

Persoonlijk stel ik wel vragen bij het zelfbeeld van die zogenaamde vedetten van Oranje. Ze mogen ook wel eens in de spiegel kijken. Waarom spelen ze al tijden zo beroerd, terwijl landen als Engeland, Duitsland en Frankrijk zich razendsnel ontwikkelen. Dat bewijst ook dit EK. Het internationale vrouwenvoetbal wordt alsmaar sneller, fysieker en tactisch beter.

Voor sommige mannen is dat moeilijk te verteren. Het brengt ze tot grappen en vertwijfeling. Als een van de laatste bastions dreigt nu ook het voetbal te bezwijken. Wat doe je dan? In verwarde staat laat je je vollopen op een autocircuit, of hijg je als een hansworst langs het Tourpeloton, zodat iedereen kan zien dat jij niet zo’n slappeling als Parsons bent.

Lees ook:

Nederlandse fans bederven voor Max Verstappen het raceweekend
Voor Max Verstappen eindigde de stemming in Oostenrijk in mineur.

‘Gewoon blijven winnen’ is voor voetbalvrouwen niet zo vanzelfsprekend

Nederland staat op de drempel van de kwartfinale op het EK, maar de deur kan ook nog zomaar in het slot vallen.