Sjinkie Knegt is een zootje ongeregeld

Ik was er niet bij, maar stel me voor dat het ongeveer zo ging. In een hotelzaal langs een drukke en toch afgelegen weg zat shorttracklegende Sjinkie Knegt woensdagmiddag aan een ronde tafel met wit katoenen tafelkleed. Hij plukte wat aan zijn vlassige baard, schraapte zijn keel en zei toen over bondscoach Niels Kerstholt: ‘Als het seizoen voorbij is, hoop ik dat we snel van het zootje ongeregeld af zijn.’ Daarna wierp hij zijn blik op het weiland, liet een stilte vallen, het geluid van sjezende auto’s nam schijnbaar toe. ‘Suus heeft net hetzelfde gezegd, toch?’

Een voorgesproken één-tweetje, maar Suzanne Schulting passte de bal net wat minder hard terug dan Knegt had verwacht. En nu stond hij er tamelijk alleen voor, zonder bal, met zijn onbehouwen mening. Hij volhardde, praatte honderduit over Kerstholts waardeloze trainingsschema’s – te veel techniek, te weinig uithoudingsvermogen. Tegenwoordig werkte hij zijn eigen schema af, veel beter dan dat van Kerstholt, vond hij. Als het zo doorgaat, waarschuwde Knegt, ligt heel het Nederlandse shorttrack volgend jaar op zijn gat. Trammelant in shorttrackland.

Tijdens de wereldbekerwedstrijden in Dordrecht etterde zijn uitspraak door. De NOS bevroeg vrijwel iedereen in strak oranje pak. Kamp-Knegt of kamp-Kerstholt? Zo ontpopte een bespottelijke uitlating in een achterafzaaltje zich tot een splijtzwam binnen de Nederlandse shorttrackploeg. De vedettes waren tegen het beleid van Kerstholt, de talenten voor. Oud tegen nieuw. Aanstaand verleden tegen toekomst. Divide et impera, verdeel en heers, dacht Knegt. Maar hij verdeelde voornamelijk – dit weekend reed hij geen enkele finale.

Onder de spiegelende blauwpaarse glazen stonden zijn ogen strenger dan ik hem eerder zag, hij fronste, de situatie leek hem ergens nog te belemmeren. Na een wedstrijd waarin hij twee keer struikelde, ontkende hij dat de ophef invloed op hem had. Met enige tegenzin maakte hij wel zijn excuses, hoewel hij zijn woorden niet terug wilde nemen, alsof hij door een leerkracht was gedwongen zijn hand uit te steken naar het jongetje dat hij op het schoolplein aan zijn haren had getrokken. Iedereen die op de basisschool heeft gezeten, weet dat het daarna tussen beiden zelden goed komt.

Sjinkie is een van mijn sporthelden, de reden dat ik van shorttrack ben gaan houden. Ik ben gek op zijn onstuimigheid, zijn kleurrijke voorkomen, zijn wonderlijke levensloop. Hij is de paradijsvogel van het nationale shorttrackgilde, maar gedroeg zich de afgelopen dagen vooral als lawaaipapegaai die bezeten was van vroeger-was-alles-beter-retoriek – en dat is volgens mij precies het euvel. In zijn beleving was tot Kerstholts komst het ijs sneller, de ijzers scherper, het vet vetter, de trainingsschema’s innovatiever.

Vanuit welk perspectief ik Sjinkie dit weekend ook bekeek, ik zag vooral een man die verlangt naar toen hij nog een jongen was. Zijn shorttrackcarrière aan zijn voeten, alles nog te winnen. Ik zou er ook weemoedig van worden.