De volleybalsters rest nog één kans om zich te plaatsen voor de Spelen van Tokio. In januari bindt Nederland de strijd aan met zeven Europese concurrenten. Inzet: één olympisch startbewijs.
De spijkerharde klappen van Paola Egonu zullen nog lang nadreunen bij de Nederlandse volleybalsters. Het optimisme waarmee Nederland zondagavond begon aan de beslissende wedstrijd van het olympisch kwalificatietoernooi tegen Italië werd door de imponerende aanvalster keihard de bodem ingeslagen. Ze sloeg Italië naar de Spelen van volgend jaar in Tokio, die voor Nederland plots ver weg zijn.
De verslagenheid in het kamp van Oranje was groot na de 3-0 oorwassing tegen Italië. Voorafgaand aan de ‘wedstrijd van het jaar’ viel te beluisteren dat beide landen aan elkaar waren gewaagd zouden zijn. Maar de realiteit bleek anders. In Catania werd duidelijk dat het door bondscoach Davide Mazzanti sterk verjongde Italiaanse team veel verder is dan Nederland.
Aanvalsmachine
Met Egonu, pas twintig jaar, beschikt Davide over een bijna niet te stoppen aanvalsmachine. Tegen Nederland maakte de volleybalster van Nigeriaanse afkomst 27 punten. Die score stond in schril contrast met de povere inbreng van Lonneke Sloetjes, die tot slechts acht punten kwam. En als de anders zo krachtige rechterarm van Sloetjes dienst weigert, verdwijnt een belangrijke angel uit het Nederlandse spel.
Net als voor het olympisch toernooi van Rio slaagde Nederland er niet in de snelste weg naar de Spelen te nemen. In 2016 ging de finale van het Europese olympisch kwalificatietoernooi (OKT) in Ankara verloren tegen Rusland en moest de ploeg van de toenmalige bondscoach Giovanni Guidetti naar het mondiale OKT in Tokio. Daar pakte Nederland een van de drie beschikbare olympische tickets.
Nu ziet de herkansing die Nederland krijgt er lastiger uit. Van 6 tot 13 januari moet de formatie van Guidetti’s opvolger Jamie Morrison het opnemen tegen de beste zeven Europese landen die zich nog niet voor Tokio hebben geplaatst. De acht landen worden onderverdeeld in twee poules, met daaropvolgend kruisfinales en de finale. Alleen de winnaar mag naar Japan.
Polen en Turkije grote concurrenten
Aan de hand van de Europese ranglijst van 1 oktober aanstaande wordt bepaald welke zeven landen de strijd met Nederland aangaan. Rusland, Servië en Italië zijn daar niet bij, zij verzekerden zich het afgelopen weekend al van olympische deelname. De grootste concurrentie straks lijkt te komen van Polen en Turkije, nota bene de ploeg van Guidetti, de Italiaan die Nederland in 2016 naar de vierde plaats in Rio stuwde.
In de aanloop naar de vierkamp van afgelopen weekeinde in Catania, waar Nederland wel won van België (3-0) en Kenia (3-0), wilde niemand vooruitkijken naar het OKT in januari. Vijf weken was de selectie op Papendal bijeen met slechts één doel: Italië brutaal in eigen land aftroeven en zonder olympische kopzorgen toeleven naar het EK van later deze maand en de World Cup in september in Japan.
De harde realiteit is nu dat plaatsing voor de Spelen tot januari in de hoofden van de speelsters zal ronddolen. Het laatste OKT valt middenin het clubseizoen en bondscoach Morrison liet vorige week al even doorschemeren dat de voorbereiding op het toernooi ultrakort zal zijn. Door verplichtingen bij hun buitenlandse clubs kunnen de speelsters zich pas in een laat stadium in Nederland melden.
De kans is klein dat Nederland in januari de steun krijgt van het thuispubliek. Gezien de hoge kosten van het toernooi – de dure huisvesting van acht teams en de fee aan de internationale bond – ligt het niet in de lijn der verwachtingen dat de Nederlandse volleybalbond de organisatie van het OKT op zich gaat nemen. Turkije, een rijk volleyballand, lijkt daarvoor de belangrijkste kandidaat.
Lees ook:
Lonneke Sloetjes is een ‘stresskip’: doodsbang om te verliezen
Lonneke Sloetjes geldt als een van de beste volleybalsters ter wereld. Ze ontbeert echter het zelfvertrouwen dat bij die status zou passen. ‘Ik zou willen dat ik er meer van kon genieten.’
