Alle renners in La Vuelta a España waren afgelopen weekeinde diep onder de indruk van het Nederlandse wielerpubliek. ‘Dit maak je misschien maar één keer mee.’
Jetse Bol had zijn Spaanse ploeggenoten van Burgos-BH vooraf nadrukkelijk gewaarschuwd. De eerste drie ritten van de Vuelta, door Utrecht en Noord-Brabant, zouden een waanzinnige ervaring worden. Het werd nog indrukwekkender dan de Spanjaarden hadden gedacht.
De ploeggenoten van Bol zagen de afgelopen dagen amper iets van de Hollandse landschappen. Door de dikke rijen applaudisserend en joelend publiek, als een honderden kilometers lange erehaag, konden ze zelden een blik werpen op het fraaie achterland.
Niet alleen de Spanjaarden genoten. Wilco Kelderman reed zaterdag door zijn eigen trainingsgebied en kon door de aanmoedigingen soms de ploegleider in zijn oortje niet verstaan. Wout Poels zag het kippenvel op zijn armen staan, voor Thymen Arensman stonden zijn studiegenoten, ouders en hun hond langs de weg en Joris Nieuwenhuis vergeleek delen met een veldrit, waar toeschouwers ook overal langs het parcours zoeken naar een goede plek.
Uitmuntend voorbereidend werk
De mensen die in het gedrang toch een plek bij de eindstreep hadden veroverd, zagen Jumbo-Visma de ploegentijdrit winnen. In de sprintritten van zaterdag en zondag was Sam Bennett de snelste, na uitmuntend voorbereidend werk van zijn adjudant Danny van Poppel.
“Dit is mijn zesde Ronde van Spanje,” zegt Jetse Bol, “maar dit heb ik nog nooit meegemaakt. Vorig jaar vonden de eerste dagen in Burgos plaats. Wanneer je daar een uur met de trein reist, stap je uit bij het volgende tankstation. Zo verlaten ligt het erbij. Nederland is beter te bereizen. Dit maak je als renner daarom misschien maar één keer mee.”
Ook de organisatie spreekt van een iconische start. In Spanje kan de wielerronde, in orde van grootte kleiner dan de Tour de France en de Giro d’Italia, zelden op veel publiek rekenen. Mede door de plek op de wielerkalender liggen aankomstplaatsen er geregeld tamelijk verlaten bij. Pas in de laatste twee decennia groeit de internationale aandacht voor het evenement.
Wielerfeest
Afgelopen dagen werd duidelijk dat Nederland goed voor het wielrennen is en het wielrennen goed voor Nederland. Terwijl wielerclubs vechten tegen dalende ledenaantallen en overal wedstrijden van de kalender verdwijnen, groeiden de openingsetappes van de Vuelta uit tot een wielerfeest te midden van een opstandig en onrustig land.
De aangekondigde boerenprotesten waren er. Zeker. In weilanden langs de Utrechtse en Brabantse wegen hingen spandoeken en omgekeerde vlaggen. Het publiek keerde de toeterende tractoren letterlijk de rug toe, zodat ze hun ogen op het peloton en de dragers van de rode leiderstruien, landgenoten Robert Gesink (zaterdag) en Mike Teunissen (zondag), konden richten.
De enkele demonstranten die hun onvrede over het stikstofbeleid uitten door zichzelf te gebruiken als een wegblokkade, werden door omstanders weggetrokken. Andere toeschouwers haalden kort voor de passage van de renners zelf glasscherven van de weg.
Alto de Amerongse Berg
Daar was Julius van den Berg (25) dankbaar voor. De renner van EF Education-Easypost veroverde op de eerste klim van de Vuelta, de ‘Alto de Amerongse Berg’, die na afloop door de vertrekkende stoet van mensen leek op een col in de Alpen, de bergtrui. Een dag later, op zondag, zat hij weer in de kopgroep, waardoor hij op de Rijzendeweg zijn leidende positie in het klassement voor de beste klimmer met succes verdedigde.
“Ik vond het supermooi, elke dag was het een groot feest”, zegt Van den Berg met de witblauwe bollentrui om zijn schouders. “Dit was een doel van bijna elke landgenoot in het peloton, gelukkig kreeg ik van de ploegleiding toestemming om te gaan. In mijn rol van knecht rijd ik vrijwel nooit voor mezelf. Als ik dan de kans krijg, pak die met beide handen aan.”
Van den Berg verhuisde in april van Amsterdam naar Roosendaal, waardoor hij in de bergtrui en in vooruitgeschoven positie vlak langs zijn eigen woning reed. “Ik ken er elke straat en elke bocht, alleen ging het te hard om bekenden langs de weg te spotten. Ik heb nog nooit een wedstrijd gereden die zo druk werd bezocht. Wielrennen leeft in Nederland, veel meer dan ik ooit heb gedacht.”
