Maja de Goede scheurde haar voorste kruisband af zoals zo veel voetballende meisjes en vrouwen. Ze kreeg het advies om te stoppen met voetballen. Nu loopt ze hard.  Beeld Jean-Pierre Jans
Maja de Goede scheurde haar voorste kruisband af zoals zo veel voetballende meisjes en vrouwen. Ze kreeg het advies om te stoppen met voetballen. Nu loopt ze hard.Beeld Jean-Pierre Jans

InterviewBlessure

Mijn fysio zei: ‘Als je mijn dochter was, zou ik je niet meer laten voetballen’

Maja de Goede was 21 jaar toen ze haar voorste kruisband scheurde. Een operatie en een lang revalidatieproces volgden. Voetballen doet ze niet meer.

Maud Wiersma

“Soms zakte ik tijdens een wedstrijd meerdere keren door mijn knie en dan ging ik even later gewoon weer het veld in”, zegt Maja de Goede (26) als ze uitlegt hoe haar kruisbandblessure is ontstaan. “Vrouwenvoetbal was nog klein en amateuristisch. Ik denk dat het bij mij voorkomen had kunnen worden.”

Op haar elfde begon De Goede met voetballen bij voetbalclub GeuzenMiddenmeer in Amsterdam-Oost. Haar hele jeugd speelde ze zo’n drie keer in de week, tot ze rond haar twintigste steeds meer pijn kreeg aan haar knie. De coaches, vaak vaders van spelers uit het team, wisten niet wat het was. Fanatiek als ze was, speelde ze door. Later bleek dat haar voorste kruisband was afgescheurd, en haar meniscus gescheurd.

Op haar 21ste volgde een operatie en een zwaar revalidatieproces. Negen maanden lang kwam ze wekelijks bij de fysio. Daar bleek ze bepaald niet de enige jonge voetbalster met een kruisbandblessure. Ze vormden een groep die met elkaar aan het herstel werkte. “Het idee was altijd om na de operatie gewoon weer terug te gaan naar het veld. Tot mijn fysio zei: ‘Als je mijn dochter was, zou ik je niet meer laten voetballen’. Toen dacht ik: wat vind ik nou belangrijker? Dat ik kan blijven bewegen of dat ik kan blijven voetballen?”

Ze stopte met voetballen, voorgoed. Haar fanatisme kan ze nu kwijt bij een andere sport, die ze tijdens haar revalidatie ontdekte. “Bij het hardlopen ren je gewoon rechtdoor en hoef je geen draaibeweging te maken.” Over drie weken rent ze de halve marathon van Londen.

Van de blessure blijft ze last houden. “Ik voel nog steeds het verschil tussen mijn goede en slechte been. Dat blijft slapper.” Ook de angst om opnieuw geblesseerd te raken, is er nog steeds. “Je weet nog zo goed hoe de pijn voelde, het blijft voor altijd in je hoofd zitten.”

Lees ook:

Hoofdverhaal

Wilt u iets delen met Trouw?

Tip hier onze journalisten

Op alle verhalen van Trouw rust uiteraard copyright.
Wil je tekst overnemen of een video(fragment), foto of illustratie gebruiken, mail dan naar copyright@trouw.nl.
© 2023 DPG Media B.V. - alle rechten voorbehouden