Michaëlla Krajicek: het wonderkind van weleer is nu zelf moeder

We praten over haar tweede carrière in padel als Michaëlla Krajicek vertelt dat ze terug wil naar de sport die haar zoveel bracht maar ook zoveel kostte: ze gaat het nog een keer in het tennis proberen.

Waarom ze die beslissing uitgerekend nu heeft genomen, weet ze zelf ook niet precies. Krajicek is in verwachting van haar tweede kind, 34 jaar en haar laatste bal in het profcircuit dateert alweer van 2019. De gedachte dat ze zichzelf een ander afscheid gunt, sluimerde al langer maar pas tijdens deze zwangerschap drong die zich steeds nadrukkelijker op.

“Ik voel me gewoon heel sterk nu”, zegt ze. Om daar met een blik op haar dikke buik lachend aan toe te voegen: “Hoe raar dat misschien ook klinkt voor iemand die na drie stappen al buiten adem is”. Ze bedoelt vooral mentaal. “Ik ben uitgerust denk ik, na al die toch wel zware jaren.”

Het wonderkind van weleer is moeder. Toen ze na de geboorte van haar eerste kind ging padellen om weer fit te worden, bleek dat onverwachts een terugkeer in de topsport. Ze behoorde binnen een paar maanden tot de nationale top. Dat zegt veel over haar talent, maar ook wat over de korte historie van deze racketsport. “Voor mijn tenniscarrière stond ik vanaf mijn derde op de baan.”

Vorig jaar eindigde Krajicek met het Nederlands team op het WK padel in Dubai als tiende. Ze was toen net zwanger. Daarna stopte ze. Langer doorspelen durfde ze niet. “Ik heb gelezen dat het belangrijk is om het rustiger aan te doen.”

Ontwapenende eerlijkheid

In een hip koffietentje in Alphen aan den Rijn reflecteert Krajicek met een ontwapenende eerlijkheid op dat wat geweest is en dat wat nog komen gaat. Ze woont in Praag, maar wil graag in Nederland bevallen. Omdat zij en haar vriend allebei Nederlands zijn, vindt ze dat passend. Haar bijna tweejarige zoontje Valentijn heeft ze bij de oppas achtergelaten, mopshond Sella is wel mee.

Als tiener maakte ze een verbluffende entree op het mondiale tennistoneel, met een kwartfinaleplaats op Wimbledon en drie gewonnen WTA-toernooien. Het zusje van grandslamwinnaar Richard Krajicek sloeg zich opvallend onbevangen naar de top, ongehinderd door de achternaam die haar broer zijn eigen kinderen niet wilde meegeven. Hun vader Petr had de reputatie een veeleisende topsportouder te zijn. Fysieke malheur zorgde er uiteindelijk voor dat Michaëlla het succes uit haar begintijd nooit meer evenaarde.

“Steeds moeten terugkomen van een blessure is niet makkelijk. Ik was daar op een gegeven moment zo moe van. Daarom laste ik een pauze in. Ik was gewoon op. Als ik had mogen kiezen, had ik liever eerst het gedoe met mijn knieën gehad en daarna de resultaten als beloning. Ik denk dat je er dan ook veel meer van kunt genieten. Toen ik mijn beste prestaties neerzette, besefte ik niet hoe goed het ging.”

Mens-erger-je-niet

Het zwaarste vond Krajicek het uitblijven van resultaten. Logisch ook, want van jongs af aan draaide het daar om. Niet alleen vanwege het regime van pa Petr, benadrukt ze, maar ook omdat het in haar karakter zit. “Zoals mijn vader weleens aanhaalt: met Mens-erger-je-niet was ik als klein kind al competitief.”

Ze heeft een prima jeugd gehad, verklaart ze, en vond het zelf ook echt leuk om veel te tennissen. “Toch moet ik wel zeggen dat ik sommige dingen anders had gedaan dan mijn ouders, of anders wil doen met mijn eigen kinderen.” Juist op zo’n kantelpunt in het leven, wanneer familieleden een generatie opschuiven, is de blik in de spiegel interessant. Krajicek praat met de zorg van een moeder en de mildheid van een dochter.

“Mijn vader is echt een tough guy, die dacht dat ook op zevenjarige leeftijd alles al goed moest lopen. Ik kan me niet voorstellen dat ik de opvoeding met dezelfde mindset, aanpak en woorden doe. Natuurlijk komt hij ook uit een andere tijd; geboren in het Tsjecho-Slowakije van 1942. Hij heeft veel goed gedaan, maar ook dingen die ik niet met mijn eigen kinderen ga doen.”

Krajicek vindt het belangrijk dat ze gaan sporten. Bewegen is gezond. Maar topsport? Dat noemt ze bewust niet. “Ik weet niet of dat echt heel gezond is voor je lichaam en ook mentaal.” Haar vriend Jelle Sels komt net als zij uit het tennis. Vorig jaar stond hij op plek 127 van de wereldranglijst, zijn hoogste positie ooit.

Zij en Valentijn kijken weleens bij trainingen of wedstrijden, en ja dan laten de genen van de kleine zich gelden. “Geef hem een mini-racket en dan gaat-ie. Er liggen altijd wel ballen op zo’n park. Ik vind dat heerlijk om te zien. Misschien dat sommige mensen denken: hé, wat gebeurt daar? Maar ik push niets. Het komt uit hemzelf en hij heeft er plezier in. Dan is het prima.”

Geen verwachtingen, wel dromen

Ze geniet daar ook van, omdat ze zelf nog steeds van de sport houdt. “Hoe langer ik speelde, hoe meer ik het ging waarderen.” Na de komende bevalling en het herstel, waar zij geen tijdsplanning aan hangt omdat ze niets wil overhaasten, hoopt ze dus een vervolg te geven aan haar tennisloopbaan. Eindelijk van de pauzestand af. Verwachtingen heeft ze niet, dromen wel.

Padel heeft haar geholpen om weer vertrouwen in haar lichaam te krijgen. Het bewijst dat ze wedstrijdfit kan zijn, wat iets anders is dan fitnessfit. Zo is bijvoorbeeld het ademhalen op een baan moeilijker, net als het controleren van de spierspanning op cruciale punten. “Ik vind dat ik als tennisster een andere afsluiting verdien. Maar ik heb nog geen idee of ik een halfjaar ga spelen of drie jaar.”

Ook weet ze niet hoe zij als moeder binnen de tennislijnen staat. Zal ze minder gestrest zijn en zichzelf minder gek maken op bepaalde momenten? Die eeuwige focus op winnen en verliezen loslaten? “Dingen beter kunnen relativeren kan ook negatief uitpakken. Ik wil het ervaren. Denk ik: ik heb een kind kunnen baren, dus wat maakt het uit of ik deze backhand in sla? Of zeg ik juist tegen mezelf: deze bal sla ik sowieso in want dat andere heb ik ook al voor elkaar gekregen?”

Eventuele scepsis van de buitenwacht over een rentree kan haar niets schelen. Dat is ook een van de voordelen van een kind hebben, lacht ze. “Met een kleintje gebeurt er zo veel en vooral ook zo veel ongepland. Laatst had Valentijn zich op een toernooi van Jelle in Madrid helemaal ondergepoept. Toen ik klaar was met verschonen, stond er een rij van twaalf mensen voor de wc. Ja, jammer dan, ik doe ook maar mijn best. Als moeder leer je om je niets aan te trekken van de mening van anderen. Heerlijk is dat.”

Lees ook:

In topsport gelden nog altijd mannennormen, merkt atlete Nadine Broersen

Atlete Nadine Broersen denkt dat er nog veel te winnen valt bij de begeleiding van re-integrerende topsporters na een zwangerschap. ‘De coaches van de oude stempel denken dat je niet zomaar terug kan komen.’ Deel 6 van een serie.