Mathieu van der Poel groeit uit tot groots Nederlands sportman, juist omdat hij durft te verliezen

Het was niet alleen het feit dat Mathieu van der Poel zaterdag de klassieker Milaan-Sanremo won, het ging tevens om de manier waarop. Met een virtuoze solo vanaf de top van de Poggio, de laatste heuvel in het parcours, verbaasde hij nog maar eens de wielerwereld, zoals hij zo vaak al heeft gedaan. Meer en meer groeit hij uit tot een van de beste Nederlandse wielrenners aller tijden.

Hoe bijzonder Van der Poel voor de Nederlandse wielersport is, bewijzen de statistieken. In de grote wedstrijden die hij won, beëindigde hij een lange periode zonder Nederlandse zege. Van der Poel was nog niet geboren toen Hennie Kuiper in 1985 als laatste Nederlander Milaan-Sanremo won. In de Amstel Gold Race was Van der Poel in 2019 na achttien jaar de opvolger van Erik Dekker. En Niki Terpstra won weliswaar in 2018 nog de Ronde van Vlaanderen, maar hij was de enige Nederlander tussen Van der Poel in 2020 en 2022 en vader Adrie in 1986.

Van der Poel won zaterdag nog maar eens een grote wedstrijd in een tijd waarin de sport in de breedte steeds sterker wordt. Dat kan alleen omdat hij durft te verliezen. Ook zaterdag, toen hij op de Poggio in de aanval ging op een moment waarvan hij zelf besefte dat het een risico was. Heel weinig renners weten te winnen na een aanval op de plek waar hij ook demarreerde, had hij in zijn eigen voorbeschouwing geanalyseerd. Het lukte hem toch.

Aanvalslust

Boven alles brengt Van der Poel aanvalslust, samen met zijn directe tegenstanders als Tadej Pogacar en Wout van Aert. In de Tour de France besloot hij in de gele trui in de aanval te gaan. Hij won de Amstel Gold Race in 2019 na een achtervolging die naadloos overging in een sprint – na die zege kreeg een paadje op het parcours de naam ‘Van der Poel-allee’. En in het veld heeft hij een zegepercentage van rond de 70 procent.

Van der Poel, geboren in het Belgische Kapellen, mag dan het boegbeeld zijn van deze generatie Nederlandse wielrenners, maar hij past niet in het geijkte stramien. Van der Poel kiest zijn eigen pad. Niet bij een grote ploeg, maar in een team dat door de twee Belgische broers Roodhooft stapje voor stapje secuur om hem heen is gebouwd. Eerst in het veld, daarna op de weg.

Op die manier behoudt Van der Poel zijn eigen plezier. Misschien zou hij bij een andere ploeg beter kunnen zijn, en voor het ideale seizoen zou hij de crosswinter niet moeten rijden, erkende hij vorige week voor het eerst openlijk. Maar hij vindt dat simpelweg te leuk en hij wilde dit jaar het (gewonnen) WK veldrijden in zijn thuisregio Hoogerheide niet laten lopen. Het zijn keuzes die hij in zijn huidige ploeg zelf kan maken. Net als de keuze voor het patatje na afloop van een wedstrijd.

Veelzijdigheid

Van der Poel heeft het plezier nodig. Door zijn veelzijdigheid is hij een voorbeeld. De Nederlandse wielerunie KNWU haalt hem als voorbeeld aan om kinderen die nu willen fietsen aan meerdere disciplines te laten doen. Niet alleen wegwielrennen, maar ook mountainbiken of crossen, bijvoorbeeld.

Hoe bijzonder de prestaties van Van der Poel echt zijn, zal pas later blijken. Zo goed staat het Nederlandse wielrennen er niet voor. Het aantal licentiehouders loopt terug, wielrennen wordt minder populair onder de jeugd. Doorstroming van talenten wordt moeilijker, een opvolger vinden voor Van der Poel daardoor wellicht ook.

Voor nu kan Van der Poel met zijn 28 jaar nog een tijd zelf door. En wat ook zo is: er zijn nu eenmaal weinigen met zijn talent, doorgegeven door vader Adrie en opa Raymond Poulidor.

Lees ook:

Er waren vooraf twijfels, maar Van der Poel wint met grootse solo Milaan-Sanremo

Mathieu van der Poel toonde topvorm door met een grootse solo Milaan - Sanremo te winnen. Hij werd de vierde Nederlander die dit wielermonument wint. “Dit was mijn beste vorm. Ik wilde deze race echt winnen.”