Martijn Tusveld is wielrenner, en dus reiziger: ‘Deze sport gaat naar de mensen toe’

Kilometer na kilometer rijdt Martijn Tusveld jaarlijks op zijn fiets, en deze dagen ook op kop van het peloton in de Giro. Als ploeggenoot van leider Andreas Leknessund mende hij de renners rond de Vesuvius, al ging het niet altijd van harte. En niet alleen op de fiets is Tusveld een reiziger. Het ligt besloten in het beroep wielrenner: hij reist af en aan.

Van en naar wedstrijden hangt hij uren op vliegvelden en brengt hele dagen in de auto door. De professionele wielrenner moet gewend zijn aan wachten, vertragingen en lange verplaatsingen. Tusveld maakt het al elf seizoenen mee, inmiddels bij Team DSM. Als geen ander heeft hij zijn leven ingericht op van hot naar her gaan – in zijn koffer zit standaard het studieboek voor het tweede jaar van de studie psychologie. “Als ik vrienden vertel hoeveel ik reis, dan kijken ze me wel verbaasd aan.”

Zo’n 150 dagen per jaar is hij van huis, schat Tusveld, die sinds vorig jaar woont in La Massana in Andorra, waar hij inmiddels samen met Taco van der Hoorn naartoe is verhuisd. “Dat is veel, maar als ik thuis ben, ben ik ook echt thuis. Ik ben dan meer uur per dag binnen dan iemand die een negen tot vijf baan heeft.”

Tussenstop Singapore

Dit seizoen is nog niet eens halverwege, maar Tusveld maakte al veel reisbewegingen. Zijn seizoen vooralsnog, met alleen heenreizen: vliegen naar Australië, met de auto naar de Drôme in Frankrijk voor twee koersen aldaar. Met het vliegtuig vanuit Barcelona naar Bologna voor de Strade Bianche. Met de auto naar de Ronde van Catalonië (“Bijna een thuiswedstrijd”) en een week later naar de Ronde van het Baskenland. Eveneens met de auto terug naar Nederland, voor de Amstel Gold Race en een weekend later Luik-Bastenaken-Luik. En vorige week vloog hij naar Italië voor de Giro.

Dat vliegen naar Australië was ook voor Tusveld uniek. Op de terugweg ging hij tijdens zijn tussenstop in Singapore een vriend opzoeken om met hem door de Singaporese miljoenenstad te fietsen. “Het is een voorrecht om te mogen reizen. Daar ben ik me wel bewust van.”

Is het veel reizen? Ja. Is het te veel, in een wereld waarin duurzaamheid een steeds belangrijker aspect in het leven wordt? Dat is de vraag. En Tusveld heeft er ook geen antwoord op. “Het reizen is onvermijdelijk voor ons, een sport die naar de mensen toe gaat. Het wielrennen zou wel kunnen kijken naar de kalender. Langer in één regio blijven. Want onze sport is gewoon veel reizen. Iedereen moet overal vandaan komen.”

Elektrische auto’s en een duurzaam matras

Als het even kan, probeert vegetariër Tusveld de auto te nemen. Het is zijn manier om enigszins rekening te houden met zijn ecologische voetafdruk. “Daar heb ik wel overleg over met de ploeg. Er moet veel worden gevlogen, natuurlijk. Maar ze stimuleren wel dat ik met de auto ga, als ik aangeef dat dat voor mij mogelijk is.”

Hij weet dat zijn ploeg wil bijdragen aan een duurzame wereld middels een samenwerking met Trees for All, waardoor er bomen worden geplant in onder meer Limburg. Verder is het hoofdkantoor zo duurzaam mogelijk gebouwd, wordt er geëxperimenteerd met elektrische auto’s in wedstrijden en slaapt Tusveld op een matras dat aan het eind van de levensduur volledig wordt gerecycled. Tegelijkertijd geeft de ploeg aan dat vooralsnog CO₂-neutraal zijn op het hoogste niveau nog ‘extreem moeilijk’ is.

Tusveld: “Het wielrennen is volgens mij best goed bezig. We moeten ons niet vergelijken met bijvoorbeeld de Formule 1, die echt de hele wereld over gaat. Maar we moeten ook niet zeggen: Oh, dan valt het wel mee. Er is meer wat wij kunnen doen.”

Lees ook:

Wielrenner Michael Woods: ‘De klimaatactivisten hadden gelijk: het is shockerend hoeveel wij uitstoten’

Dinsdag protesteerden klimaatactivisten tegen de Tour. Vanuit het wielrennen is begrip. Bijvoorbeeld van Michael Woods, die schrok toen hij in 2019 zijn eigen ecologische voetafdruk berekende. ‘Het is shockerend wat wij uitstoten.’