Lonneke Sloetjes is een ‘stresskip’: doodsbang om te verliezen

Aan het einde van het interview, na 19 minuten en 37 seconden, vraagt Lonneke Sloetjes of er ergens in het verhaal kan worden gezet dat ze ‘volleybal alsnog wel leuk vindt’. “Anders wordt het allemaal zo pessimistisch”, zegt ze na het vraaggesprek waarin ze vrijuit vertelt over de spanningen die haar in de aanloop naar grote toernooien kwellen. En over de angsten die in haar hoofd ronddolen.

Het gesprek vindt plaats op Papendal, een dag voordat de nationale volleybalploeg vertrekt naar Sicilië voor het eerste olympisch kwalificatietoernooi voor de Spelen van Tokio (waarvan de eerste wedstrijd tegen België werd gewonnen). Op de vraag of ze er naar uitkijkt, schudt Sloetjes het hoofd. “Ik merk dat veel mensen zeggen: yes, ik heb er zin in. Dat heb ik nooit. Ik ben alleen heel benieuwd naar wat het gaat worden.” (In die eerste wedstrijd werd ze alvast topscorer.)

Vóór belangrijke toernooien en op wedstrijddagen bouwen de spanningen zich op bij Sloetjes (27). De angst om te verliezen houdt haar in een verstikkende wurggreep. “Vroeger dacht ik dat er iets mis met mij was, dat mijn mentale gesteldheid niet klopte. In heb het er met mentale trainers over gehad. Maar het is mijn manier om me op te laden. Zonder die angst kan ik niet volledig goed presteren.”

Meer genieten

Sloetjes noemt zichzelf een ‘stresskip’, met altijd die angst om te verliezen en de angst om niet te halen wat ze vroeger wel haalde. “Ik dacht altijd als ik eenmaal boven de 27 ben dan heb ik zoveel gezien en meegemaakt dan krijg ik heel veel zelfvertrouwen. Maar ik heb gemerkt dat je dan net zoveel of misschien wel meer te verliezen hebt. Ik heb altijd het gevoel dat het beter had gekund.

“Ik zou wel willen dat ik er iets meer van kon genieten. Ik zie sommige meiden genieten van WK’s spelen of EK’s spelen. Ik geniet er pas van als ik heb gewonnen. Ik ben een stresskip en ik heb geleerd dat het bij mijn voorbereiding hoort dat ik mij zo moet voelen. Ik heb het ook wel eens niet gehad en dat ik vol zelfvertrouwen aan de start stond. Toen speelde ik dramatisch.”

Op wedstrijddagen is het extreem, zegt Sloetjes, dan hikt ze de hele dag tegen de komende wedstrijd aan. Slapen lukt niet, tijdens het middagdutje ligt ze met de ogen dicht, maar valt ze niet in slaap. “Overdag verwerk ik al mijn angsten en dat duurt tot de warming-up begint. Bij elk punt dat ik in de wedstrijd maak, denk ik dat ik weer een punt dichterbij mijn doel ben om te winnen. Dat zit zo in me.”

Winnen deed Sloetjes de afgelopen vier jaar veel met haar Turkse club Vakifbank. Aan het begin van dit seizoen zei coach Giovanni Guidetti, de Italiaanse oud-bondscoach van Nederland, dat de club wilde verjongen en dat ze niet moest aarzelen als er een mooie kans voorbij kwam. Die kans kwam er: komend seizoen staat Sloetjes onder contract bij het Italiaanse Scandicci.

Weemoed

Hoe reageert een van de beste volleybalsters ter wereld als ze te horen krijgt dat een club zonder haar verder wil? Sloetjes: “Het is een baan en bedrijven nemen vaak andere managers en mensen aan. Natuurlijk voelde ik diep van binnen wel een soort van gekrenkte trots. Als ze me echt goed genoeg hadden gevonden, hadden ze me wel laten bijtekenen. Ik word er niet gelukkiger van als ik daar te veel bij stil sta.”

Met enige weemoed verlaat Sloetjes Turkije, waar ze ook buiten de volleybalsport zoveel warmte ontving. De buurjongen die op haar kat paste, de schoonmaakster die soms voor haar kookte. “Ik zou willen dat ik iets kon veranderen aan de beeldvorming over Turkije. De mensen willen je verwelkomen, hun eten laten proeven, ze zijn gastvrij en warm. Ik zou willen dat iedereen een jaar in Turkije kwam wonen om te zien hoe het is.”

Een transfer naar China zag ze niet zitten (‘Ik heb nog nooit iemand gezien die uit China terugkwam vol energie en zin in het leven’) en bij een andere club in Turkije zou ze zich niet prettig voelen (‘Ik heb toch een Vakifbank-hart gekregen’). Het werd de Italiaanse Serie A, waar ze zich na de zomer meldt bij Scandicci.

“Weinig mensen weten dat Turkije misschien wel meer een volleyballand is dan Italië. Dat heeft te maken met geld. Na voetbal zijn basketbal en volleybal de grote sporten. Italië heeft wel de volleybalhistorie met veel prijzen voor zowel de mannen als de vrouwen.” Sloetjes begint zonder al te veel verwachtingen bij haar nieuwe club, waar ze niemand van haar medespeelsters kent. “Ik ga er naartoe, steek mijn hand uit, noem mijn naam en dan zie ik het wel.”

Op Italiaans grondgebied, Catania op Sicilië, krijgt Nederland dit weekeinde de eerste kans zich voor de Spelen van Tokio te kwalificeren. Sloetjes acht het niet ondenkbaar dat ze na het olympisch toernooi in Japan stopt als international.

Doordat het WK van 2022 in ‘haar’ Gelderland wordt gehouden, twijfelt ze nog. Hoewel? “Ik weet echt niet of ik er dan nog wel zin in heb.”

Lees ook:

Op het snikhete Sicilië ligt één olympisch ticket klaar

Over minder dan een jaar, om precies te zijn over 364 dagen, worden in Tokio de eerste olympische groepswedstrijden van de volleybalsters afgewerkt.