Laat Russen maar veel goud winnen in Parijs ‘24

Als hij onze Botic van de Zandschulp bijna afgedroogd heeft, oogst Daniil Medvedev in Ahoy applaus voor zijn dropshot. Even later verzilvert de Rus het matchpoint. Weer gaan de handen op elkaar voor deze onderdaan van Vladimir Poetin. Hij zwaait blij naar het klappende publiek.

Werkelijk niemand heeft zich er druk over gemaakt dat Medvedev deze week kwam tennissen in Rotterdam. Heel eerlijk: ik ook niet. Vorig jaar was ik nog furieus toen ze hem in Rosmalen op hun gras toelieten. De invasie in Oekraïne was nog vers; de Russen en hun Wit-Russische vrienden moesten geweerd worden van alle evenementen, vond ik. De sportwereld slaagde daar niet in. Het werd een janboel.

Bijna een jaar later vloeit het bloed nog altijd in Bachmoet. Internationaal is er een discussie over de sportboycot ontbrand. Kernvraag: mogen de (Wit-)Russen volgend jaar meedoen aan de Zomerspelen in Parijs? Ze zijn in principe welkom, liet het IOC onlangs weten, onder neutrale vlag en zonder volkslied. Onze koepel NOC-NSF vindt dat ook.

Geopolitieke speelbal

Volodymyr Zelensky noemde het voornemen van het IOC ‘een manifestatie van geweld’. Hem snap ik. Dat de meeste Europese regeringen zich daarna solidair verklaarden met de Oekraïense president, net als Amerika en Canada, is logisch: het past in hun gezamenlijke strategie. Ook onze minister Conny Helder van sport is ferm: geen Russisch goud onder de Eiffeltoren!

Maar ik worstel. Mijn ergernis is dat naar al die andere sportevenementen met Russen geen haan kraait. De publicitair gevoelige Zomerspelen met zijn sporters dreigen nu alweer een geopolitieke speelbal te worden. Althans, van de westerse politiek, en vanuit een eurocentrisch perspectief. De oorlog in Oekraïne is voor ons bedreigend dichtbij, maar bijvoorbeeld in Azië zijn de Russische sporters gewoon welkom, ook om zich voor Parijs te kwalificeren.

Ander punt: zullen we strenge morele en politieke grenzen die Europa voor Rusland eist dan ook gaan trekken voor andere foute landen? Sporters uit Iran, Noord-Korea en China mogen gewoon in Paris meedoen, ter meerdere eer en glorie van abjecte regimes die hun eigen volk de mond snoeren, onderdrukken, martelen en/of verkrachten. De leiders van die naties willen net zulke goede sier maken met medaillewinnaars als de Wit-Russische dictator Alkesandr Loekasjenko laatst deed na de triomf van Aryna Sabalenka op de Australian Open.

Symboolpolitiek

Saudi-Arabië! Dat land mag zelfs in hoog tempo een centrale positie in de mondiale sport veroveren. Deze week kreeg het ook nog Fifa's WK voetbal voor clubs van eind dit jaar toegewezen. Saudi-Arabië begaat oorlogsmisdaden in Jemen en schendt volgens Amnesty op grote schaal mensenrechten. Nog geen westerse politicus heb ik gehoord over de nieuwste knieval van de Fifa voor Riyad. Ook Helder niet. Of zat ze tennis te kijken in Ahoy?

Het debat over de sportboycot zit vol symboolpolitiek, is selectief en hypocriet. Wanneer wordt wat fundamenteler over de waarde van sport in politieke context gesproken? We kunnen na een jaar oorlog nu constateren dat de halfslachtige verbanning van de Russen vooralsnog niet werkt.

Is het tijd om te kijken of Parijs ‘24 juist pacificerend kan werken? Zal judoka Poetin zich terugtrekken in zijn datsja, en zijn troepen uit Oekraïne, als zijn eerzucht is gestild met een lading Russisch goud? Dat zal wel naïef van mij zijn. Maar ik hunker naar iets positiefs. Want blijkbaar gaan onze politici ervan uit dat het bloedvergieten nog minstens tot juli 2024 duurt.