Judoka Kim Polling mist nu de tunnelvisie. ‘Tot vlak voor een toernooi ben ik nog druk met flesjes en luiers’

Voor het eerst in haar leven plaste Kim Polling tijdens een wedstrijd in haar broek. Sinds de judoka bevallen is van een dochter zijn er veel dingen veranderd. Is het moederschap te combineren met het fysieke en veeleisende karakter van topsport? Deel 1 van een serie.

Tot twee jaar geleden had Kim Polling er nooit over nagedacht of het moederschap te combineren zou zijn met topsport. Een kind betekende einde carrière. Punt. Hoe anders is het gelopen. De topjudoka is in mei bevallen van dochter Aurora en heeft sindsdien alweer op het podium van een Grand Slam gestaan. “Ik vind het tof om te laten zien dat moeders ook aan topsport kunnen doen. Om dat bewustzijn te creëren. Het wordt steeds normaler.”

Samen met een handjevol collega’s bewijst Polling (32) dat vrouwelijke sporters net als in andere beroepen kunnen kiezen voor de combinatie van gezin en loopbaan. Een soort verlate emancipatiegolf. Dat neemt niet weg dat het fysieke en veeleisende karakter van de sport voor extra uitdagingen zorgt. Hoe verandert het lichaam door de zwangerschap? Lukt het nog om de volle focus te vinden die noodzakelijk is in de strijd om medailles? En is het praktisch wel te regelen?

Voor Polling zou het een stuk lastiger zijn als ze met de nationale selectie in Nederland zou trainen. Op trainingscentrum Papendal is geen crèche en een kind mag niet mee de zaal in. Ze woont in Italië, het land van haar partner. Daar zit Aurora tijdens krachttrainingen in een meegenomen inklapbox. “In de minuut rust die ik tussen de oefeningen krijg, kan ik haar even aandacht geven.”

Bij een judotraining op de mat kan ze niet stoppen als er iets is. Daarom blijft haar dochter dan achter bij haar vriend of familie.

Carrière voelde nog niet af

Polling geniet van de dubbelrol. Zeker na het mislopen van de Olympische Spelen van Tokio, in de zomer van 2021, voelde haar carrière nog niet af. De viervoudig Europees kampioene wilde zo niet eindigen. Tegelijkertijd was er die diepe moederwens, waarop haar partner – zelf een oud-judoka – opperde dat ze niet hoefde te kiezen.

“Met een makkelijke zwangerschap en bevalling heb ik veel geluk gehad. Ik ben niet ingescheurd, niks”, vertelt Polling met de haar kenmerkende openhartigheid. Ze was bang geweest voor haar rug, kwetsbaar vanwege een oude hernia. Maar fysiek heeft ze nergens last van gehad. Natuurlijk vroegen haar opgerekte buikspieren wel om extra training en miste ze in het begin kracht.

Het was haar bekkenbodem die na haar rentree voor een probleem zorgde. Tot haar eigen verrassing; een verzakking was haar immers bespaard gebleven. Aan het einde van een lange wedstrijddag in december stond ze op de mat voor het duel om brons, toen ze tijdens de partij plotseling urine verloor. Het gebeurde in een worp waarbij ze vanuit een diepe hurkbeweging haar tegenstandster met veel kracht omhoog moest trekken. “Dan komt er heel veel druk op de bekkenbodem. Ik heb het daarna niet meer gehad, maar doe nu voor de zekerheid een Tena Lady om bij wedstrijden.”

Kolven tijdens de toernooien

Polling kent weinig gêne. Het is toch ook gewoon zoals het is? Nuchter en met een lach haalt ze de anekdote aan. “Na afloop zei ik tegen mijn coach: volgens mij heb ik in mijn broek geplast, waarop hij antwoordde: ‘Iedereen begrijpt dat wel, je hebt er net een kind uit geperst’.”

Een hogere pijngrens heeft ze trouwens niet overgehouden aan die bevalling. Eerder was het omgekeerde het geval: dat de sport haar bij de geboorte hielp. “Omdat ik zo veel blessures heb gehad, dacht ik tijdens de bevalling: dit is zo weer over. Bij een blessure weet je nooit wanneer de pijn ophoudt.”

Polling wilde per se zes maanden borstvoeding geven. Topsport is egoïstisch, weet ze, en ze wil niet dat haar kind eronder lijdt dat zij daarvoor kiest. Oorspronkelijk was het doel in februari op de tatami terug te keren, maar de gynaecoloog gaf al eerder groen licht omdat het herstel zo voorspoedig verliep. Dat betekende wel kolven tijdens toernooien. Lachend: “Zat ik daar met dat apparaat. Oké, dit is ook weer nieuw, dacht ik dan.”

Het judogevoel mist nog

Pas toen ze met borstvoeding stopte, kwam haar kracht in versneld tempo terug. Logisch ook, denkt ze, een kind voeden vraagt veel van een lichaam. Nu is ze wat kracht betreft terug op het niveau van voor de zwangerschap. De belastbaarheid in de trainingen is ook weer als vanouds. Alleen ‘het judogevoel’, zoals Polling het omschrijft, mist ze nog. “Met extra krachttrainingen is de timing niet meteen terug, het gevoel dat je niet hoeft na te denken wanneer je een worp inzet. Dat is waar ik nu nog de meeste moeite mee heb. Om dat terug te krijgen, moet ik judoën, judoën, judoën.”

Uiteraard doet dat iets met het zelfvertrouwen. Daarom vindt ze het fijn dat de Française Clarisse Agbegnenou tegen dezelfde dingen aanloopt als zij. De regerend olympisch kampioene in de klasse tot 63 kilogram is ook net moeder geworden. “Zij werd nooit naar beneden geduwd door de ander. Nu wel”, ziet Polling, die zelf uitkomt in de categorie tot 70 kilogram.

Gewicht is in haar sport belangrijk. Sinds ze moeder is geworden, gaat Polling daar naar eigen zeggen beter mee om. “Na de bevalling wilde ik gezond afvallen, en dus geleidelijk, omdat ik borstvoeding gaf. Ik deed dat onder begeleiding van een voedingsspecialist, iets dat ik in mijn hele carrière nog nooit had gedaan. In het verleden kon ik mijn gewicht best laten oplopen en voor een toernooi at ik dan gewoon niet. Maar daar word ik chagrijnig van en dan reageer ik feller. Dat wil ik niet meer. Mijn vriend begrijpt het wel als ik hem afsnauw, maar een baby niet. Dus nu blijf ik beter op gewicht.”

Niet aan Aurora denken

Normaal gesproken zat Polling voorafgaand aan een toernooi wekenlang in een tunnelvisie, waarbij ze maar aan één ding dacht. Ook dat kan niet meer. “Nu sta ik tot vlak voor vertrek flesjes schoon te maken of een luier te verschonen. Daar heb ik het wel lastig mee gehad. Ben ik nog wel een echte professionele topsporter? Dat heb ik mijn coach gevraagd. Hij antwoordde dat de uitkomst belangrijker is dan hoe je daar komt.” Ook daarom was haar bronzen medaille op de Grand Slam van Parijs, begin februari, een welkome opsteker.

Polling had verwacht dat ze zichzelf op de judomat, denkend aan Aurora, meer zou kunnen motiveren. Als moeder wil je je kind toch trots maken? Maar het blijkt dat ze tijdens een partij niet aan haar dochter denkt. Grinnikend: “Dat is nog precies hetzelfde. Ik moet het echt uit mezelf halen.”

Het omgaan met teleurstellingen is wel veranderd. “Ik kon daar voorheen weken in blijven hangen. Nu raakt het me minder hard. Judo is niet meer heel mijn leven. Als ik in het vliegtuig stap, staat judo op één. Thuis op twee. Daar is zij nummer één.”

Lees ook:

Topsporters Kim Polling en Inge Jansen zijn zwanger én hebben een olympische droom. ‘Ik wil blijven trainen tot mijn vliezen breken’

Zondag is het Moederdag. In de topsport wordt het steeds normaler om een kind te combineren met een olympische droom. ‘Als mijn lichaam het aankan, wil ik blijven trainen tot mijn vliezen breken.’