Jordan Stolz tart alle logica: jongste wereldkampioen ooit en een uniek drieluik

In de 21 eerdere edities won niemand bij de WK afstanden de 500, 1000 én 1500 meter. Niet bij de mannen, noch bij de vrouwen. Jordan Stolz had de primeur, in nota bene zijn laatste juniorenjaar.

Een fenomeen. Een wonderkind. De nieuwe Eric Heiden. De superlatieven buitelden de afgelopen dagen over elkaar heen om the new kid on the block te kenschetsen. Die karakteriseringen waren geenszins overtrokken. Integendeel.

Zelfs de vergelijking met Heiden ging niet mank, vanwege de opvallende overeenkomsten. Al was het maar omdat beiden afkomstig zijn uit Wisconsin en buiten de sprint en middellange afstand ook affiniteit hebben met de lange afstanden. Heiden, die in 1977 op achttienjarige leeftijd wereldkampioen allround en sprint werd, leverde dat in 1980 in Lake Placid zelfs vijf keer olympisch goud op - een huzarenstukje dat in dit tijdperk van specialisatie een onmogelijkheid lijkt. Maar helemaal uit te sluiten valt het niet bij de revelatie uit het gehucht Kewaskum, die op vijfjarige leeftijd met schaatsen begon en vanaf zijn tiende thuisonderwijs kreeg om zijn sport optimaal te kunnen beoefenen.

Alsof het een doodgewone dag op kantoor is

Daar stond hij dan, zondagmiddag, bij de prijsuitreiking in Thialf. Zijn derde huldiging, in evenzovele dagen, in een oranje-gekleurd decor. Ditmaal geflankeerd door Kjeld Nuis en Thomas Krol, de twee mastodonten die samen goed zijn voor vier keer olympisch goud en achttien individuele medailles bij de WK afstanden. Met Stolz in het midden als de winnaar, opnieuw. En, kijkend naar het stoïcijnse gezicht van de alleenheerser, alsof het een doodgewone dag op kantoor was.

Maar doorsnee was het absoluut niet, laat staan alledaags. Wat Stolz in zijn driedaagse liet zien, tartte alle logica. Hij deed iets waartoe alleen Erben Wennemars in 2003 bijna in staat was. Die won destijds in Berlijn ook de kilometer en schaatsmijl, maar werd op de kortste sprint tot brons veroordeeld.

Of hij besefte dat-ie zojuist geschiedenis had geschreven? Zeker, benadrukte Stolz in de catacomben. “Nooit eerder is het gedaan. Dus ja, het is echt gek”, bekende hij. Dan, welhaast verontschuldigend: “Dat ik opgewonden ben, komt door de adrenaline.”

De reactie, uitgesproken met een flauwe glimlach als enige emotie, onderstreepte zijn kalmte. Want in alle reuring om hem heen, bleef de hoofdrolspeler de rust zelve. Op en naast het ijs. Niets of niemand kon hem uit zijn evenwicht brengen, tijdens de titelstrijd die hij achteloos als “een geweldig vertrekpunt” voor de rest van zijn carrière bestempelde.

Flegma is de kracht van Jordan Stolz

Zijn flegma is zijn kracht, meent coach Bob Corby. Lachend: “Voor mij geeft dit unicum druk. Maar hij houdt hier wel van. Het enige wat Jordan bezighoudt is dat hij harder wil. Dus daar gaan we dan maar voor.”

Fabuleus had Stolz niet gereden op de afsluitende 1500 meter, zei hij doodleuk. “Het was een moeilijke race, het draaide om de laatste ronde. De marges waren klein, maar het bleek genoeg.”

Zijn voornaamste slachtoffers, Nuis en Krol, hadden in die slotrace gemakzucht bespeurd. Maar zelfs dat brak de Amerikaan dus niet op. Nuis: “Ik maakte helemaal geen foutjes, sneed de bochten scherp aan, bleef goed diep zitten, had één ritme, kwam qua tussentijd met voorsprong de laatste bocht uit. En dan staat er na de finish plus 0,2 seconde en denk je: fuck, waar heb ik het laten liggen?” Krol: “Hij trekt het gewoon over de streep. Dat is fenomenaal, natuurlijk.”

‘Hij gaat ons het leven zuur maken’

Een klasse apart was Stolz vooral op 500 meter (34,10) en de dubbele afstand (1.07,11). De kloof met de respectievelijke nummers twee Laurent Dubreuil en Thomas Krol bedroeg op die afstanden liefst 36/100ste van een seconde en bijna 7/10de tel. Daar tegen afgezet was de marge van 23/100ste op de 1500 meter met Nuis (1.43,59 om 1.43,82) als beste van de rest inderdaad minder dominant. Aan die constatering trok Nuis zich op. “Hij is te kloppen. Maar, en dat geeft niet, van deze jongen ga ik de komende jaren veel last hebben.” Iets wat Krol beaamde: “Jordan gaat ons het leven zuur maken.”

De kwelgeest hoorde het onbewogen aan. Luchtig: “Of opgejaagd worden erg is? Nee, want dat betekent dat ik sneller moet zijn. En dat is precies wat ik volgend seizoen wil: de tijden verbeteren die ik dit jaar heb gereden.”

Lees ook:

Als Nederland wil blijven winnen op het ijs moeten er keuzes worden gemaakt

Het wordt Nederland moeilijker gemaakt om olympische schaatspodia geheel te bezetten. Dat sorteert effect. ‘We kunnen niet alles winnen. We moeten kiezen.’