Atlete Nadine Broersen denkt dat er nog veel te winnen valt bij de begeleiding van re-integrerende topsporters na een zwangerschap. ‘De coaches van de oude stempel denken dat je niet zomaar terug kan komen.’ Deel 6 van een serie.
In de auto op weg naar het ziekenhuis, toen de weeën waren begonnen, zei topatlete Nadine Broersen tegen haar man: “De meerkamp stelt helemaal niks voor vergeleken hierbij. Ik kan straks alles aan.” Zoon James was ‘een grote boy’, met 4,3 kilo bij zijn geboorte in juni 2022.
Broersen vond de laatste weken van haar zwangerschap verschrikkelijk. Ze was niet meer mobiel en miste de fysieke arbeid, maar meer nog vond ze het lastig dat ze niet wist wanneer de bevalling zou beginnen. Ja, ze is een controlfreak, glimlacht ze. Het was wachten, wachten, want pas na 41 weken en één dag kon de auto gestart worden voor dat ritje naar de verloskamers van het ziekenhuis.
Huis met inpandige fitnessruimte
Het was een vroege les voor wat haar nog te wachten staat, weet ze nu. Niet alles is meer planbaar met een kleine in huis. Maar het kost haar verrassend weinig moeite om zich daar mentaal aan over te geven. “Het is echt bizar hoeveel je van iemand kan houden. Hoe belangrijk sport ook altijd is geweest, en nog steeds is, alles staat in de schaduw van hem.”
Dus, vervolgt ze monter, kan ze zich er nu iets minder druk om maken als ze een training moet missen. Het gesprek vindt plaats in de woonkamer van hun pas gebouwde huis, dat – heel handig voor een topsportende moeder – ook een inpandige fitnessruimte heeft. Haar man geeft aan de eettafel James zijn fruithapje. Hij grinnikt om haar opmerking. “Op het moment dat jij weet dat je morgen iets niet kan doen, doe je het vandaag al”. Zij geeft toe: “Het liefste wel ja”.
Drie Olympische Spelen
Broersen (33) is het toonbeeld van de moderne topsporter die steeds langer internationaal kan meedoen. Haar carrière beslaat drie Olympische Spelen; behalve aan haar drive is dat ook te danken aan de betere begeleiding en toegenomen verdiensten. Die trend verklaart, in combinatie met de biologische klok, dat steeds meer atletes nog voor hun afscheid een kind krijgen.
Niet alle trainers zijn aan dat idee gewend, zegt Broersen. “De coaches van de oude stempel denken dat je niet zomaar terug kan komen na een zwangerschap en bevalling, maar de meesten van de nieuwe generatie gelukkig wel. Mijn eigen coach staat er heel open in.”
Lat ligt letterlijk en figuurlijk heel hoog
Hoewel sportkoepel NOC-NSF haar A-status niet verlengde, is Broersen vast van plan terug te keren in de internationale arena. De voormalige wereldkampioene op de vijfkamp was na de laatste Olympische Spelen in Tokio, waar zij geblesseerd uitviel, een twijfelgeval. Om het wegvallen van de bijbehorende inkomsten op te vangen, geeft ze nu atletiektrainingen. Ze vindt dat ook belangrijk, kennis overdragen, maar het stokje houdt ze nog even vast.
“Ik hou van een uitdaging. Daarbij denk ik dat de sport voor mij nu leuker is, door de combi met een kind. Dat verlaagt de druk misschien een beetje. Ik ben er extreem goed in om de lat, letterlijk en figuurlijk, heel hoog te leggen en dat heeft me in het verleden best vaak in de weg gezeten. Ik was altijd bijzonder kritisch. Het was nooit goed genoeg. Met die kleine lukt het zoveel beter om te relativeren. Het moeten is er een beetje vanaf.”
Dan blijft willen over. Als moeder naar de Olympische Spelen, dat zou wat zijn. Het past ook bij haar, zegt Broersen. “Bij mij is het nooit op een normale manier gegaan. Mij wachtte altijd de moeilijke weg. Ik heb veel tegenslagen gehad. Dat is allemaal begonnen toen ik zeventien was en mijn moeder verloor. Ik was nog een tienermeisje, maar heb toen besloten dat als je ergens voor wil gaan, je dat ook echt moet doen. Niet dat vrijblijvende van ik zie het wel.”
Vader springt bij
Haar moeder mist ze extra nu ze zelf moeder is. Nooit kunnen vragen: hoe deed jij dat? Gelukkig heeft ze twee zussen met kinderen en haar vader, die altijd klaarstaat. Laatst nog, toen haar trainingsgroep een wedstrijddag had, vergezelde hij haar zodat ook James mee kon. “Voor twee uurtjes zou het niet zoveel uitmaken, maar het ging om vijf uur. Ik wil gewoon niet zo veel missen.”
Zelf heeft ze nog geen wedstrijden gehad. Pas van de zomer weer. Of het WK haalbaar is, weet ze niet. Outdoor moet je op de meerkamp zeven onderdelen lang goed zijn. Dat is pittig, benadrukt ze. Het is ook altijd een tweedaagse competitie. Toevallig lag ze daar een paar nachten geleden nog over na te denken: hoe ga ik dat dan met hem doen? Zie ik hem dan alleen via Facetime? “Ik heb nog geen idee.”
Twaalf weken lang niet hardlopen
Haar lijf is ondertussen fysiek aardig hersteld. Ze kan het bijna weer een topsportlichaam noemen. Na de bevalling heeft ze best goed naar medische adviezen geluisterd, vindt ze zelf. Zes weken lang heeft ze niks gedaan. Ook bezocht ze een bekkenbodemspecialist. Daar is Broersen trots op. Eerst was ze dat niet van plan, omdat ze bang was dat ze dan niks zou mogen. Inderdaad ging er twaalf weken lang een streep door hardlopen, maar in fietsen en wandelen vond ze een acceptabel alternatief. In oktober hervatte ze de atletiektrainingen, deels op nationaal sportcentrum Papendal.
“De opbouw is goed geweest. Ik heb vrijwel geen last van kwaaltjes gehad. Wel moest ik aan een oude navelbreuk geopereerd worden, die door de zwangerschap pijnlijker was. Vooral bij het speerwerpen had ik daar last van, dan maak je van je hele lijf een soort spanningsboog.”
Broersen denkt dat er nog veel te winnen valt bij de begeleiding van re-integrerende topsporters na een zwangerschap. Het is iedere keer aftasten of ze haar vader met James kan meevragen of niet. “Op Papendal zijn ze niet gewend aan kinderen. Dat vind ik wel een beetje zoeken.”
Veel trainers van de oude stempel
In topsport gelden nog altijd mannennormen, stelt Broersen. Ook daarom is zij een groot voorstander van meer vrouwelijke coaches. “Je hebt nog heel veel trainers van de oude stempel en dan denk ik: we zijn toch allang verder in Nederland?” Zelf volgt ze de topcoach-opleiding van de Atletiekunie. Van de dertig deelnemers zijn er vijf vrouw. Een statistiek die te denken geeft.
“Ik merk gewoon, ook al is het onbewust, dat wij vrouwen anders omgaan met sommige dingen. Met name op het mentale vlak. De meeste mannelijke coaches doen te weinig met dat emotionele stukje. Bij hen is het allemaal iets zwart-witter.” En zeker bij atletes die het moederschap proberen te combineren met topsport is het fijn als coaches zich een beetje inleven, glimlacht Broersen.
Lees ook:
Sprinter Tasa Jiya (25) leert haar dochter dat falen niets zegt over je eigenwaarde
Het moederschap bleek helend voor atletiektalent Tasa Jiya, die al sinds haar tienerjaren vecht tegen depressies. ‘Sommige dagen sta ik mezelf nu toe om net goed genoeg te zijn.’
