Ik wou dat ik de hond van Demi Vollering was

Ik wou dat ik de hond van Demi Vollering was. En ik hou niet eens van honden.

Het lijkt me zo fijn. In dat rugzakje op haar rug, terwijl zij fietst. Lekker warm. En knus. En veilig. Voorpootjes op haar schouder, koppie naast haar hoofd. Beetje hijgen in haar oor. En maar kijken, naar die prachtige besneeuwde toppen en glooiende valleien in Zwitserland. Urenlang. Totdat ik in slaap val van de warme rug onder me en het zachtjes wiegen van links naar rechts, van rechts naar links. Met mijn kin op de bovenarm van Demi dommel ik weg.

Demi Vollering, ik neem aan dat u de naam van mijn baasje al kent, heeft zich dit wielerseizoen ontpopt tot de nieuwe Anna van der Breggen, Marianne Vos en ­Ellen van Dijk tegelijk. Ze kan keigoed klimmen. ­Retegoed sprinten. En een potje tijdrijden waar je eng van wordt. Ze won Luik-Bastenaken-Luik al en werd tweede in de Amstel Gold Race. Nu een hele generatie Nederlandse wielrensters bijna of helemaal met ­pensioen gaat, is zij de vrouw om op te letten.

Ik weet dat, want ik ga vaak met haar mee als ze gaat trainen. Ze is zo sterk. Ze draagt mij moeiteloos. En ik ben toch een Friese stabij van een kilootje of twintig, dat tors je niet zomaar in het rond. Zo’n vrolijke zwart-witte hond ben ik, met van die blije flaporen als ik ren. Mijn naam is Flo – heb ik me toch even netjes voorgesteld.

Dat op haar rug zitten is mijn favoriet, omdat je dan zoveel ziet. Maar ik ren ook graag naast of voor haar uit. Aan een lijn of los. Over de straat, door de bladeren en door het bos. Mijn baasje Demi is ontzettend veel op reis. Ik mag vaak mee. Daar ben ik gek op. We reizen van Nederland naar Zwitserland, want daar woont haar vriend. En weer terug. Zwitserland bevalt me het best. Het is er zo mooi. Gelukkig vindt Demi dat ook. We gaan er dus permanent ­wonen, binnenkort.

Ik denk dat ze de komende jaren een nog veel betere wielrenster wordt. De Zwitserse bergen gaan haar nog sterker maken. En weet je waarom ze zo goed in sprinten is? Ze stopt ook regelmatig even. Voor een foto (met mij, joechei) of voor een mooie bloem. Als ze geen wielrenner was geworden, dan was dat haar werk geweest. Bloemen.

De mooiste boeketten kan mijn baasje maken. Ze is er zelfs voor naar school geweest. Soms komt ze thuis na een gewonnen wedstrijd en dan moppert ze wel eens binnensmonds. Konden ze hier nu niet een netter bosje van maken, zegt ze dan. Ik kijk dan even naar de bloemen die ze kreeg en zie meestal dat het klopt. Demi bloemschikt gewoon veel beter.

Wat wou ik ook alweer zeggen? O ja, dat stoppen. Voor een foto of een bloem. Dat is dus de perfecte intervaltraining. Soms tilt ze me even uit de rugzak. En dan ren ik wat. Daarna hijst ze me er weer in en sprint ervandoor. Daar word je sterk van, hoor. Ik zit en geniet. Van haar kracht en van wat ik zie. Als hond kun je bijna niet gelukkiger zijn.

Je zo gedragen en gekoesterd voelen, wat lijkt me dat fijn.