ColumnJohn Graat
Ik wilde naar mijn scherm schreeuwen: Frenkie, wat dóe je daar nog?
Bij het korte shot zie ik een zwarte schaduw liggen over het gezicht van Frenkie de Jong. Een grote wedstrijd van FC Barcelona in de Champions League gaat beginnen, deze woensdagavond, tegen Internazionale. Daar zit hij, het hoofd leunend op een arm, als De Denker van Rodin, verscholen in de donkere dug-out, een verdomhoekje in dat allemachtige Camp Nou.
Ik las ooit dat hij als baby pas stil werd als zijn moeder een bal in zijn box had gelegd. Nu moet hij weer van een afstandje toekijken. Ik had de neiging om hard tegen mijn scherm te schreeuwen: Frenkie, wat dóe je daar nog?
Hij is hersteld van zijn dijbeenblessure en had kunnen spelen. Trainer Xavi stelde hem weer niet op. De Barcelona-trainer houdt op zijn positie vast aan zijn oude ploegmaat Sergio Busquets, zoals Alfred Schreuder bij Ajax niet durft te tornen aan de heilige huisjes Blind en Tadic. Busquets is net als Pique op zijn retour, maar het zijn wel clubiconen, en: Catalanen.
Frenkie niet. Frenkie ademt de polder. Al vanaf de middelbare school is hij samen met Mikky. Hij mag 25 jaar zijn, Frenkie blijft de jongen die met zijn bal tot de late avond door de Alblasserwaard dribbelt. Iets te balverliefd, vindt Xavi. Pas als ik deze avond commentator Emile Schelvis heb horen uitroepen dat het met Busquets en Pique ‘écht niet meer kan’, mag De Jong erin. De wedstrijd ontvlamt. De Jong is overal. Hij dribbelt, hij passt. Met een wuft wippertje zet hij Calhanoglu voor schut. De Jong creëert er uit het niets een oneindige ruimte mee. Wat volgt, in 26 minuten: een schaar, een hakballetje, een schijnbeweging, een versnelling en een harde tackle, het hele repertoire.
Potverterende puinhoop
In 2019 werd hij als de verre nazaat van Cruijff verwelkomd. Sindsdien dingt Barça vooral naar de prijs van de slechtst geleide club ooit. Het is een beerput, potverterende puinhoop, slangenkuil en schuldenberg ineen. Het bestuur probeerde Frenkie heel slinks weg te pesten. De blonde dribbelaar uit Arkel besloot glimlachend om te blijven. Een vertrek zou hem grof geld kosten. Bovendien was Barcelona een fijne stad. Warm, strand nabij, Ramblas.
Dat laatste snap ik. Van de rest snap ik niets. Het getreiter gaat door. Deze week beklaagde president Joan Laporta zich over spelers die niet snel genoeg hadden ingestemd met salarisverlaging. Weer een steek naar De Jong. Zijn salaris is dit seizoen overigens achttien miljoen euro. Exclusief bonus van 2,88 miljoen. Volgend jaar is dat toeslagje 9,7 miljoen.
Het zijn bedragen die de abstractie benaderen. Met de helft van dat geld kun je ook wel je energierekening betalen, én een paar leuke auto’s, lijkt mij. De keerzijde is dat voor Frenkie ook zondag in El Clásico tegen Real Madrid een bijrol dreigt. Onlangs liep hij bij Oranje die blessure op, door te weinig ritme. Hoe lang blijft hij straks fit op het WK, daar in Qatar?
Barcelona is zowaar koploper in Spanje en zet soms dat masker van de oude droomclub weer op. Woensdag zag ik de spits die ze niet kunnen betalen, Lewandowski, zo hoog naar de hemel klimmen dat hij een van de mooiste kopbalgoals van de laatste jaren kon maken. Inter prikte door de façade heen: 3-3. Voor Barcelona dreigt nu alwéér vroege uitschakeling in de Champions League. Frenkie, jij roos op een mestvaalt, wegwezen daar.
