Hoe kan het dat we de slachtoffers niet geloven?

Alleen maar verliezers. Dat was het eerste wat in me opkwam toen ik de uitspraak in de ‘zaak Wevers’ las. Vincent Wevers, de turncoach die maandag werd vrijgesproken voor grensoverschrijdend gedrag. Een cliché is niet voor niets cliché: zelden denken we er nog echt over na wat het betekent. Maar gisteren drong de impact volledig tot me door. Alleen maar verliezers.

Hoe kan het dat volwassenen die kinderen horen te beschermen, dat niet doen. Hoe kan het dat turncoaches, naast Vincent Wevers nog zeker 25 – want er lopen op dit moment nog 25 zaken tegen turncoaches – het normaal vonden om hun pupillen uit te schelden. Te kleineren. Buiten te sluiten. Te beschimpen. Te bespugen. Soms zelfs te slaan. Kinderen. Meisjes van vaak van nog geen tien jaar. Hoe kan dat.

Hoe kan het dat hun verhalen zo lang niet serieus genomen zijn. Dat, toen de inmiddels volwassen geworden meisjes al hun moed verzamelden om naar buiten te treden, ze werden weggezet als aandachtstrekkers. Aanstelsters. Dames die wraak om het een of ander wilden, of uit waren op effectbejag.

Terreur

Hoe kan het dat hun verhalen pas werden geloofd toen een coach uit de school klapte. Gerrit Beltman. Hij bekende dat hij ook had meegedaan met de terreur. Hoe kan het dat we slachtoffers niet geloven, maar een dader nodig hebben die bevestigt wat er is gebeurd. Hoe kan dat.

Hoe kan het dat we dit ‘grensoverschrijdend gedrag’ noemen. Het hield niet op als de turntraining voorbij was. Sommige meisjes woonden bij hun coaches, ver weg van huis, van pappa en mamma. En daar bij de coach in huis ging het kleineren, intimideren, continu kritiek leveren op kilo’s – bij méisjes, van nog geen tien jaar oud – gewoon door. Hoe kan het dat we dit psychisch en fysiek murw beuken niet noemen zoals het heet: kindermishandeling.

Hoe kan het dat toen er éindelijk actie werd ondernomen, het hele vrouwentopturnen meteen maar werd stilgelegd. De meisjes van nu. De groep die zo goed presteerde. Die zei wél goed behandeld te worden. Wél lol te hebben. Er was een groter belang, natuurlijk. Dat snapt iedereen. Maar hoe kan het dat hun dromen van Olympische Spelen en medailles collateral damage zijn geworden, of zoals ze zelf zeggen: zijn verwoest.

Hoe kan het dat er niet naar deze jonge vrouwen is geluisterd. Dat zij niet serieus genomen zijn. Hoe kan het dat de turnsters van nu een gele kaart kregen als ze zich uit zouden spreken over hoe het met hen ging. Intimidatieproblematiek los je niet op met nieuwe intimidatie.

Hoe kan het, in godsnaam hoe kan het, dat er krankzinnig slecht onderzoek naar de misstanden is gedaan. Zo slecht dat de uitspraak maandag luidde: er rijst een zeker beeld op, maar bewijzen zijn er onvoldoende. Meneer Wevers, u kunt gaan.

Doe je mond open, zeggen ze dan, de volwassenen die je hadden moeten beschermen. Maar doe je dat, en word je eindelijk geloofd, dan sta je met je als kind kapot gemaakte ziel en al je kwetsbaarheid op straat, alsnog met lege handen. Want ja, juridisch klopt het niet, of zo.

Doe je mond open. Dan wordt jouw turntoekomst die al bijna weg is omdat je al anderhalf jaar niks mag zeggen, niet zelf mag bepalen wat goed voor jou is, je helemaal ontnomen. Want op je mond opentrekken staat een gele kaart.

Alleen maar verliezers.

Er is recht gesproken. Maar niemand is recht gedaan.