Het is wat het is. Terugkijken en treuren kost energie, je moet verder, vooruit

Ik haal een keer diep adem, klap mijn laptop met daarop de livestream van het baanwielrennen dicht en stap uit de auto. Knerpend over grote kiezels loop ik naar de sjieke trouwzaak. Van de ene vriendin die een van de slechtste momenten uit haar leven meemaakte, naar de andere vriendin die de jurk waarin ze gaat trouwen al aan heeft. Voor wie de tranen zijn die prikken, weet ik even niet.

Het is wat het is, zei Kirsten Wild, terwijl Amy Pieters haar hand eventjes op die van haar maatje legde. Haar elleboog is stuk. Haar been geschaafd. En ook op de heup zit een gat in haar wielerpak. De Australische die tussen de twee baanwielrensters door dook en door wie Kirsten viel: het is wat het is. De aansluiting met de besten in de race niet meer vinden, fysiek en mentaal niet, en daardoor vierde worden: het is wat het is.

Laat het achter je. Er nog iets aan veranderen, kan toch niet meer. Concentreer je op het nu. Ik schud mijn hoofd om de beelden op mijn netvlies kwijt te raken, en kijk naar mijn vriendin. Hoe ze daar staat voor de spiegel. Ze is oogverblindend. Een klein gouden armbandje zou het afmaken, zeggen we tegen elkaar. Goud. Dat had die andere vriendin ook zo vreselijk goed gestaan.

Die vijf woorden lijken misschien een dooddoener. Een cliché, een open deur

Ze heeft nog een kans, zondag op de wielerbaan in Japan. Als ze deze race maar achter zich laat. Als ze ‘het is wat het is’ maar écht ter harte neemt. De vijf woorden lijken een dooddoener. Een cliché, een open deur. Een excuus zelfs, misschien. Maar voor topsporters zijn het de belangrijkste woorden in hun bestaan. Daarom hoor je ze ook deze Spelen weer zo verrassend veel.

Balen van gedane zaken en gemiste kansen heeft geen zin. Je moet verder. Terugkijken en treuren kost energie. Je moet vooruit, en je alleen druk maken over de dingen waarop je invloed hebt. Al het overige – is wat het is. Als atleet leer je zo te leven. Naast de fysieke en mentale kwaliteiten om te kunnen presteren, moet je ook talent hebben voor radicaal afsluiten en verder gaan.

Kirsten is er normaalgesproken een kei in. De knop om. Niet meer denken aan wat geweest is. Verder, met een schone lei. Dat kan ze. Dat weet ik.

Nu ik nog. Focus op wat nu belangrijk is. Op die beeldschone vriendin daar, stralend in het wit.

Lees ook:

Zelfs na haar gouden race blijft de aureool van eenzaamheid om Sifan Hassan hangen

Sifan emotioneert me alleen al door wie ze is, schrijft Marijn de Vries in haar column. Hoe kan het meisje dat moederziel alleen naar Nederland vluchtte, verpieterde in de asielzoekersopvang en opbloeide met een paar geleende sportschoenen aan haar voeten hier nu zo staan. Zo snel. Zo sterk.