Eindelijk een individuele medaille voor Lieke Klaver op het EK Indoor

In dat verstilde moment van emoties, vlak na de finish van de 400 meter op de EK indoor, is de lange weg voelbaar die achter deze twee atletes ligt. Lieke Klaver die haar hand vol ongeloof voor de mond slaat, haar ogen dichtgeknepen tegen de opkomende tranen. Femke Bol die haar trainingsmaatje blij aankijkt, zelf al gewend aan de euforische gevoelens na een succesvolle race. Zo ziet zilver en goud er anno 2023 uit.

De arm van de een om de schouder van de ander getuigt van een prettige intimiteit. Dit beeld vertelt het verhaal van twee topsporters die tegelijkertijd vriendinnen en concurrentes zijn. Allebei gezegend met looptalent, maar de ene toch duidelijk iets meer dan de andere.

Daarom was de titelprolongatie van Bol niet de opvallendste prestatie van dit weekend. Ook met het oog op de gouden droom van Nederland, volgend jaar op de olympische mixed relay in Parijs, was dat de eerste individuele medaille op een internationaal kampioenschap voor Klaver. Zij pakte zaterdagavond in een tijd van 50,57 seconden het zilver, achter de ongenaakbare Bol die in de Ataköy Arena in Istanbul aan 49,85 genoeg had. Haar eigen wereldrecord staat op 49,26.

‘Hier was ik aan toe’

Voor de televisiecamera’s zei Klaver even later dat dit eremetaal ‘nodig was’. “Hier was ik heel, heel erg aan toe”, lachte ze. Met haar 24 lentes is ze één jaar ouder dan Bol. Helemaal als een verrassing kwam de primeur niet. “Ik had meer hoop dan normaal, meer zelfvertrouwen.”

Natuurlijk leert Klaver naar eigen zeggen veel van Bol, ze inspireert haar succes ook. Dat neemt niet weg dat het mentaal veel veerkracht vraagt om dag-in-dag-uit geconfronteerd te worden met iemand die beter is dan jij.

Twee weken geleden nog, in het gangenstelsel onder de tribunes van het Apeldoornse Omnisport waar het publiek massaal voor het wereldrecord van Bol klapte, bekende Klaver dat zij wat vaker tegen zichzelf moet zeggen: wat ik doe, is ook heel goed. “Ik presteer op een niveau wat Nederland al heel lang niet meer gekend heeft. Fem loopt gewoon onmenselijk hard, maar dat betekent niet dat ik het niet goed doe.” Klaver was afgelopen zomer de eerste Nederlandse finaliste ooit op de 400 meter van een WK outdoor. Ze werd vierde. In de buitenlucht kiest Bol voor de horden.

Hotelkamer in Yokohama

De omarming van nu gaat terug naar 2019, toen de twee sportvrouwen voor hun eerste grote seniorentoernooi een hotelkamer deelden in de Japanse stad Yokohama. Alles was nieuw, alles was spannend. Ze durfden hun deur niet op slot te doen, ook niet ’s nachts, omdat ze dachten dat daar iets mee was. Toen hun oudere collega Lisanne de Witte langskwam, overstelpten ze haar met enthousiaste opmerkingen: heb je die en die atleet gezien, die is er ook! De Witte, grinnikend bij de herinnering. “Ik zei: nou meiden, daar gaan we ons niet mee bezighouden. Het waren echt nog meisjes, helemaal hoteldebotel van wie ze zagen.”

Tegenwoordig is Bol zelf degene tegen wie anderen opkijken. Zij heeft in het verleden vaker aangegeven hoe fijn het is om in de persoon van Klaver iemand te hebben om ervaringen mee te delen. Als atlete is zij misschien niet kwetsbaar, ook zij blijft mens. Vlak voordat ze in het vliegtuig naar Turkije stapte, verklaarde ze gevoelig te zijn voor kritiek. “Die ene nare reactie zal ik altijd wel onthouden. Dat vind ik jammer van mezelf, maar dat is wel hoe het is. Daarom probeer ik me zoveel mogelijk voor reacties af te sluiten.”

Een etmaal na hun individuele podiumplaatsen loodsen Bol en Klaver het vrouwen estafetteteam naar goud op de 4x400 meter. Gearmd lopen ze de ereronde.

Lees ook:

Ellen van Langen en Lieke Klaver over de kunst van het hardlopen: ‘Eigenlijk is het gekkenwerk’

De olympische roem van de een, is de droom van de ander. Oud-atlete Ellen van Langen, winnares van goud in Barcelona, gaat in gesprek met atlete Lieke Klaver. Over de kunst van het hardlopen, toen en nu.‘In je hoofd moet je er klaar voor zijn om gigantisch kapot te gaan.’