In QatarJohn Graat
Een vrouw die 22 mannen leidt, en dat in Qatar
Bij de aanstelling van Stéphanie Frappart donderdagavond bij Duitsland-Costa Rica, de eerste vrouwelijke scheidsrechter ooit op een WK, moest ik denken aan Noof al-Maadeed. Deze Qatarese vrouw, 23 jaar, ontvluchtte haar land vanwege misbruik door haar familie. Ze vroeg in Engeland asiel aan, maar keerde vorig jaar terug naar Qatar. Via sociale media liet ze noodkreten horen, totdat het op 13 oktober 2021 stil werd. Vier maanden later liet ze in één berichtje weten dat ze veilig was. Sindsdien is niets meer van haar vernomen.
Let wel, vrouwen in Qatar hebben meer vrijheid en rechten dan elders in de Golfregio. Nergens in de Arabische wereld ligt hun arbeidsparticipatie hoger. Voor de sport was de deelname van vier vrouwen namens Qatar in 2012 aan de Olympische Spelen van Londen een doorbraak. En er zijn wetten die hen moeten beschermen tegen geweld.
Mensenrechtenorganisaties wijzen echter steevast op de discriminatie in de praktijk. Huiselijk geweld door de man is niet strafbaar. Vrouwen hebben formeel voor alles toestemming van hun man nodig. In de hoogste bestuursraad onder de emir zit geen enkele vrouw.
Uitgerekend dit land heeft de primeur met Frappart. Hier wordt zij anderhalf uur de baas over 22 dikbetaalde mannen. De frêle Française (1,64 meter, 54 kilo) fluit al enkele jaren mannen op het hoogste niveau. In 2019 brak ze door, met de strijd om de Europese Supercup tussen Chelsea en Liverpool. Coach Jürgen Klopp van Liverpool zei toen: “Als wij gespeeld zouden hebben zoals zij gefloten heeft, hadden wij met 6-0 gewonnen”.
Opvallend weinig agressieve reacties
Ik ben op haar gaan letten, zeker sinds ik er met Lucas Verweij over sprak. Hij schreef een boek over de kunst van het beslissen op een voetbalveld. Het viel hem op dat beslissingen van Frappart (38) opmerkelijk weinig weerstand oproepen bij spelers. Die lijken onder de indruk van haar resolute besluitvaardigheid en overtuigingskracht. Van de agressie die mannelijke arbiters nog weleens oogsten, heeft zij opvallend weinig last.
Frappart kijkt nooit bozig, blijft uiterlijk onverstoorbaar. Aan fysiek machtsvertoon doet ze niet. ‘Ook al is ze klein en licht, ze maakt haar lichaamsbewegingen in alle rust en met uiterste precisie’, schreef Verweij. Hij vergelijkt haar met een performancekunstenaar en balletdanser.
Onderzoeken schijnen uit te wijzen dat leiderschap sowieso ‘vervrouwelijkt’. En dat een meer androgyne stijl van leidinggeven beter werkt. Die maatschappelijke tendens zie je nu terug op het voetbalveld. Zou het ook omgekeerd werken? Dat voetbal de maatschappij op dit vlak beïnvloedt? Als meisjes en vrouwen zien dat een vrouw 22 opgefokte mannen kan temmen, zal dat, vermoed ik, niet alleen vrouwen in Qatar inspireren.
