Een Tour die altijd boeide, vooral dankzij aanvallers en een alleskunner

Het moment van de Tour was zondag het moment dat Jonas Vingegaard midden op de Champs-Élysées de trofee kon optillen. De Deen won uiteindelijk afgetekend, met 2.34 minuten voorsprong op Tadej Pogacar en ruim zeven op de nummer drie, Geraint Thomas. Op de met Denen gevulde Champs-Élysées vierde hij samen met Jumbo-Visma een historische zege.

Het was het sluitstuk van een enerverende wedstrijd. Het meest symbolische moment vond plaats op de Hautacam in de Pyreneeën, donderdagmiddag. De beste drie man van de Tour reden achter elkaar. Wout van Aert voorop, Jonas Vingegaard als tweede en Tadej Pogacar sloot de rij. Niet veel later reden de eerste twee weg. De derde, Pogacar, boog het hoofd. De Tour was beslist.

Halverwege de Tour kraakte Pogacar

Ronduit verrassend was het verloop ervan. Want hoewel Pogacar al snel de gele trui in bezit kreeg, bleek UAE niet in staat om de koers ‘defensief’ te maken, zoals vorig jaar. De ploeg viel uit elkaar, deels door coronagevallen. Pogacar stond er veel alleen voor.

Hij werd een leider die werd aangevallen en halverwege de Tour kraakte hij. Was eerst Pogacar met UAE de prooi, na een coup van Jumbo-Visma richting de Col du Granon werd dat Vingegaard. En waar de Deen op de belangrijke momenten de hulp kreeg van de ploeg, viel Pogacar keer op keer alleen aan.

Waar UAE niet kon controleren door de beperkte slagkracht van de ploeg, koos Jumbo-Visma de laatste week voor een offensief verdedigende rol. De ploeg probeerde telkens renners in kopgroepen te krijgen om Vingegaard later van dienst te kunnen zijn. Pogacar werd er dol van, zoals hij ook was toen hij nog als leider op de Galibier in zijn eentje tegen vier Jumbo-Visma-renners reed (Kuss, Kruijswijk, Roglic en Vingegaard), terwijl Wout van Aert óók nog in de kopgroep zat. Zelden was de overmacht van één ploeg in de Tour zo groot.

Een gele schaduw op het wiel

Desondanks bleef Pogacar de aanval zoeken. Misschien tegen beter weten, maar hij had het beloofd. Zeker tien keer in drie Pyreneeënetappes demarreerde hij. Bergop en in de afdaling. Maar telkens kreeg hij een gele schaduw op het wiel.

De nummer drie, Geraint Thomas, wilde best meedoen, maar kon niet op tegen de snelheden die zijn twee concurrenten ontwikkelden. “Ik doe nu twaalf keer de Tour, maar nooit heb ik gezien dat op de voorlaatste klim al enkelingen of duo’s boven kwamen. Het was koers van zo ver tot de finish. Ongelooflijk", zei Thomas.

Jumbo-Visma domineerde met zes zeges van drie verschillende renners en drie truien in de snelste Tour ooit. Geholpen door een straffe rugwind toen het peloton de oversteek maakte van de Noordzee naar de Vogezen. De aanvallers waren bovendien in het voordeel, omdat de sprinters maar twee kansen kregen, allebei in Denemarken aan het begin van de Tour.

Er was zodoende weinig sprintcontrole en daardoor bleef men maar aanvallen, zo merkte Tourveteraan Bauke Mollema. “Renners realiseerden zich dat hun aanval misschien hun enige aanval kon zijn. Zelfs op de bergen werd maximaal gegeven. Er waren geen eenvoudige dagen waar je kon herstellen.”

Een bijna ludieke speldenprik richting Cahors

Het gevolg was een Tour met ongelooflijke tijdsverschillen. De nummer tien, Adam Yates, stond op liefst 25 minuten. Dat verschil is deze eeuw nog niet zo groot geweest. Vingegaard, zaterdag. “Het waren de hele tijd aanvallen. Van ons, van Tadej, van iedereen.”

De uitgestoken hand van Pogacar na zijn val in de afdaling van de Col de Spandelles aan Vingegaard betekende achteraf gezien het einde van de aanvallen, op een bijna ludieke speldenprik richting Cahors na. Pogacar toonde zich een groots verliezer. Het was voor het eerst dat hij in een rittenkoers duidelijk werd verslagen. Zijn gemoed leed er niet onder. Hij bleef grappen maken en de tegenstander feliciteren. “De beste met de beste ploeg heeft gewonnen.”

Vingegaard leunde op zijn ploeg, maar vooral ook op Wout van Aert. De Belg, het ‘groene monster’ genoemd binnen zijn ploeg, gaf het begrip alleskunner een nieuwe betekenis. Hij won met een solo, won zaterdag de tijdrit, won met een sprint en reed bergop als de beste knecht denkbaar voor Vingegaard. En passent reed hij nog kilometers op kop en veroverde hij de groene trui met een recordaantal punten. Als Vingegaard de beste klimmer ter wereld was, dan is Van Aert de beste allrounder ter wereld, zo klonk het binnen de ploeg. Unaniem werd hij verkozen tot strijdlustigste renner van deze Tour.

Maar het bleef uiteindelijk de wedstrijd van Vingegaard en Pogacar. Een duo dat durfde te verliezen, maar ook omdat ze wisten dat ze de besten waren. Pogacar keek al even naar de toekomst: “Ik hoop dat het een paar goede jaren worden. Deze uitdaging kon ik niet aan. Maar volgend jaar wel. En ik ga mijn stijl niet veranderen.”

Lees ook:

Jonas Vingegaard (25) was ooit ziek van de stress, maar wint nu bijna zeker de Tour

Jonas Vingegaard etaleerde zijn kracht onder meer op de Hautacam. Een profiel van de jonge Deen, die langzaam groeide naar de absolute top.