Een Nederlander heeft de Giro gewonnen, vier keer!

Er kwam geen pushbericht van de NOS toen de viervoudig Girokampioen gisteren voor de laatste keer de finishlijn passeerde. De wereldprestatie stond niet bovenaan Teletekstpagina 101. Het was niet trending op twitter. En niet live op tv. Er was geen delegatie van Nederlandse hoogwaardigheidsbekleders naar de Italiaanse finishplaats van de Giro, Cormons, afgereisd om de overwinning luister bij te zetten. Er komt geen grootse huldiging op Schiphol. Geen rondvaart door de grachten. Geen roze tompoucen bij de Hema.

Want de viervoudig Girowinnaar is een vrouw.

Nu weet ik dat Anna van der Breggen ook niet zo van al die aandacht houdt. Ze fietst. Gewoon. Omdat ze het leuk vindt. Dit is haar afscheidsjaar. En in dat jaar wint ze nog steeds alsof het niets is, en gunt ze haar ploeggenoten meer dan ooit. Het heilige vuur om zelf te winnen is verdwenen, want ze won alles wat er op de weg te winnen valt al eens. De Ronde van Vlaanderen. De Amstel Gold Race. De Strade Bianche. Zeven keer de Waalse Pijl. Luik-Bastenaken-Luik, twee keer. Het wereldkampioenschap, op de weg en op de tijdrit. De Olympische Spelen op de weg.

Liever maakt ze een wandeling met de hond

En sinds gisteren vier keer de Giro. Ze wil vooral nog plezier beleven, dit laatste jaar. En dat doet ze. Ze geniet. Zonder huldiging. Dat kan haar niks schelen. Liever maakt ze een wandeling met de hond. Of althans, dat deed ze vroeger. Toen ze nog thuis woonde, bij haar ouders, op de boerderij even buiten Hasselt.

Het bankje waar ze dan ging zitten, daar fiets ik wekelijks zeker één keer voorbij. Soms vaker. Sinds ik weet dat dit Anna’s thuiskombankje is, zie ik haar in gedachten altijd zitten daar in het bochtje op de dijk. Haar blik over het wijdse Zwarte Water met de rietkragen, de kleine haven links van haar. Achter haar het oude gemaal Streukelerzijl.

De hond zit aan haar voeten, of snuffelt een beetje rond. Het kan er koud zijn, maar Anna heeft er de zuidwestenwind meestal in de rug. Dan kun je er even tegen. In de verte de kerktoren van Hasselt, en de wieken van de molen waaraan na de Olympische Spelen van 2016 vlaggen hingen met haar naam.

In stilte komt ze er weer tot zichzelf

Ze kijkt er en ze peinst er, daar op dat bankje. In stilte komt ze er weer tot zichzelf. Het gewoel van de wedstrijden, wat er ook gebeurd is – leuk of vervelend, de hectiek: ze laat het hier achter zich. Ze geeft het mee aan de wolken, die als grote schepen langs de hemel zeilen. Aan de watervogels, en aan de zwaluwen in de lucht.

Ik denk niet dat Anna hier vandaag of morgen zit. Ze woont al jaren ergens anders. En haar vierde Giro-overwinning staat voorlopig in een hoekje in haar hoofd geparkeerd. Want ze is al weer verder, op weg naar haar volgende doel: de Olympische Spelen, het allerlaatste hoofdstuk van haar carrière.

Als ik morgen of overmorgen langs het bankje fiets, ga ik er zitten. Iemand moet over het water staren en aan haar legendarische prestatie denken. Als zij het niet is, doe ik het wel. En ik neem wat mee. Een plaatje. Met daarop “Het Anna van der Breggen-bankje. Viervoudig winnaar van de Giro”. Want een piepklein eerbetoon is toch echt wel op zijn plaats.