Een getergde Djokovic sluit zijn missie bij de Australian Open winnend af

Als de eigenwaarde van Novak Djokovic is aangetast, dan ontpopt hij zich tot een vechtjas. Hij rust dan niet tot hij krijgt wat hem is afgenomen. Bij de Australian Open bracht hem dat zondag niet alleen de titel, de herovering van de mondiale koppositie en de evenaring van een record, maar óók eerherstel.

Tot op het bot gekrenkt was Djokovic toen hij twaalf maanden geleden in Australië als vaccinatieweigeraar werd aangehouden, opgesloten en na veel tumult het land uitgezet. Hij voelde zich niet alleen als een verschoppeling behandeld, maar tevens verjaagd uit zijn koninkrijk.

Wat Wimbledon voor Roger Federer is en Roland Garros voor Rafael Nadal, dat is de Australian Open voor Djokovic. Hij won er het vaakst van de Grote Drie, het illustere trio dat in de afgelopen twee decennia de dominante factor in het mannentennis was. Indringers in hun huiskamers tolereerden ze nauwelijks, met Andy Murray als enige echte luis in de pels.

Op jacht om iets recht te zetten

In Melbourne was het de afgelopen twee weken niet anders. Sinds zijn terugkeer op de baan in Melbourne Park liet Djokovic er geen onduidelijkheid over bestaan: de 35-jarige veteraan wilde iets rechtzetten en was op een missie. Niets of niemand kon hem daarvan weerhouden, zelfs de hamstringkwetsuur niet die hem in de eerste drie partijen parten speelde en hem als bewegingskunstenaar afremde.

Dat hij getergd was, bleek vooral in zijn wedstrijd uit de vierde ronde tegen Alex de Minaur. In drie sets werd de hulpeloze Australiër slechts vijf games gegund, een strafexercitie waarvan Djokovic later in de Servische pers toegaf dat rancune voor het leed dat hem een jaar eerder was aangedaan de voedingsbodem vormde. Het thuispubliek vergaf het hem, dankzij een charmeoffensief.

Het zo zorgvuldig uitgeschreven script leek de prullenbak in te kunnen, nadat uitgerekend zijn vader zich vergaloppeerde. Srdjan Djokovic liet zich na de gewonnen kwartfinale tegen de Rus Andrej Roeblev fotograferen en op video vastleggen met pro-Poetin-aanhangers. Een van hen droeg een T-shirt met de letter Z, het symbool van steun voor de Russische invasie in Oekraïne. Een rel was geboren.

Onbezette stoel op tribune een knieval

Ondanks dat Novak Djokovic later van ‘misinterpretatie’ sprak, bleef de stoel van zijn vader op de tribune tijdens de resterende twee duels onbezet. Zo hoopte hij verdere onrust te voorkomen. Maar die knieval sneed hem wel door de ziel.

Hoewel hij ongewild afgeleid raakte, brak de consternatie hem niet op. Met dank aan chauvinistische landgenoten, die de overlevingsdrang bij hun nationale held voedden. Stefanos Tsitsipas ondervond die taaiheid in de eindstrijd. Dat terwijl de 24-jarige Griek eveneens kon rekenen op een grote schare fans van zijn geboortegrond, die net als de aanwezige Serviërs grotendeels tot de Australische populatie behoorden.

Vanaf de eerste slagenwisseling was er sprake van een ongelijk gevecht, mede omdat Tsitsipas verstijfde bij de gedachte dat bij winst hij zowel zijn eerste grandslamtitel als de eerste plek op de wereldranglijst zou veroveren. In zijn doorgaans vlammende spel ontbrak de overtuigingskracht, ook al wist hij er nog twee tiebreaks (7-4 om 7-5) uit te slepen na een met 6-3 verloren gegane eerste set.

“Dit is waarschijnlijk mijn grootste overwinning uit m’n leven, gezien de omstandigheden”, zei Djokovic, doelend op de voorgeschiedenis, nadat op de tribune in het bijzijn van zijn moeder, broer en coaches alle opgekropte emoties eruit waren gekomen. “Er was immers een reden dat ik hier in Melbourne mijn beste tennis liet zien.”

Lees ook:

Sabalenka wint de Australian Open, en wordt een speelbal van Loekasjenko’s propaganda

Na haar grandslamzege was Aryna Sabalenka een speelbal van propaganda. Het legde de balanceeract tussen sport en politiek bij de Australian Open op schrijnende wijze bloot.