Een bloedzak voor Thijs en zijn les voor de voetbalwereld

De minuut stilte was zelden stiller. Veertigduizend mensen in de Kuip waren met hun gedachten bij Thijs Slegers, voorafgaand aan Nederland-Gibraltar. Ook ik stond op de perstribune een brok weg te slikken. Anderhalve dag later lag ik in een stoel van Sanquin. Langzaam sijpelde mijn bloedzak vol en ik vroeg me af of de voetbalwereld een les kon trekken uit wat Thijs teweeg had gebracht.

Met de naald in mijn arm had ik uitzicht op een wand met foto’s van Luuk de Jong, Xavi Simons, bondscoach Ronald Koeman en een tekst van Thijs: ‘Ik ben niet meer te helpen, maar anderen wel’. Om me heen waren alle stoelen bezet. Zo druk had ik het hier nog nooit meegemaakt. “Komt dat door Thijs?” vroeg ik de vrouw die mij had lekgeprikt. “Absoluut!”

Thijske. Eind jaren negentig werkte ik op de sportredactie van het Eindhovens Dagblad toen de jonge Thijs Slegers daar over het amateurvoetbal ging schrijven. Op zaterdag was hij bezorger van de krentenbollen van zijn vader, bakker te Heeze, op zondagen hing hij rond op de velden. Bij de kleinste amateurclubjes bleef hij tot laat in kantines hangen om hét verhaal eruit te krijgen.

Thijs was een dondersteen, gedreven, soms wat slordig. Nadat hij op een fout in een kop was gewezen, riep hij: ‘Ach joh, we zijn hier niet bij de Elsevier!’ Een paar jaar later had hij nummers van alle grote namen in het voetbal in zijn boekje. We bleven elkaar in allerlei functies steeds weer tegenkomen. “Johnny!” “Thijske!”

Thijs liet zien wat voetbal losmaakt

Ook op 25 oktober 2020. PSV had die zondag verloren bij Vitesse. Op het parkeerterrein stonden we na te praten. Over PSV, koetjes, kalfjes. Hij vertelde niets over wat PSV-speler Nick Viergever die middag aan hem had gevraagd: ‘Heb je klappen gehad?’ Hij zag daarna in de spiegel een donkere vlek onder zijn rechteroog. Zijn vrouw had ook al zo’n rare vlek op een bovenbeen gezien.

Toen hij niet meer van acute leukemie te genezen bleek, maakte hij van de nood een deugd. Typisch Thijs. Hij deed een oproep die inmiddels voor vele duizenden nieuwe stamcel- en bloeddonoren heeft gezorgd. Thijske werd een BN’er. Tijdens die ijzingwekkende stille minuut, maandag, verscheen zijn naam op alle reclameborden.

Thijs heeft laten zien wat voetbal kan losmaken. Bloedbank Sanquin en Matchis (stamceldonatie) jubelen dat vooral jonge mannen zich nu hebben gemeld als donor, juist waar zo’n behoefte aan was. Dit moet directies in het profvoetbal toch aan het denken zetten. Via de reclameborden waar even de naam van Thijs stond, proberen in dit eredivisieweekend weer bedrijven uit de gokbranche ons te verleiden om geld te verbrassen. Vooral jonge mannen zijn verslavingsgevoelig, zeggen experts. In stadions en voor televisie worden we constant gelokt: gok, gok, gok! Door Unibet, Betcity, Toto, Bet365, Kansino, op borden, op shirts. En anders zijn het wel de platforms voor cryptomunten die via sponsoring van clubs – én onze KNVB – mensen willen aanzetten om geld te stoppen in deze riskante windhandel.

De nalatenschap van Thijs zou nog rijker worden als de clubs én de KNVB zich meer bewust worden van de impact van alle boodschappen die ze verspreiden. Als ze gaan doen wat ze claimen: maatschappelijk verantwoord ondernemen. Ik stel me voor dat die ondeugende pretoogjes van Thijs dan toch weer ergens even gaan glimmen, zoals ze dat altijd hebben gedaan.