Dromen over wielrenner Sam Oomen

Dit jaar is een zwart gat. De dagen worden er zonder pardon in weg gezogen. We zijn al over de helft, maar ik heb geen idee waar de tijd blijft.

Normaal leef ik met het ritme van de wielerkoersen. De gure voorjaarswedstrijden in Vlaanderen en de bloesems in de Waalse klassiekers: het jaar is op een kwart. De Giro, de start van de Tour: het jaar is op de helft. De Vuelta, Lombardije: we hebben driekwart gehad en naderen de leegte. Die maanden van het jaar zonder wielrennen. Nu is er niks en strekt de tijd zich uit. Schijnbaar eindeloos. Maar, blijkt nu, verdwenen voor je het weet.

Wilfried de Jong herinnerde me eraan dat je meer moet lummelen, als mens. Dat is goed voor je. Dit weekend nam ik zijn woorden ter harte. Ik fietste twee dagen door Nederland, ik zat op terrassen. Ik luisterde naar podcasts en ik sliep uit. Een heel weekend in mijn eentje. Wanneer had ik hier voor het laatst zo uitgebreid de tijd voor genomen? Jaren geleden. Voor ik kinderen had.

Op de fiets droomde ik – dat lukt goed als je alleen bent. Over wielrenner Sam Oomen. Ik hoorde Sam in de podcast ‘In het wiel’ en het gesprek dreef weg van wielrennen. Sam houdt van koken. Hij houdt écht van koken. Hij trekt er elke dag minstens een uur voor uit. Van eten houdt hij ook. Liefst op bedaard tempo.

Voor een wielrenner is eten functioneel. Het gaat niet per se om lekker.

Ik dacht altijd dat wielrenners zich niet zo culinair verdiepen omdat het gewoon niet kán. Ze tellen calorieën, krijgen elke dag precies voorgeschoteld wat ze mogen hebben, wat hun lichaam heeft verbrand. Eten is functioneel. Het gaat niet per se om lekker.

Wielrenners moeten ook bijna altijd afvallen. Ik luisterde dit weekend ook naar Wilco Kelderman, die tijdenlang elke gram minder op de weegschaal vierde als een overwinning. En naar Jos van Emden, die een hele periode bijna alleen maar van die zure groene appels at. Na twee was hij er zo flauw van, dat hij de rest van de dag niks meer hoefde. Afvallen dat hij van dat appels eten deed.

Wat héérlijk om ook eens een wielrenner genietend te horen vertellen over eten. Over de fabuleuze kreeftsoep van zijn vader. Over hoe hij zelfs slecht gekookte pasta in wielerkoersen altijd heeft opgepimpt met zelf meegenomen kruiden en sausjes. Over bijna al zijn geld spenderen aan lekker koken en uit eten gaan. Als hij geen wielrenner zou zijn geworden, had Sam wel kok willen zijn. Of weerman. Een van zijn andere fascinaties. Urenlang kan hij zich verliezen in weersvoorspellingen.

In topsport draait het naast talent om wilskracht en tomeloze ambitie. En passie. Het is een combinatie van die drie. Welk element zwaarder weegt, is per sporter verschillend – en bij Sam is passie verreweg het grootste stuk. Hij geniet zo van zich tot over zijn oren in iets storten, dat het bijna geen grenzen kent. Grijpt een onderwerp hem, dan wil hij er álles van weten.

Al snel ging het weer over wielrennen. Maar ik had Sam nog wel veel langer over eten willen horen. Het zou me niet verbazen als hij ooit kok wordt. Ik wil nu al op de gastenlijst.

Journalist en voormalig profwielrenner Marijn de Vries fietst u elke maandag door het sportweekend. Lees hier eerdere columns terug.