De Vuelta Femenina had alles: waaiers, een rel en een unieke tweestrijd tussen Annemiek van Vleuten en Demi Vollering

Het waren voor Annemiek van Vleuten vijf lange, moeilijke en loodzware kilometers en na afloop liet ze zich pardoes achterover vallen om op haar rug uit te puffen, maar het was haar toch gelukt. Al piepend en krakend won Van Vleuten zondag de vernieuwde Vuelta Femenina. Na zeven dagen racen hield ze in het klassement tien seconden over op Demi Vollering. Een wielerronde waar alles in zat, eindigde zo in een secondespel waar het wielrennen voor vrouwen alleen maar beter van kan worden.

De laatste kilometers van zondag, verreden op de steile klim naar Lagos de Covadonga, illustreerden wat voor duel het de hele week was geweest tussen Van Vleuten en Vollering. Het was lang gelijkopgaand, maar de tweestrijd kreeg zaterdag extra peper toen Vollering een plaspauze hield en net op dat moment de ploeggenoten van Van Vleuten vooraan doorreden. Bewust, aldus Vollering. Het plan was al eerder gesmeed, aldus Van Vleuten. Maar hoe dan ook: het verschil was gemaakt.

Vollering moest zondag meer dan een minuut goedmaken en probeerde er op de slotklim alles aan te doen. En met nog 5,3 kilometer te gaan lukte stap 1: Van Vleuten werd gelost. Het verschil liep op naar vijftig seconden. Van Vleuten stortte in, maar net niet helemaal. Vollering won weliswaar de etappe, maar sloeg vol teleurstelling haar handen voor haar mond toen ze zag dat ze tien seconden tekortkwam.

Strak geregelde wedstrijd

Het duel tussen Van Vleuten en Vollering was het sportieve hoogtepunt van de Vuelta, die eigenlijk als vanzelfsprekend is ingepast in de wielerkalender. Vanuit de koers kwamen ook positieve verhalen. Niet alleen van rensters, ook van de begeleiding. Het was een strak geregelde wedstrijd, met organisatoren die regelmatig om feedback kwamen vragen van de ploegen over situaties in en rondom de wedstrijd. Wat dat betreft was de onduidelijkheid over de ritwinnaar van zaterdag een smetje op de verder goede organisatie.

Oké, de Vuelta was geen Tour de France, maar door dezelfde organisatie was de koers zeven dagen lang een toevoeging op de kalender. Met als winst dat de strijd ook elke dag werd uitgezonden, in Nederland op Eurosport en de laatste twee dagen live op de NOS. Tot vorig jaar moesten fans de belangrijkste ronde tot dan toe, de Giro, kijken via een samenvatting van een kwartier. Driekwart jaar verder en het vrouwenpeloton heeft de Tour en de Vuelta die de hele wereld live kan zien.

De rensters maakten er bovendien een ronde van die liet zien dat het ronderijden bij vrouwen veel meer is dan één renster die hard fietst en veruit de beste is – wat vorig jaar door Van Vleuten werd gedemonstreerd. Dit keer was er strijd, tussen Vollering en Van Vleuten maar ook met de kleine Gaia Realini, die zaterdag in de sprint Van Vleuten versloeg en zondag tussen de twee kemphanen in tweede werd.

Er zat alles in

Eigenlijk zat alles in deze Vuelta: Charlotte Kool en Marianne Vos wonnen in massasprints en woensdag werd in een waaieretappe de hoogste gemiddelde snelheid ooit in een vrouwenetappe behaald (45.6 kilometer per uur). Demi Vollering won bij een aankomst bergop. De steile klim naar Lagos de Covadonga zondag was een fraaie toevoeging aan het repertoire.

Én er was dus de rel over de coup van Van Vleuten en co: het leidde tot scheve ogen bij Vollering, maar het was toch ook vooral niet handig om juist op dat moment de berm in te gaan. Voor het verhaal was het een extra bijkomstigheid in een toch al interessante tweestrijd tussen de twee beste Nederlandse klassementsrenners van dit moment. Een tweestrijd waar de sport alleen maar interessanter van wordt, ook voor het internationale publiek.

Op Lagos de Covadonga kwam voorlopig wel een einde aan het duel tussen Vollering en Van Vleuten. De volgende rondeafspraak is de Tour de France, vanaf 23 juli. Ook die lijkt inmiddels een vanzelfsprekendheid, maar het wordt pas de tweede editie.

Lees ook:

Van Vleuten stopt eind 2023 met wielrennen. Met Trouw blikt ze terug, én vooruit

‘Mensen zeggen dat ik extreem ben. Vroeger zeker, toen ik na een training absoluut wilde thuiskomen met een bepaald geleverd vermogen. Nu schaam ik me daar rot over.’