De vader in Nageeye zit de hardloper in de weg

Om drie keer per jaar de marathon te kunnen lopen, moet Abdi Nageeye ver weg van zijn gezin 200 kilometer per week rennen. De beste marathonloper van Nederland denkt dat hij dat nog hooguit drie jaar volhoudt.

Oorspronkelijk was Abdi Nageeye van plan om zondag bij de halve marathon van Barcelona op recordjacht te gaan. Maar dat doel heeft hij uit zijn hoofd gezet. Hij is pas laat aan de voorbereiding op het nieuwe seizoen begonnen, halverwege januari in plaats van december. De reden illustreert hoe zwaar het leven van een topatleet hem soms valt.

Bijna verlegen glimlachend vertelt Nageeye (33) dat hij het moeilijk vond om bij zijn gezin weg te gaan. Daarom stelde hij het vertrek naar Ethiopië uit. Zijn vrouw en vier kinderen verblijven in zijn geboorteland Somalië, terwijl hij traint op de hoge grasvlaktes van Sululta, nabij Addis Abeba. “Elke keer als ik thuis ben, is het confronterend dat ik weg ben geweest. Dat komt door de kinderen.”

Naar Nederland gevlucht

Zelf heeft Nageeye een bewogen jeugd achter de rug, waarin hij naar Nederland vluchtte. Een nomade voelde hij zich en juist daarom wil hij alles voor zijn zoons en dochter goed regelen: huisvesting, school. “Maar ik weet niet of dat genoeg is. Ik ben er zelf fysiek bijna nooit.”

Op weg naar Spanje heeft Nageeye een tussenstop gemaakt in Rotterdam, op verzoek van de marathonorganisatie in de stad waar hij in april hoopt te winnen, net als vorig jaar. Openhartig deelt hij wat er nodig is om dan ‘smooth’ te lopen.

“Al die kilometers in je benen krijgen, is misschien wel het moeilijkste. Vorige week liep ik 192 kilometer, de week daarvoor 210. Vaak ben ik maandagmorgen nog moe van de week daarvoor. Ik voel me dan lui, maar weet dat ik door moet. Je kunt geen dag de training overslaan, want dan wordt het meteen moeilijk om het aantal kilometers voor die week te halen.”

Verstand op nul

Eigenlijk, zegt de zilveren medaillewinnaar van de Olympische Spelen in Tokio, moet je drie maanden lang je verstand op nul zetten: niet nadenken, gewoon trainen. Je moet het simpel houden en dat vraagt veel concentratie en focus. Vooral de rustige duurlopen zijn eentonig. Die oefensessies, zonder tijdsprikkel, zijn bedoeld om duurvermogen op te bouwen. “Dan zeg ik tegen mezelf: het is saai, maar ik ben mezelf aan het verbeteren.”

Maakt marathons lopen nederig? De strijd met de kilometerteller is eenzaam en zonder mededogen: de hoeveelheid verrichte arbeid is exact te meten. “Nederig vind ik een mooi woord”, zegt Nageeye. “Ik ben altijd moe. Voor anderen is het een raar leven. Na een zware baantraining ben ik helemaal kapot. Dan kan ik niks meer.”

Maar na de eerste goede long run, in de opbouw naar een race, trekt hij zijn sandalen aan en wandelt naar een koffietentje. Zijn haar heeft hij laten groeien, net als de snor. Omdat hij alleen maar aan het trainen is geweest. Hij voelt zich dan blij, maar fysiek gesloopt. Zijn knieën doen zeer, de blaren staan op z’n voeten. “Dat zijn de momenten waar ik naar uitkijk.”

Te lang doortrainen

Hooguit drie keer per jaar kan hij oogsten, meer marathons kan zijn lichaam niet aan. 2022 was een jaar van uitersten met podiumplaatsen in Rotterdam (eerste) en New York (derde), maar ook het uitstappen op de WK. “Daar heb ik van geleerd. In de aanloop verloor ik mijn concentratie. Ik deed andere dingen dan normaal. Omdat het lopen zo makkelijk ging, bleef ik te lang doortrainen. Ik had het simpel moeten houden.”

Zijn sport wordt er niet makkelijker op met de jaren, vindt hij. “Mijn dochter, de jongste, heeft het lopen moeilijk gemaakt. Een meisje is toch anders. Dan wil je thuis zijn. Ik denk dat ik sneller ga stoppen dan verwacht. Vroeger wilde ik tot mijn veertigste doorgaan. Nu ben ik blij als ik het nog twee, drie jaar volhoud om al die tijd en energie in marathons te stoppen.”

Lees ook:

Van Somalië, via Syrië naar Oldebroek: het bijzondere succesverhaal van Abdi Nageeye

Niet iedere olympische medaille is hetzelfde. Die van marathonloper Abdi Nageeye ging de wereld over. Het was een zilveren bekroning voor veel meer dan alleen die 42 kilometer van Tokio.