De Tour was snel, zwaar en zo selectief dat vooral de grote namen wonnen

Thomas De Gendt had het donderdag na de laatste bergetappe in de Tour de France helemaal gezien. Als het aan hem ligt, heeft hij niks meer te zoeken in de grootste ronde ter wereld. Het ging allemaal te snel dit jaar, het niveau was te hoog.

Met alleen de tijdrit en de traditionele optocht naar de Champs-Élysées nog voor de wielen, is de Tour in een vrijwel definitieve vorm gegoten. Op dit moment lijkt de huidige wedstrijd de snelst gereden Tour de France ooit te worden.

De Gendt wees naar zichzelf en het feit dat hij zwaar vermoeid is na het rijden van vier grote rondes in minder dan een jaar. Maar hij zei in Het Laatste Nieuws twee weken geleden ook dat het niveau van het peloton dit jaar voor hem extreem zwaar was. Met het vermogen waarmee hij de afgelopen jaren nog in een kopgroep kon komen, was dat dit keer onmogelijk.

Een te grote achterstand

En zo waren er meer geluiden. Mike Teunissen dacht dat hij goed kon klimmen, maar werd de hele tijd ‘kansloos’ gelost. En Chris Froome, die zich na een val op dag één nooit meer goed voelde en sowieso niet in vorm is, merkte het ook. “De Tour is nu eenmaal de zwaarste wedstrijd ter wereld”, zei hij. “Echt elke keer als je een bocht door gaat, moet je op je allerhardst optrekken. Dat leer je niet in een training.”

Bovendien was er een te grote dominantie van één renner, Pogacar. Het hele peloton werd door hem overklast, en dat leidde tot gevechten om allerlei andere aspecten. De etappewinst, of het puntenklassement. Froome, vijfvoudig winnaar, legde uit hoe het werkte: “In mijn tijd controleerden wij met Team Sky de wedstrijd. Vorig jaar deed Jumbo-Visma dat. Ik wil niet zeggen dat UAE Emirates van Pogacar het niet goed deed, maar ze reden wel in een andere stijl. Ze lieten de race open, iedereen stond toch al op te grote achterstand. Meer teams hadden daardoor het idee om hun kaarten uit te spelen.”

Bevrijd uit het gelid

Sportief directeur Merijn Zeeman van Jumbo-Visma wees op het karakter van de wedstrijd, met toch een traditioneel begin zonder bergen. “Bijvoorbeeld vorig jaar was er al na etappe twee een bergetappe, met verschillen in het klassement. Nu bleef het de hele eerste week hectisch, met heel veel ploegen die voor heel veel doelen reden.”

Het gevolg was stress, en de de onvermijdelijke valpartijen. Niet alleen door de fan met het kartonnen bord met ‘opi en omi’ erop, maar ook door het gedrag van renners zelf. Roglic, Ewan, Sagan, Démare en Haig waren de toprenners die letterlijk wegvielen. Anderen, zoals Geraint Thomas, kwamen na een val nooit meer op niveau.

Want als iemand wegvalt, zijn er kansen voor toprenners die normaal gesproken in het gelid moeten blijven. Sepp Kuss en Wout Van Aert bijvoorbeeld, of Matej Mohoric, die vrijdag na een vlucht zijn tweede etappe dit jaar won. Zij waren vrij om aan te vallen én te winnen. Kleinere ploegen als B&B Hotels, Cofidis of Intermarché Wanty-Gobert hadden geen kans, noch renners in ploegen als Groupama-FDJ of zelfs Movistar. Ook voor Team DSM liep de Tour uit op een diepe teleurstelling.

De avant-garde van de jonge renners

Het was tegelijkertijd de Tour van de veelvraten. Mathieu van der Poel, alweer bijna vergeten nadat hij voor etappe acht was afgestapt, droeg een kleine week de gele trui. Tadej Pogacar won al drie etappes en wordt in Parijs hoogstwaarschijnlijk winnaar van het algemeen klassement, de jongerentrui en het bergklassement. In de sprints won een renner van 36 jaar, die deze Tour al vier keer zegevierde en het etappezegerecord van Eddy Merckx evenaarde – en zondag kan verbreken. Mark Cavendish was onverslaanbaar, al had hij naarmate de Tour vorderde amper tegenstand.

Pogacar bovendien brak record na record. Hij was al de jongste naoorlogse winnaar van de Tour, en nu komt hij op zijn 22e al met twee eindzeges thuis. Het ging hem nog te ver om te spreken over een nieuw ‘Pogacar-tijdperk’, maar hij is wel de avant-garde van een jonge groep renners die zich deze Tour lieten zien, met Jonas Vingegaard als de voornaamste klassementsrenner naast Pogacar. Ook Richard Carapaz is met 28 jaar nog relatief jong voor een wielrenner. Pogacar zag zelf ‘te veel jonge concurrenten’ om op te noemen: “Van Aert en Van der Poel bijvoorbeeld, maar ook iemand als Bernal. Het wordt nog een spannend decennium.”

Of De Gendt dan meerijdt, is nog de vraag. Hij wil eerst goed uitrusten. En er zijn zeker nog wielrenners op leeftijd die goed mee kunnen doen. Roglic bijvoorbeeld, als hij weer fit is, en iemand die ook deze Tour liet zien dat hij ook in een keihard gereden koers kon winnen: Bauke Mollema.

Lees ook:

De dominantie van Pogacar maakt de rest van het peloton flink gestrest

De dominantie van Tadej Pogacar in de Tour de France is alleen voor Pogacar zelf goed. Hij en zijn ploeg hoeven niet zo nodig te controleren, en dat maakt het voor renners achter in het peloton de hele tijd stressvol.