De Formule 1 heft zichzelf op: wat een ironie

Op Curaçao was de wereld klein en eenduidig. Mijn vriend en ik werden vroeg wakker, bewogen ons naar zee, en keerden na een lange stranddag terug bij onze bungalow. Ik volgde het nieuws nauwelijks, maar zag flarden van de Coolsingel, las over een verregende Giro d’Italia en het kampioenschap van FC Barcelona. Maar het voelde allemaal ver weg, als gebeurtenissen uit een andere wereld.

De vliegtuigwielen kusten woensdag het Hollandse asfalt na een trans-Atlantische oversteek, en die magie was verbroken. Op mijn telefoon zag ik beelden van ondergelopen Italiaanse straten, een auto dreef bij een stopbord. De Santerno was buiten zijn oevers getreden en overspoelde het naastgelegen Formule 1-circuit, de organisatie besloot de race af te lasten toen wij op onze koffers stonden te wachten.

In het weekend van de Grand Prix van Italië drijven er auto’s door de straten. Oh, ironie, dacht ik: een sport die voor de beoefening afhankelijk is van fossiele brandstoffen wordt geteisterd door eigen toedoen. De Formule 1 heft zichzelf op, ik hoef me er niet druk om te maken. Hoe vaak kun je in je eigen voet schieten? Misschien wat hypocriet voor iemand die net uit een vliegtuig rolt, maar het is wat ik dacht.

Sportevenementen vallen in het water

Later die middag, nadat we door onze jetlag op de bank knock-out waren geslagen en in enigszins verwarde toestand cappuccino’s met havermelk in wegwerpbekers bestelden bij een zaak op de hoek, ontving ik een pushbericht. De kans dat de aarde de komende vijf jaar 1,5 graad zal opwarmen is groter geworden, stond er. De poolkappen zullen nog sneller smelten, de zeespiegel harder stijgen, extreem weer zal vaker voorkomen. Sportevenementen vallen in het water, beelden van verzopen voertuigen worden doodnormaal; dat is ons toekomstbeeld.

De Formule 1 doneerde een miljoen euro aan de getroffen regio, coureurs en teams spraken hun mededogen uit. Ik bespeurde enige mate van schuldbewustzijn in een persbericht van Formule 1-baas Stefano Domenicali. Hij groeide op in Noord-Italië en zag zijn geboortegrond verzwolgen worden – voor ieder mens zijn de plekken uit zijn jeugd heilig.

Natuurlijk is de Formule 1 niet verantwoordelijk voor de klimaatcatastrofe, dat zijn we allemaal, maar het is ronduit onbegrijpelijk dat het raceseizoen vooralsnog steeds langer (en vervuilender) wordt ondanks torenhoge duurzaamheidsbeloftes. De autosport is onvoldoende doordrongen van zijn verantwoordelijkheid, zoals vrijwel alle sporten. Hockeyvelden slurpen drinkwater, onder voetbalvelden liggen kilometers vloerverwarming, golfbanen zijn verzadigd met gif, de Formule 1 blijft kiezen voor fossiel. Ze houden hun wereld het liefst klein en eenduidig.

En ik begrijp het, want er is altijd wel een reden om te vervuilen. Ik vloog naar Curaçao vanwege mijn familiegeschiedenis, was er acht jaar niet geweest, miste het eiland van mijn jeugd. Hockeyen op watervelden is attractiever, er moet ook worden gevoetbald als het vriest, snerpende motoren klinken beter dan het gezoef van elektrische wagens. Ik begrijp het allemaal, want we ploeteren tot het water ons aan de lippen staat.