Als Wesley Koolhof tennist, is vader Jurrie niet ver weg

Een voor allen, allen voor een. Wesley Koolhof is als dubbelaar vergroeid met de musketiersgedachte. De Davis Cup is hem op het lijf geschreven, het landentoernooi waarin Nederland Slowakije moet verslaan om tot de laatste zestien door te dringen en waarin zijn inbreng cruciaal kan zijn. “Van meerwaarde zijn, is wat ik wil. Dat voelt niet als extra druk.”

Geregeld dwalen zijn gedachten af naar zijn vader. Jurrie Koolhof stond in zekere zin aan de basis van zijn profloopbaan. “Een rustige man, iemand van weinig woorden. Maar als hij wat zei was het raak, drong hij door tot de essentie. Het kernwoord was zelfdiscipline. Aan dat advies klamp ik me nog altijd vast.”

Als Wesley Koolhof over zijn vader praat, is het in de verleden tijd. De oud-voetbalinternational, die in het tijdvak 1982-1987 als prof bij PSV zijn succesvolste periode beleefde en werd geroemd om zijn fenomenale traptechniek, overleed op 28 januari 2019, slechts 59 jaar oud. Ingeleid door een bacteriële infectie, nadat drie jaar eerder al kanker was vastgesteld en een lang ziekbed volgde.

‘Ga lekker spelen joh, ik ben er nog als je thuiskomt’

Wesley Koolhof was erbij, toen het uitgeputte lichaam van zijn vader het verzet staakte. Net terug van de Australian Open in Melbourne, het eerste grandslamtoernooi van het jaar waar hij op aanraden van zijn vader gewoon aan had meegedaan. “Ik had getwijfeld of ik ditmaal zou afreizen, omdat het toen al slecht met hem ging”, herinnert hij zich vier jaar na dato. “Hij overtuigde me het te doen. ‘Ga lekker spelen joh, ik ben er nog als je thuiskomt’, zei hij tegen me. Hij heeft woord gehouden.”

Het typeerde Jurrie Koolhof. In alles gaf hij zijn zoons de ruimte. Zo was het al van jongs af aan. Sporten – met ook een moeder die ex-hockeyinternational is – stond centraal in de opvoeding, maar de sportkeuze was aan henzelf. “Ze lieten ons daarin vrij, hebben ons nooit een richting in geduwd.”

Zijn vijf jaar jongere broertje Dean trad niettemin in de voetsporen van pa, haalde het betaald voetbal, speelde achtereenvolgens bij De Graafschap, MVV, Helmond Sport en beëindigde in 2020 zijn profcarrière. Dat Wesley (33) zijn passie in het tennis vond, kon op evenveel steun rekenen. “Mijn vader stimuleerde me slechts om er alles uit te halen. Toen het serieuze trekjes kreeg, schetste hij wat ik ervoor moest doen en laten. Hard werken, daar draaide het om.”

Diens wijze raad nam hij ter harte. Een natuurtalent bleek niet in hem te schuilen, maar Koolhof compenseert dat met arbeidsethos. Hij ontpopte zich tot een doorzetter en verloor daarbij de realiteit niet uit het oog. Om die reden besloot hij in 2016 volledig voor de dubbel te gaan, toen bleek dat in het enkelspel zijn prestaties te wisselvallig waren. Een gouden greep.

Sinds zijn specialisatie sloop hij naar de top

Sinds zijn specialisatie begon Koolhof aan een onstuimige opmars en sloop hij naar de top. Al kwam de echte doorbraak pas na het overlijden van zijn vader. Zo bereikte hij in 2020 de finale van de US Open, een primeur die hij afgelopen september herhaalde. In datzelfde seizoen drong hij door tot de eindstrijd van de ATP Finales, zeg maar het officieuze WK. Vorig voorjaar tekende hij op Roland Garros voor zijn eerste grandslamtitel, zij het in het gemengd dubbel. En, als klap op de vuurpijl, prijkte begin november zijn naam voor het eerst bovenaan de wereldranglijst, de koppositie die hij drie maanden later nog steeds inneemt. “Een kippenvelmoment.”

Hoe mooi zou het zijn geweest als zijn vader die successen had kunnen meemaken. “Ik had het hem zo gegund, en mijzelf ook. Maar dat ik sinds zijn dood als een malle ben gaan spelen, heeft ook iets symbolisch. Ik zie het als een eerbetoon, want in gedachten is hij er nog altijd bij. Ik denk vaak aan hem, al weet ik me er op de baan voor af te sluiten.”

Lees ook:

Tij lijkt gekeerd, het mannentennis zit weer in de lift in Nederland

Het Nederlandse toptennis zat de laatste jaren in het slop, maar er gloort hoop. in elk geval bij de mannen, die komende week om de Davis Cup spelen, lijkt het tij te keren. ‘De speler moet centraal staan, iets wat in het verleden niet altijd zo was.’