Als de grote drie gas geven, rijdt de rest van het wielerpeloton om plaats vier

De finishstraat in het Belgische Harelbeke heeft deze vrijdagmiddag plotseling iets weg van een volledig gevuld voetbalstadion waar net is gescoord. In een enorme muur van geluid wint Wout van Aert daar op dat moment de E3 Saxo Classic, voor Mathieu van der Poel en Tadej Pogacar. De overwinningsschreeuw van de Belg vermengt zich met het gejuich van de fans.

Het geluid is bijna ongezien hard voor de wielersport. En met recht. De sprint is het hoogtepunt van een dag waarop de drie beste klassiekerrenners van dit moment elkaar vonden in een lange aanval en ver voor alle andere concurrenten finishten. Een scenario waar vooraf op was gehoopt, en eigenlijk ook wel was verwacht.

Het peloton kijkt op naar het trio

Vooraf was immers al handenwrijvend naar de startlijst gekeken. Van Aert was de grootste naam op de lijst voor de ‘mini-Ronde van Vlaanderen’. Maar met Van der Poel en Pogacar waren er twee tegenstanders die het vorige week de finale van Milaan-San Remo (gewonnen door Van der Poel) ook tegen Van Aert opnamen. Waar deze drie renners komen, domineren ze de koers. Dit keer stonden ze samen aan de start in een doodnormaal Belgisch dorp.

Het peloton kijkt op naar het trio. Zoals Sjoerd Bax, ploeggenoot van Pogacar. “Dat is wel van een wat ander niveau”, zegt Bax voor de start. Hoe dat komt? “Dat komt gewoon door talent. Zij kunnen meer trainen, omdat ze meer talent hebben. En dan word je weer beter, zeker als je goed wordt begeleid.”

Bovendien kunnen ze op alle terreinen meedoen om de winst. In Milaan-San Remo, maar ook op de Vlaamse heuvels. Iets wat Bax wel kan verklaren. “Als je weet dat je sterk bent, kun je in alle klassiekers winnen. Dat is de laatste jaren het besef. Je hoeft niet meer lomp en sterk te zijn.” Pogacar is daarbij een jonge hond, aldus Bax. “Die rijdt echt zoals ik als junior deed. Hij wil elke keer aanvallend racen, ziet alles als een kans om te winnen. En bovendien is hij super relaxed elke keer.”

De druk voor Van Aert is enorm

Hoe anders is dat voor Van Aert. Voor hem is de druk enorm, ook in Harelbeke. Dat begint al bij de start, waar de bewoners van een woning op de Heerbaan, al enigszins beschonken, hun Wout bijna willen omhelzen. ‘Hun’ Wout, want de bus van Jumbo-Visma heeft zich recht voor hun voordeur geparkeerd. De volgens de bewoners ‘honderdjarige’ buurvrouw mag bij de ploeg een kopje koffie komen halen, maar de door haar zo gewenste foto van Van Aert krijgt ze niet.

Nederlands kampioen Pascal Eenkhoorn weet als voormalig ploeggenoot hoe Van Aert wordt geleefd. Van Aert wordt vaak overvraagd, zegt hij. “En niet alleen in de koers, hè. Ook in de supermarkt bijvoorbeeld. Hij heeft toch wel een bekende kop, is een superster. Maar hij weet ook: je kunt niet telkens duizend man tevredenstellen.”

Het is in die stress dat Van Aert moet presteren. Zeker in het Vlaamse voorjaar, waar hij ook dit jaar weer een doel van heeft gemaakt. De E3 is een eerste kans om te laten zien dat hij in eigen land net een stapje beter is dan zijn grootste concurrenten.

‘Kasseien of niet. Het maakt niet uit.’

In de wedstrijd heeft ieder van de favorieten af en toe de overhand. Van der Poel opent de koers met een aanval op de Taaienberg, tachtig kilometer voor de finish. Pogacar moet dan een klein gaatje dichten. Het drietal lijkt daarna even te worden verrast door een aanval van de knechten Soren Kragh Andersen en Nathan Van Hooydonck.

Maar op een kleine zestig kilometer van de finish rijden de favorieten onder leiding van Van der Poel op de Stationsberg in één keer naar de koplopers toe. Het geeft nogmaals aan hoe het seizoen vooralsnog verloopt: als de groten echt gas geven, is de rest gezien. Zelfs als het dan nog 56 kilometer rijden is.

De combinatie van de twee bekende hellingen Paterberg en Oude Kwaremont zorgt voor de definitieve afscheiding. Pogacar leidt op de beklimmingen en komt samen met Van der Poel en Van Aert voorop. De achtervolgers rijden vanaf dat moment voor de vierde plaats. Het is een ongekende kopgroep in niet eens de grootste wedstrijd in Vlaanderen dit jaar. Eenkhoorn had het al min of meer voorspeld. “Die gasten kunnen alles. Ze zijn zo goed. Kasseien of niet. Het maakt niet uit.”

Van Aert is de opvolger van zichzelf

Het drietal blijft bij elkaar tot de eindstreep in de arena van Harelbeke. De beste plek om voor dit keer uit te maken wie de beste is. Pogacar is duidelijk de minste sprinter. Van der Poel komt dichtbij, maar moet al snoevend zijn meerdere erkennen in Van Aert.

Van Aert vond zijn overwinning extra bijzonder juist door de renners die hij versloeg. “Mathieu verwacht je hier, maar dat een Tourwinnaar (Pogacar, red.) zo over de kasseien rijdt is echt speciaal. Beiden zorgen voor stress, en een heel mooie overwinning.”

De Belg volgt zichzelf op als winnaar. Belangrijker is dat hij een eerste slag slaat met het oog op zondag 2 april, als de Ronde van Vlaanderen wordt gereden. Tussendoor volgen nog Gent-Wevelgem (zondag) en Dwars door Vlaanderen (woensdag), maar de drie besten komen elkaar pas in de Ronde van Vlaanderen weer tegen.

Lees ook:

Eén flits van Mathieu van der Poel in Milaan-San Remo en de tegenstand is gezien

Eén flits van Mathieu van der Poel was genoeg om zich los te maken van al zijn concurrenten in Milaan-San Remo. Hij zorgde er zelf voor dat de beste won: Van der Poel zelf.